zaterdag, december 26, 2009

Vissalade van Zeeduivel

Afbeelding: De zeeduivel is niet moeders mooiste.

Het recept voor salpicon de rape, vissalade van zeeduivel

Ingrediënten voor 10 personen:

-1 zeeduivel van 4,5 kilo
-½ kilo ongepelde grote gambas of langoustines
-1 of 2 grote uien, heel fijn gesnipperd
-1 rode paprika, fijn gesnipperd,
-2 grote tomaten, in kleine stukjes gesneden
-Voor de vinaigrette: azijn, citroensap en olijfolie, zout en peper.

Kook de grote garnalen gedurende één minuut en gooi ze daarna in een pan met koud water, ijsklontjes en zout. Door ze te laten schrikken zijn ze makkelijker te pellen.

Kook de zeeduivel totdat hij gaar is en laat hem koud worden. Pel de garnalen en snij de zeeduivel in stukjes en verwijder de graten.

Snij de garnalen in kleine stukjes. Gooi alles bij elkaar in een kom en roer het goed door elkaar.
Maak een vinaigrette van de azijn, citroensap en olijfolie, zout en peper, eventueel aangevuld met wat gehakte peterselie. De salade kan hiermee in de keuken, of op het bord worden aangemaakt.

In de serie ”80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft”, deel 26 "Verstrooidheid":

Het kerstmaal op 25 december is in Spanje de belangrijkste maaltijd. Kosten nog moeite worden gespaard om er een feest van te maken. De prijzen van vooral de vis en de schaal- en schelpdieren, de marisco, stijgen in de week voor kerstmis tot grote hoogte. Daarom werd de zeeduivel door mijn vrouw Plof, en haar zus, die we voor het gemak maar Ploef zullen noemen, al een week van te voren op de vismarkt van La Coruña gekocht en diepgevroren. Van de vis zou een salpicon, een vissalade worden gemaakt, die als voorgerecht moest dienen. Voor ons zeeduveltje betaalden we 22 euro per kilo, hij woog ongeveer 4,5 kilo, en kwam op totaal 96 euro.

Zeeduivel is een van mijn lievelingsgerechten, niet als salpicon, maar gewoon gebakken in olijfolie. Het vlees is stevig en heeft veel smaak. Salpicon is eigenlijk een restgerecht. Het wordt gemaakt van resten vis en garnalen die zijn over is gebleven. Ik vond het daarom geen goede keuze, maar wilde niet met Plof en Ploef in discussie.

Van de 4,5 kilo vis hielden we na het schoonmaken misschien nog 1 kilo vlees over. De lever schijnt in Japan een delicatesse te zijn, maar die werd door ons viswijf in de vuilnisbak gemieterd.

Toen de salpicon gisteren op tafel kwam waren de verwachtingen hoog gespannen. Gelukkig is daar oom Alberto die nooit een blad voor de mond neemt. "Deze salpicon is veel te droog", riep hij meteen. Heb je azijn en olijfolie, Ploef? Ach, Ploef liep rood aan, ze was de dressing vergeten.
Het is mij een raadsel hoe dat kan als je zoveel geld voor een vis uitgeeft. Die Ploef was flink in de war.

Zouden de Spaanse soldaten bij het laden van de kanonnen in de Tachtigjarige Oorlog ook niet eens het buskruit zijn vergeten? Vast!

dinsdag, december 15, 2009

Sinterklaas mag blijven

Foto: mijn Sinterklaascadeautjes liggen nog steeds feestelijk op een stapel in de kamer.

-“Je laatste blogje was een beetje melig”, zo vertrouwde mevrouw V. mij toe. “Bovendien heeft zo’n Sinterklaasblogje als nadeel dat er meteen weer een ander blogje over heen moet, … als Sint Nicolaas weer weg is”, zei ze..

Nou moe, dacht ik, “er over heen moeten”, dat vind ik een ongepaste uitdrukking. Bovendien, ik ben toch geen kruidenier die op maandag 7 december meteen alle Sinterklaasversiering uit de etalage haalt en daar meteen de kerstdecoratie voor in de plaats doet.

Moet ik soms rekening te houden met de Nederlandse autistische kinderen, die in onbalans raken als Sinterklaas niet precies op 6 december om 17:00 uur vertrekt? Lezen autistische kinderen blogs?

Ik wil graag nog even nagenieten van dat grote Klaasorgasme. De Sint mag best even in Nederland blijven. De Spaanse situatie is op het ogenblik ook niet zo rooskleurig. De werkloosheid bedraagt nog steeds 18 procent en Zapatero ziet de goedheiligman liever niet terugkomen. Iedereen in Spanje weet dat het leger Zwarte Pieten inmiddels voor 95 procent bestaat uit illegale bootvluchtelingen. Hoe langer deze vanuit de Nederlandse portemonnees gevoed worden, hoe beter.

Ondertussen vindt mevrouw V. mijn blog wel te moeilijk voor de gemiddelde Nederlander. Dan weer te moeilijk dan weer te melig, wat wil ze nou?

Ik kijk uit het raam. Ja hoor, daar zie ik hem, de ouwe man, licht vooroverleunend op zijn schimmel, handig manoeuvrerend op het dak van de overburen. Hij zwaait naar mij. Zijn wijsvinger gaat eerst naar zijn borst, dan naar de grond. “Ik blijf”, zo gebaart hij. Ik steek mijn duim omhoog. Hij glimlacht en verdwijnt vervolgens in de nacht.

Sinterklaas blijft nog even. Het paard staat meest op stal met een heleboel hooi. De Pieten zijn in de deeltijd-WW. De Kerstman is er al, maar die komt niet overdag aan met een boot, maar 's nachts in een slee. Het afscheid van de Kerstman wordt gevierd op 6 januari om 18:00 uur. Dan zetten we Sint er gewoon naast. Die krijgt een lift. De Pieten gaan precies om dezelfde tijd in de TGV. Alles in één keer opgelost.

vrijdag, december 04, 2009

Niets in de Spaanse schoen

Afbeelding: Modieuze Spaanse soldaten op 5 december. De militairen gingen zelfs in de winterkou gekleed in een legging over straat.

In de serie ”80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft”, deel 25: "Niets in de Spaanse schoen".

Ook tijdens de Tachtigjarige Oorlog werd in Nederland het Sinterklaasfeest gevierd. De Spaanse soldaten zetten tachtig jaar lang vol verwachting op Sinterklaasavond hun schoen. Natuurlijk waren hun schoenen op 5 december nog net zo leeg als de dag tevoren.

De Spanjaarden hadden het hier maar moeilijk mee. Ver van huis en dan ook nog geen cadeautje van Sint Nicolaas, die nota bene net als zij, uit Spanje was gekomen. In de winterkou vochten ze zich suf voor het katholieke geloof, maar werden door hun eigen heiligen vergeten. Dat had natuurlijk een demoraliserend effect. Na tachtig jaar hielden ze het voor gezien en lieten zich in de zak van Sinterklaas terug vervoeren naar Spanje.

In de serie "80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft" verschenen eerder:

1. Gebrek aan eensgezindheid
2. El desayuno
3. La comida
4. La siesta
5. La merienda
6. La cena
7. Gebrek aan kennis van de eigen taal
8. Gebrek aan leuke creatieve ideeën
9. Corruptie
10. Geen beslissingen durven nemen
11. Ondeskundig liegen
12. Grootheidswaanzin
13. Luiheid
14. Domheid
15. Bedriegen
16. De Barbeknoei
17. Slecht mikken
18. Traagheid in besluitvorming
19. Geen Sinterklaas
20. Bijgeloof
21. Slechte rekenkennis
22. Gebrek aan humor
23. Geen gevoel voor afstand
24. Overdreven aandacht voor Iberische ham

dinsdag, november 17, 2009

De waaier - les 8

Afbeelding: koningin Emma doet een beetje brutaal met een waaier

Het was wel weer eens tijd voor een uitstapje en een ongebreidelde flirtation met De Utrechtse. Natuurlijk had ze een out-of-the-box-idee klaar: een uitstapje naar Paleis het Loo, alwaar de tentoonstelling "Ontvouwen Schoonheid" te zien was. Die titel slaat natuurlijk niet op ons koningshuis, want wees nou eerlijk, Emma, Wilhelmina, Juliana waren allemaal het ontvouwen niet waard.

Nee, de titel slaat op de koninklijke waaiers. Dat paste natuurlijk heel mooi in Duveltjes serie waaierlessen. Onze koninklijke familie heeft nogal wat waaiers in bezit. Van koningin Sophie (1818-1877) zijn zes waaiers bewaard gebleven, er zijn er ook van Wilhelmina en van Juliana, maar het merendeel is van koningin Emma.

Nu rijst onmiddellijk de vraag: beheerste Emma de waaiertaal, die taal van geheimzinnige, mysterieuze codes, van erotiek doorspekt? Zo ja, welke gebruikte zij dan. Misschien wel de volgende:

Gebaar 14 – Estoy sola, ik ben alleen - de waaier volledig openen en voor de mond houden
Gebaar 15 - Eres un osado, je bent brutaal – de waaier van de linkerhand naar de rechterhand brengen

Na de waaiertentoonstelling brachten we een bezoekje aan het paleis en kwamen tot de conclusie dat we nooit daar zouden willen wonen. De kamers zijn klein, ze staan vol met oude prullen en de verlichting is niet in orde. Tenslotte maakten we een wandeling door de paleistuinen waar de Utrechtse nog even haar ongeëvenaarde schoonheid ontvouwde. Háár zou ik wel eens met een waaier in de weer willen zien.

dinsdag, november 10, 2009

De Mexicaanse

Je kan de Duivel ook teveel tarten. Vier keer kort achter elkaar over een internationaal vliegveld heen. Twee keer Amsterdam, twee keer Madrid, waarbij het laatste natuurlijk hèt transferpunt is voor Mexicanen.

Plotseling stond ze daar tegenover me, die lelijke, dikke, geblondeerde vrouw met haar grote gouden oorbellen in. Terwijl ze me lachend aankeek, hoestte ze, zonder haar hand voor haar mond te houden, recht in mijn gezicht. Onontkoombaar. Als ik de griep moet krijgen, dan is het nu, dacht ik. Het was op maandag. En, ja hoor. Zo was het.

Vrijdagavond zit de Mexicaanse plotseling naast me.
-"Ha één en één", lacht ze.
-"Wabblief", zeg ik, "das toch twee?"
-"Dacht jij nou écht dat jij twintig jaar lang zonder griep rond zou kunnen lopen?", vroeg ze.
-"Dacht het niet", antwoordde ik verlegen.

Nu zit die Mexicaanse al een week bij me. Het is een echte zeur. Ze veroorzaakt vooral veel hoofdpijn. De rest valt wel mee. Allemaal (Mexicaanse) indianenverhalen.

Bestel hier de agenda Mexicana 2010.

vrijdag, oktober 30, 2009

Niet doen, Joop!

Foto: Luma Gómez als Carmen Polo y Martínez-Valdés

Afgelopen zondag hadden we de keus tussen een avondwandeling, Agora, de nieuwe film van Amenábar, en het theater.

Die week hadden Plof en ik al de films Whatever Works van Woody Allen en Paris van Jacques Audiard gezien, en we hadden ook al aardig wat gewandeld dus we kozen voor het theater.
We wisten niet wat er in theater Rosalía de Castro zou worden opgevoerd, dus het was een gok. Bij de kassa aangekomen bleek het om een musical te gaan.

"Ik heb het je nooit verteld", mompelde ik tegen Plof, "maar ik haat musicals".
"Ik geloof niet dat er veel wordt gezongen", zei Plof.
"Bovendien gaat het over La Coruña ten tijde van Franco," dat vind je vast wel interessant en het is helemaal in het Galicisch".
Mmm, daar kan Joop van den Ende nog een punt aan zuigen, dacht ik. Een politieke musical uitgevoerd in een minderheidstaal.

Het stuk heet Cidade de Cristal, wordt uitgevoerd door Teatro do Noroeste en speelt eind jaren vijftig. De Glazen Stad is de ook bijnaam voor La Coruña. Het verhaal: een sympathieke Spaanse Elvis raakt verwikkeld in een poging tot een aanslag op Carmen Polo, de vrouw van Franco.
Het werd een lange zit want het verhaal sleepte zich voort. De plot is flauw, ontdaan van enige realiteitszin, er lopen nog wat slappe liefdesaffaires tussendoor. De muziek, rock & roll, was prima. Helaas werd de aandacht daarvan afgeleid door de danseresjes die in tule rokjes een semi-klassiek ballet uitvoeren. Eigenlijk te triest voor woorden. Ik heb er dus alleen dit stukkie aan gewijd om Joop te waarschuwen dat hij het beter niet kan doen, qua musical. Florrie Rost van Tonningen, in Leeuwarden, en dan in het Fries, niet doen Joop!

Het hele stuk was in het Gallicisch, nogal vreemd. Soldaten spraken ten tijde van Franco geen minderheidstaal, want dat was verboden. Dat Carmen Polo Gallicisch spreekt is natuurlijk ook eigenaardig. Misschien is die greep gezegend op het moment dat er een goed toneelstuk staat. Nu werd het er alleen maar slechter van.

woensdag, oktober 21, 2009

De zaak Gordel

Foto: Esperanza Aguirre in gesprek met José Maria Aznar

Corruptie blijft in Spanje de gewoonste zaak van de wereld. Op het ogenblik is het land in de ban van de “Trama Gürtel”, oftwel “de zaak Gordel”. Het is niet duidelijk waarom de zaak een Duitse naam heeft gekregen, misschien kijkt een van de leden van het onderzoeksteam graag naar Duitse Krimis. In ieder geval is “Gürtel” de vertaling van de achternaam van de hoofdrolspeler, Francisco Correa.

Francisco beheert een keten van bedrijven die op verschillende manieren bij malversaties zijn betrokken. Zo werden ambtenaren en bestuurders omgekocht om contracten en vergunningen te verkrijgen. Alle betrokken personen zijn lid van, of hebben banden met, de centrumrechtse Partido Popular (PP).

De afgelopen dagen kwam de ex-minister Esperanza Aguirre (ook PP) in de schijnwerpers te staan in verband met de zaak Gürtel. Sinds 2003 is ze president van de provincie Madrid. In deze functie smeet ze een beetje met geld. Een bezoekje aan het bedrijvenpark La Carpetiana in Getafe kostte 34.748 euro, te betalen aan het Gürtelbedrijf Diseño Asimétrico, een van de betrokken ondernemingen in de zaak Gürtel. De catering was trouwens nog niet eens in deze factuur inbegrepen. De opening van een nieuwe school in november 2006 kostte 9.549 euro, opnieuw te betalen aan Diseño Asimétrico.
De bloemendecoratie voor de Dia de la Constitución op 6 december 2004, kostte 12.000 euro. De bloemen werden verzorgd door het bedrijf Easy Concept. De opening van een sociaal woningbouwproject kostte 23.803 euro. Aangezien bedragen boven de 12.000 eigenlijk officieel moeten worden aanbesteed, stuurde het bedrijf Good and Better een factuur van 11.992 euro en Easy Concept een rekening voor 11.811 euro.

De drie bedrijfjes werden gerund door Francisco Correa.

Zoals gezegd is men in Spanje wel gewend aan corruptie. De reacties variëren
- Schandalig
- Alle politici zijn corrupt
- Dom om zo gesnapt te worden
- Dom om zo openlijk de zaak te bedriegen
- Het is allemaal niet waar
- Het is wel waar, maar het maakt niet uit
> want het zorgt voor werkgelegenheid
> want in andere landen gebeurt het ook, maar komt het niet aan het licht
> want er is altijd corruptie overal
> want de schuldigen worden toch niet gestraft
- Het is verzonnen door de regering Zapatero om de oppositie zwart te maken.

Voorlopig duurt het onderzoek nog voort: wordt vervolgd.

vrijdag, oktober 02, 2009

Vacature bankdirecteur

Foto: José is blij!

Ook in Spanje is de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd een hot issue, daarom geven de bankdirecteuren, lichtende voorbeelden in deze tijden van crisis, ons aan hoe het ook kan:

“Dertig jaar voor dezelfde baas werken is nogal een verdienste bij de Spaanse bank BBVA, de op een na grootste van het land. José Ignacio Goirigolzarri begon al op zijn vijfentwintigste en klom op tot de raad van bestuur. Nu is het welletjes. Hij is welbeschouwd al 55 jaar. De hoogste tijd voor een vervroegd pensioen. De bank heeft ruim 52 miljoen euro voor José klaarliggen.” (bron: weblog Rop Zoutberg, 30-09-‘09).

In heel Europa willen conservatieven de pensioengerechtigde leeftijd verhogen naar 67 jaar. De vergrijzing is een smoes om de maatregel er door te drukken. De verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd doet het aanbod van arbeidskrachten op de arbeidsmarkt stijgen en daardoor zullen de lonen dalen. De lager opgeleiden zijn de dupe. Zij werken in de fysiek zwaarste beroepen en hebben gedurende hun arbeidsleven het minste pensioen opgebouwd. Bij een lager inkomen kan immers ook een kleiner deel worden gespaard. Lager opgeleiden zijn eerder het slachtoffer van een ontslagronde bij bijvoorbeeld een economische crisis. Ze hebben daardoor vaker een pensioengat en minder spaargeld.
In het slechtste geval heb je als stratenmaker 51 jaar op je knieën gezeten om vanaf je 67e een AOW van minder dan 1000 euro per maand op te strijken. Maar dan had je maar bankdirecteur moeten worden. Tip: bij de BBVA staat momenteel een vacature open.

zondag, september 27, 2009

De waaier - les 7

Foto: de waaier van Plof (© Duveltje 2009)

In La Coruña organiseerde Galerie Atlántica onlangs een tentoonstelling van waaiers. Ze waren bewerkt door bekende en minder bekende kunstenaars en moesten tenminste 50 euro per stuk opbrengen. De opbrengst kwam ten goede aan de Fundación Vicente Ferrer.

Ook mijn vrouw Plof had een waaiertje gemaakt. Ze was er een beetje bezorgd over, want zou hij wel verkocht worden? Toen ze hoorde dat iemand haar kunstwerkje gekocht had sprong ze een gat in de lucht. Ze had al bedacht dat ze de waaier zelf zou kopen als hij nog aan de muur zou hangen, maar dit was natuurlijk veel leuker.

Gebaar 10 – Esperame, wacht op mij: de waaier langzaam openen
Gebaar 11 – Eres cruel, je bent wreed: de waaier langzaam openen en weer dicht doen.

dinsdag, september 22, 2009

Luidspreker pictogram verdwenen in Vista.

De best gelezen blogjes van Duveltje zijn die over computerproblemen en visrecepten. Als het onderstaande u uit de brand helpt wilt u dan misschien zo aardig zijn om ook nog een ander blogje te lezen?

Af en toe verdwijnt plotseling het systeempictogram van de luidspreker in Windows Vista. Een vervelend probleempje want zo kan je het volume niet meer even snel aanpassen. Een tijdelijke oplossing:

Klik rechtsonder met de rechtermuisknop op de taakbalk en kies Taakbeheer, kies vervolgens de tab Processen en beëindig het proces explorer.exe.

Vervolgens verdwijnen alle vensters en de taakbalk van uw scherm. Alleen het bureaubladvenster blijft nog staan. Druk de toetsen Control+Alt+Delete tegelijktijdig in en het venster voor taakbeheer verschijnt opnieuw. Kies nu de tab Toepassingen en klik rechts onderaan op de button Nieuwe Taak, typ in het pop-up venstertje explorer.exe. De taakbalk start nu opnieuw op met de iconen.

Dezelfde oplossing kunt u ook gebruiken als het pictogram voor het netwerk of netwerkcentrum plotseling is verdwenen. U kunt ook de computer opnieuw opstarten, dit is omslachtiger maar helpt in de meeste gevallen ook.

Als uw speakertje weer terug is kunt u het nog even testen door te kijken en te luisteren naar Nils Lofgrens auditie voor So you think you can dance (even doorbijten, na ongeveer 30 seconden barst Nils echt los).



dinsdag, september 15, 2009

De troonrede 2009

Foto: Koningin Beatrix tijdens de troonrede op 15 september 2009.

Ik kon het niet helpen. In de rij voor de kassa ving ik vandaag de volgende conversatie op:

Antje: "Nou wat vond je ervan?"
Lieuwke: "Van de troonrede?"
Antje: "Nee, van de hoed, de hoed natuurlijk"
Lieuwke: "Nou, ’t was wel weer een geval, toch!"
Antje: "En dan denk ik: zou ze die zelf uitkiezen, die hoed?".
Lieuwke: "Ik denk het toch wel".
Antje: "Beatrix lijkt mij niet degene om haar hoed door een ander te laten kiezen".
Lieuwke: "Nee, … nou ja, het zou kunnen dat het haar niets kan schelen".
Antje: "Dat het eigenlijk een slonzig type is, bedoel je?".
Lieuwke: "Nee, ze lijkt me niet slonzig, Beatrix".
Antje: "Sowieso, welke vrouw laat nou zo’n hoed door iemand anders uitkiezen?".
Lieuwke: "Je hebt gelijk".
Antje: "De crisis was van haar gezicht af te lezen".
Lieuwke: "Welnee, ze wordt gewoon ouder".
Antje: "Ze versprak zich, hoorde je dat?".
Lieuwke: "Echt waar?".
Antje:"Ja, ze stotterde."
Lieuwke: "Ik neem aan dat ze dat toch oefent, zo’n troonrede".
Antje: "Oh ja, ongetwijfeld, met iemand erbij, misschien wel met Willem-Alexander tegenover zich en dat ze dan af en toe vraagt: “Hoe doe ik het?” Moet het iets sneller, of iets langzamer?".
Lieuwke: "Ja, en dan zegt Willem-Alexander: “Wat denk je zelf, moe?”.
Antje: "Ha ha ha, die is goed!".
Lieuwke: "Nee, maar serieus, ik denk dat ze er dagenlang op oefent."
Antje: "Ik dacht ook, ja dát is het. Dát is de maatstaf hoe lang ze nog op die troon blijft zitten".
Lieuwke: "Hoe bedoel je?".
Antje: "Nou ja, zo lang ze het nog vloeiend door haar strot krijgt blijft ze gewoon nog koningin".
Lieuwke: "Ja, vast."
Antje: "Ik doe het haar niet na, hoor".
Lieuwke: "Nee, ik ook niet".
Antje:"Maar ik zou wel es 'n keer zo'n hoed op willen!".
Lieuwke: "Nou!?"

vrijdag, september 04, 2009

De waaier - les 6

Linksboven in dit plaatje: Gebaar 12: Abajo, naar beneden en gebaar 13: Arriba, naar boven

Gelooft u in toeval? Nee, zegt u? Maar toeval bestaat! Natuurlijk bestaat toeval. Het is immers een kwestie van kansberekening. Als de kans bestaat, dan bestaat het toeval. De kans dat de maan en de aarde op elkaar botsen bestaat. Het is toeval als het gebeurt, maar het kan gebeuren. Dus bestaat het toeval.

Mijn leven bestaat uit toeval. In augustus vond voor de achtendertigste keer de Feria do Libro da Coruña plaats. In de Jardínes de Méndez Nuñez stonden 10 dagen lang tientallen kraampjes opgesteld, er was muziek, koek en zopie, er waren lezingen en voordrachten. Langs tienduizenden boeken liep ik. Was het toeval dat ik van al die boeken juist dit boekje oppakte en het opensloeg op de bladzijde waarop stond: lenguaje internacional del abanico? Natuurlijk was het toeval. Heel mooi toeval, want hoe was ik niet met waaiers bezig de laatste weken!

Princesas olvidadas o desconocidas is een prachtig boekje. Het is geschreven en getekend door Philippe Lechermeier en Rébecca Dautremer, vertaald uit het Frans naar het Spaans door P.Rozarena, hetgeen ook wel even genoemd mag worden, want dat vertalen moet een klus geweest zijn. In de originele titel heet het Princesses oubliées ou inconnus, Vergeten of onbekende prinsessen.

De schrijvers presenteren in dit hoofdstukje een parodie op de waaiertaal. Het gaat over prinses Locuacilla de Babel, die spreekt moedertaal, vreemde talen, dode en levende talen, gebarentaal en ze spreekt natuurlijk ook de taal van de waaier.

Gebaar nummer 12: Abajo,naar beneden.
Gebaar nummer 13: Arriba, naar boven.

(Gebaar 10 en 11 houdt u nog tegoed)


dinsdag, september 01, 2009

Spookdorp Costa Anacara

Foto: Costa Anacara, pueblo fantasma (spookdorp) ©Duveltje 2009

Ik schreef al eerder een paar blogjes over het project Costa Anacara, nu overgenomen door Martinsa. Het is juist door dit soort speculatieprojecten dat de markt in onroerend goed in Spanje volslagen is ingestort.
De woningen moesten worden verkocht aan rijke Madrilenen, Engelsen en Fransen, misschien een enkele Duitser, als beleggingsobject en als tweede woning. Toen stortte de markt in. Wat overblijft is dit spookdorp van 1500 woningen waarvan er misschien 200 zijn verkocht. De meeste huizen zijn niet afgebouwd. Ik heb tot nu toe maar enkele bewoonde woningen kunnen ontdekken. Toen ik er op de late avond langs reed brandde er in deze troosteloze betonjungle maar licht achter één enkel raam.

De hoge werkloosheid in Spanje wordt mede veroorzaakt door de crisis in de bouwsector. In Spanje wordt het aantal werklozen in juli 2009 geschat op tussen de 5 en 6,5 miljoen, 18,5% van de beroepsbevolking. Dat is het hoogste cijfer van landen uit de Europese gemeenschap. Letland volgt met 17,2 %, Litouwen met 15,8% ( cijfers van Eurostat).

Helaas blijven de schuldigen ook hier buiten schot.

Zie ook: Wereldberoemd in Galicia en De Corrupte Slager.



donderdag, augustus 27, 2009

De waaier - les 5

Foto: waaier-beeld door Carmen Silva in galerie Atlántica.

19 juni jongstleden overleed Vicente Ferrer. Ferrer was een Catalaanse filantroop die veel goed werk verrichtte voor de boerenbevolking in Anantapur in India. Samen met zijn vrouw richtte hij een stichting op die zich bezighoudt met de bouw van o.a. huizen, scholen en irrigatiesystemen.

In La Coruña organiseerde men begin augustus in Galerie Atlántica een ludieke tentoonstelling van waaiers. De waaiers werden beschilderd door bekende en minder bekende kunstenaars en moesten per stuk tenminste 50 euro opbrengen. De opbrengst kwam ten goede aan de Fundación Vicente Ferrer. Uiteindelijk leverde de ca. 150 waaiers ongeveer 7000 euro op, genoeg voor de bouw van drie huizen in India.

Gebaar 8 – Ik hou van je. Te quiero. De waaier langs de wang strijken.

Gebaar 9 - Ik denk de hele tijd aan jou, pienso en tí todo el tiempo. Naar de gesloten waaier blijven kijken.

woensdag, augustus 19, 2009

Más jamón

Foto: Hamsnijder Nico Jiménez in restaurant O Secreto. (bron La Voz de Galicia)

In de serie ”80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft”, deel 24: "Overdreven aandacht voor Iberische ham".

Op 11 augustus jongstleden deed de nationale held en hamsnijder Nico Jiménez in restaurant O Secreto in La Coruña een aanval op het record langste plak Iberische ham snijden. Hij vestigde een nieuw record met een plak ham van 16 meter lang. Het oude record stond ook op zijn naam met een plakje van 13,90 meter.
De kampioen sneed eerder plakjes ham voor beroemdheden zoals de tennisser Rafa Nadal en de Spaanse koninklijke familie. Voor veganisten is dit soort prestaties een nachtmerrie, zo stel ik me voor.

In 1625 deed Ambrogio Spinola maar liefst 52 weken over de verovering van Breda, terwijl Frederik Hendrik er in 1637 maar 52 dagen voor nodig had. Dat de belegering van Spinola zoveel tijd in beslag nam kwam onder meer door een discussie tussen Ambrogio en Filips III over hoeveel gras, kruiden en eikels men een Iberisch zwijn moet voeren om de beste kwaliteit ham te kunnen produceren.
Aangezien de discussie per koerier moest verlopen liep het een en ander nogal uit. Tegelijkertijd werd het moraal van de Spaanse belegerende troepen ernstig ondermijnd door de beperkte aanvoer van de ham zelf, de pata negra.

Al die overdreven aandacht voor de Iberische ham is één van de redenen dat Spanje de Tachtigjarige Oorlog wel moest verliezen.

In de serie "80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft" verschenen eerder:

1. Gebrek aan eensgezindheid
2. El desayuno
3. La comida
4. La siesta
5. La merienda
6. La cena
7. Gebrek aan kennis van de eigen taal
8. Gebrek aan leuke creatieve ideeën
9. Corruptie
10. Geen beslissingen durven nemen
11. Ondeskundig liegen
12. Grootheidswaanzin
13. Luiheid
14. Domheid
15. Bedriegen
16. De Barbeknoei
17. Slecht mikken
18. Traagheid in besluitvorming
19. Geen Sinterklaas
20. Bijgeloof
21. Slechte rekenkennis
22. Gebrek aan humor
23. Geen gevoel voor afstand

maandag, augustus 17, 2009

De waaier – les 4

Afbeeldingen: Twee schilderijen van Picasso van vrouwen met een waaier

Het probleem met de waaier is dat de bewegingen goed uit het hoofd geleerd moeten worden. Daarbij komt nog dat de dame haar waaier veelal gebruikt om zichzelf koelte toe te wuiven. Een en ander kan leiden tot akelige misverstanden.

Picasso heeft nogal wat vrouwen met waaier afgebeeld. In het eerste schilderij houdt de vrouw de waaier gesloten in de linkerhand en lijkt ze iemand vaarwel te wuiven. In het tweede schilderij vormt de waaier een driehoek die wijst op de driehoek daaronder, gevormd door benen en onderbuik. De schilder verzint hier zijn eigen waaiercode.

Gebaar 6 – Vaarwel, tot ziens, Adios. De waaier dichtgevouwen in de rechterhand houden.

Gebaar 7 – Ik hou van een ander, Quiero a otro. De waaier met de rechterhand heen en weer bewegen.

Zie ook:

De waaier - les 1

De waaier - les 2

De waaier - les 3

zondag, augustus 16, 2009

Mijn buurman José

Tekening van mijn buurman José, klik voor een groter formaat.

Mijn kleine buurman José is acht jaar oud en erg aardig. Hij groet me altijd als ik hem tegenkom in de lift of op de galerij van de flat. Eerder deze week vroeg ik hem de planten die bij de lift staan water te geven die weken dat ik er niet ben. Ik vertelde erbij dat mijn zoon A. er geen tijd meer voor had omdat hij nu een vriendin heeft. José snapte mijn probleem en verwerkte het in zijn tekening.

Rechts ziet u Duveltje die de planten water geeft. In het midden is José op de galerij van de flat aan het knutselen aan een van zijn favoriete science-fiction-speelgoedrobots. Verder naar links ons hondje Trufa en helemaal links ligt de Opzetzoon A. te snurken. Mijn kleine buurman heeft een geweldig waarnemingsvermogen.

zaterdag, augustus 15, 2009

Gefrituurde pieterman met courgette

Foto: De Trachinus (pieterman) loerend op voeten van argeloze badgasten.

Het is 30 graden in La Coruña. Op zoek naar een beetje koelte liepen we vanochtend naar Bastiagueiro en namen een verfrissende duik in zee. Helaas stapte ik op een pieterman, in Galicië bekend als escarapote, een visje dat giftige stekels op zijn rug heeft. Dat deed akelig pijn, maar gelukkig wist de strandwacht raad. Snel mijn voet in heet water en een watje met een zalfje erop. Daarna over heet zand of hete stenen wandelen. Later lees ik in de Wikipedia dat het gif bestaat uit eiwitten die boven de 40 graden Celsius instabiel zijn en bij die temperatuur snel afgebroken worden.

De kans dat u de dadervis te pakken krijgt is zeer klein, zeker nadat u gestoken bent. Het kan echter zijn dat u hem bij toeval aantreft op een lokale vismarkt, uit het water gehaald als bijvangst of door een sportvisser. U kunt hem dan als volgt bereiden:

Ingrediënten:
-1 of meerdere pietermannen
-1 geklopt ei
-bloem of fijn paneermeel
-1 grote tomaat
-1 middelgrote ui
-citroen
-1 courgette

Was de courgette en snijd haar in plakjes van ca. ½ cm.
Maak de vis schoon: wees er zeker van dat u de giftige vinnen verwijderd! Paneer de vis door hem door geklopt ei en daarna door bloem of fijn paneermeel te halen. Doe hetzelfde met de schijfjes courgette.
Maak een bodempje olijfolie warm in een pan en bak de vis enkele minuten aan beide kanten. Bak daarna de courgette. Laat de vis en de courgette uitlekken op wat velletjes keukenpapier.
Garneer met schijfjes tomaat en ui en sprenkel eventueel wat citroen over de vis.

Eventueel combineren met gefrituurde inktvisringen.

woensdag, augustus 12, 2009

Een nieuw leven!


Video: Onze nieuwe iRobot besluit om een deel van ons computer-thuis-netwerk los te koppelen.

Vandaag heeft ons leven in Spanje plotseling een andere wending genomen. Dit vanwege de aanschaf van de iRobot Roomba. Dankzij de iRobot Roomba 530 hebben we voortaan meer tijd voor onszelf. Tijd om leukere of belangrijker dingen te doen. Een stap in de toekomst.

Volgens Plof is het een van de beste aankopen die ze ooit gedaan heeft. Ik ben nog niet geheel overtuigd. Onze flat is niet al te groot en kent nogal wat obstakels.
-“Kijk eens hoe hij tekeer gaat!”, zegt Plof enthousiast. Blijkbaar is het een mannetje. De Roomba schuift heen en weer en laat af en toe wat slierten stof liggen. Plof stormt er achteraan en raapt ze op.
“Samenwerking, dat vind ik niet erg”, roept ze, “dit is altijd nog veel beter dan zelf stofzuigen”. Ze tilt stoelen op en schuift met tafels en andere meubels zodat de Roomba overal bijkan. Terloops neemt hij een snoertje mee, maar hij heeft een automatisch ontwarsysteem, dus dat komt goed.
Over een gemiddelde kamer moet hij 25 minuten doen voordat hij alle stof heeft opgezogen.

We hebben de Roomba een maand op proef. Bevalt hij niet dan mogen we hem inruilen voor een gewone stofzuiger. Ik houd u op de hoogte.

dinsdag, augustus 11, 2009

Spartelen op het droge 2009

Foto: Het zwembad. Het blauw is geen water maar een plastic zeil.

Ik schreef vorig jaar een stukje over het zwembad van de bewonersvereniging. Een jaar later: buiten is het 25 graden en nog steeds ligt het zwembad er ongebruikt bij. De eigenaar van de woningen en de bewonersvereniging kunnen het nog steeds niet eens worden over de kosten van het onderhoud. Degene die profiteren zijn de tuinman en het onderhoudsbedrijf, die worden blijkbaar wel betaald. De tientallen kinderen uit de buurt kunnen er nog steeds geen duik in nemen.

zaterdag, augustus 08, 2009

De waaier - les 3

Afbeelding: Gustav Klimt, dame met waaier (1918)

Door de prestigieuze waaierfabrikant Jean-Pierre Duvelleroy (let op de achternaam!), werd in 1830 een boek uitgegeven met de titel Le langage de l’eventail, waarin maar liefst 33 verschillende codes uit de doeken werden gedaan.

Gebaar 4 – Ik ben verloofd, estoy prometida

De waaier snel heen en weer bewegen.

Gebaar 5 – Ik ben getrouwd

De waaier langzaam heen en weer bewegen.

vrijdag, augustus 07, 2009

De waaier - les 2

Links: gebaar 2 – Ik wil een kus, quiero un beso. Rechts: gebaar 3 – Kus me, bésame.

De waaier is uitermate geschikt voor het maken van suggestieve gebaren. Deze serie over het gebruik van de waaier, in het Spaans abanico, is natuurlijk ook bedoeld voor mannen. Wat heeft het immers voor zin om te kijken naar al die gebaren van de dame die u interesseert als u niet snapt wat ze bedoelt.

Gebaar 2 – Ik wil een kus, quiero un beso. De waaier wordt half geopend en onder de mond tegen de kin gelegd.

Gebaar 3 – Kus me, bésame. Bijna hetzelfde als gebaar 2, maar nu in gebiedende wijs. De waaier wordt op de lippen gedrukt. Hier is geen ontkomen aan.

donderdag, augustus 06, 2009

De waaier - les 1

Afbeelding: de Spaanse abanico, de waaier is opnieuw in opkomst. Gebaar 1 – Quiero conocerte, ik wil je leren kennen.

Nederland is inmiddels wel bekend met de Spaanse keuken. Bijna iedereen kent de tapas en de paella. Nu de klimaatverandering in Nederland lekker doorzet is het misschien tijd om naast de culinaire geneugten enkele interessante Spaanse zeden en gewoonten te introduceren.

De waaier bijvoorbeeld. De abanico dient niet alleen om jezelf koelte toe te wuiven. Er schuilt een wereld van symbolen en gebaren achter het gebruik van de waaier.
In de 19e en het begin van de 20e eeuw werden Spaanse jonge meisjes en vrouwen als ze uitgingen vergezeld door hun moeder of een gezelschapsdame. De waaier was een manier om aan dit toezicht te ontsnappen en eventueel geïnteresseerde mannen boodschappen en signalen te kunnen geven.

SMS, Twitter en email zijn misschien een stuk minder romantisch en met je mobieltje kun je jezelf geen koelte toewuiven. In Spanje is de waaier nooit weggeweest. Het lijkt alsof hij de laatste tijd in Spanje als code-instrument weer in de mode komt.

Gebaar 1 – Quiero conocerte, ik wil je leren kennen
De waaier wordt gespreid en met de linkerhand vastgehouden zodat alleen het bovenste deel van de neus en de ogen zichtbaar zijn. In de expressie van de ogen schuilt de nieuwsgierigheid. Het is daarom beter de ogen niet dicht te knijpen, maar deze juist wijd open te sperren.

woensdag, augustus 05, 2009

Rosarío Endrinal Petit en Het diner

Foto: Rosarío Endrinal Petit voordat ze haar zwerversbestaan begon.

Onlangs kreeg ik het boek “Het diner” van Herman Koch cadeau. Het verhaal is deels geïnspireerd door de moord op de Spaanse María del Rosarío Endrinal Petit in Barcelona in 2005.

In oktober 2008 schreef ik hierover al in dit blog.

Op 16 december om 01.40 ’s nachts betraden Oriol Plana en Ricard Pinilla, twee achttienjarige jongens, een halletje waarin een geldautomaat stond. Ze troffen daar de zwerfster Rosarío Endrinal, die in de cajero een slaapplaats had gezocht, sloegen haar met hardkartonnen kokers en bekogelden haar met verkeerskegels en vuilnis. De jongens vertrokken en de zwerfster deed de deur van de hal van binnenuit op slot. Later keerden de twee jongens terug samen met een derde jongen, de minderjarige Juan José Mena, die de zwerfster er toe bracht de deur weer openen. De jongens waren vervolgens ruim een half uur in het halletje. Het is onduidelijk wat ze in die tijd met de vrouw uithaalden maar uiteindelijk goot de jongste een jerrycan met een zeer brandbaar oplosmiddel over Rosarío heen. Daarna staken ze dit met een sigarettenpeuk aan en namen de benen. De vrouw overleed 24 uur later, 68% van haar lichaam was door 3e graads verbranding verminkt. De aanslag werd opgenomen via de beveiligingscamera’s van de bank.

De minderjarige werd veroordeeld tot 8 jaar in een jeugdgevangenis. Plana en Pinilla werden op 11 november 2008 tot 17 jaar gevangenis veroordeeld, 16 jaar voor asesinato con alevosía, moord in koele bloede, en 1 jaar voor schade aan de ruimte en de geldautomaat.

Het volledige verhaal (in het Spaans) is terug te vinden op http://www.almendron.com/tribuna/1467/matar-vuelve-a-ser-divertido/

De jongens kwamen niet uit probleemfamilies. Ze zaten op de middelbare school en vulden hun vrije tijd met feesten en videospelletjes.
“Mij viel op hoe keurig die jongens waren. Jongens die je op het eerste gezicht niet in een donker steegje zou tegenkomen, maar veel eerder bij de voetbal- of de hockeyclub.” (interview 10 februari 2009 door Sebastiaan Kort met Herman Koch voor NRC). Koch besloot er een verhaal om heen te schrijven. Hij woont in Spanje met een Spaanse vrouw en hun adolescente zoon. Het knappe van het boek van Koch is dat er voortdurend een beroep wordt gedaan op het geweten van de lezer. Sympathiek wordt onsympathiek, normaal wordt abnormaal, dingen worden omgedraaid en op hun kop gezet. Uiteindelijk krijgt de lezer wel nog een oplossing gepresenteerd, maar in het boek loopt het anders af met de daders. Ik beschrijf het maar wat cryptisch, want het zou jammer zijn het plot te verklappen. Lezen!

Dorada al horno / goudbrasem uit de oven

Foto: viskraam op de markt in Pontedeume (Galicië).

Op de markt van Pontedeume verdringen de mensen zich voor de verse, nog spartelende visjes. "Dat is nog eens wat anders dan die Tilapia- en Pangasiusfilet van jullie", zegt vrouw Plof. Ze heeft het over de vis uit de buurtsuper die we vorige maand in Nederland aten.
Nee, deze vis is net gevangen, daar is geen twijfel mogelijk, dit is pas vis! Vanmiddag ligt een schitterende goudbrasem op onze borden.

Het recept van Plof:

Dorada al horno / goudbrasem uit de oven

Ingrediënten:

- 2 goudbrasems
- 4 aardappelen
- olijfolie
- 1 grote ui

Verwarm de oven voor op 180-200 graden. Kook de aardappels in 5 minuten half gaar, haal ze uit het water en laat ze afkoelen. Snijd ze daarna in plakjes. Snijd de ui in ringen.

Vet een ovenvaste schaal in met olijfolie. Leg daarin goudbrasem, daarboven op de aardappelschijven en de ui. Giet er wat olijfolie over de vis, de aardappels en de ui.
Eventueel kunt u een mengseltje maken van tomaat, groene olijven, knoflook en verse basilicum en dit over de vis sprenkelen. Laat de vis in ca. 15-20 minuten gaar worden.

Serveer met een koele witte wijn, bijvoorbeeld een Albariño of een Ribeira Sacra.


maandag, augustus 03, 2009

Het Pasotismo


Afbeelding: Strip van Horacio Altuna


Mijn opzetzoon begint binnenkort aan de laatste 2 jaar van de middelbare school. Het Spaanse voortgezet onderwijs kent een soort van middenschoolsysteem waarbij de slechtere leerlingen afvallen en doorstromen naar een beroepsopleiding. Degenen die overblijven doen bachillerato, de 5e en 6e klas van de middelbare school, en kunnen daarna een universitaire opleiding volgen.

Opzetzoon A. is voor mij een heerlijk experiment. Hij interesseert zich voor werkelijk niets dan feesten, playstation, MSN en voetbal (op televisie). Tot nu toe is hij elk jaar met de hakken over de sloot overgegaan en heeft daarbij ook nog eens flink gespiekt. Naar mijn inschatting is hij gedoemd te mislukken, maar mocht hij over twee jaar zijn eindexamen halen, dan is wat mij betreft het succes van het Spaanse onderwijssysteem absoluut aangetoond.

De jeugdwerkloosheid in Nederland bedraagt zo’n 6 %, in Spanje ongeveer 33%.
Steeds meer Spaanse jongeren vallen ten prooi aan wat het pasotismo genoemd wordt, letterlijk “het voorbij laten gaan”. Ze spannen zich nauwelijks nog ergens voor in, blijven zo lang mogelijk thuis wonen en profiteren graag van alle voorzieningen die hun ouders hen bieden. Een beoefenaar van het pasotismo wordt pasota genoemd. Omdat de jongeren niet meer werken is ook hun bijdrage aan de financiering van de sociale voorzieningen gering. Net als in Nederland worden voorzieningen voor werklozen en bejaarden betaald uit sociale premies geheven over loon uit arbeid.

Het enige wat mijn zoon over de verkiezingen te melden had was dat hij graag zijn stem zo duur mogelijk wilde verkopen aan de meest biedende. Zijn moeder was er boos om, maar mij kreeg hij met deze uitspraak niet eens meer op de kast. Ik had eigenlijk niet anders verwacht. Er gloort hoop voor dictators achter de horizon; zet in op gamen, feesten en beesten.

Meer over pasotismo.

vrijdag, juli 31, 2009

Nieuwe groeten uit Nederland

Deze foto siert vandaag de voorkant van de bijlage van de Leeuwarder Courant. Er staat helaas niet bij wie hem gemaakt heeft. Hoewel ik denk dat in het algemeen de hoofddoek een symbool van onderdrukking is vind ik dit een prachtige foto. Voor meer informatie: www.nieuwegroetenuit.nl/

dinsdag, juli 28, 2009

Hebberitis in de Nederlandse horeca

Afbeelding: Caffe macchiato, bron Wikipedia.

Dezer dagen had ik visite uit Spanje op bezoek. Tijdens onze uitstapjes bezochten we nog al wat cafés en restaurants. Helaas lijdt de Nederlandse horeca aan hebberitis. Veel horeca-ondernemers willen met zo min mogelijk moeite zo veel mogelijk geld willen verdienen. Dat leidt tot slechte service en te hoge prijzen.

In Spanje bestaat de hoja de reclamaciones, een klachtenformulier voor de consument, verplicht bij de wet. Iedere ondernemer moet het altijd klaar hebben liggen. De Spaanse ondernemer is niet zo blij als een klant om deze hoja vraagt, want het kan hem narigheid in de vorm van controles van allerlei aard opleveren. Zo’n systeem zou in Nederland niet misstaan. Inmiddels lijkt het alsof de Nederlandse horecaondernemer overal mee wegkomt. Vergelijkbaar met Belgische wielrenners die op cocaïnegebruik worden betrapt.

Grand café Brinkmann op de Grote Markt in Haarlem. De Spaanse dames willen graag een cortado. Een cortado is een espresso met een beetje melk. De cortado bestaat helaas niet in Nederland. Inmiddels kennen veel bars en cafés wel een Italiaanse equivalent, de macchiato, espresso met een vlekje melk. In de Wikipedia staat een bijdrage met de fraaie foto die ik hierboven heb overgenomen.

Ik probeerde drie macchiato te bestellen, maar onze serveerster wist niet wat dat was. Ik legde het uit. Een espresso met een beetje melk, kan dat? “Dat kan niet, want het zit niet in mijn computer", was het antwoord.
Drie espresso met een kannetje melk ernaast, was dat misschien mogelijk? Ja, dat kon wel.
Even later bracht een andere serveerster toch drie macchiato, de koffie was bijna zwart. Dat was niet de bedoeling. We vroegen aan een derde bediende een kannetje melk, maar toen dat niet kwam stond ik op en liep ik naar de man die achter de bar stond. Hij zag eruit als de bedrijfsleider. Ik zei: "Sorry maar onze koffie is bijna zwart, heeft u misschien nog een kannetje melk erbij?"
- “U heeft een macchiato besteld”, zei hij pinnig. "Weet u wel wat dat betekent in het Italiaans? Een vlek melk, .. u heeft een vlek melk in uw koffie gekregen. U heeft dus een macchiato gekregen!”.
Hij maakte in het geheel geen aanstalten om nog wat extra melk te serveren. Zijn vervelende reactie schoot me in het verkeerde keelgat en ik zei: “Mijnheer, deze koffie is vrijwel zwart. Ik weet heel goed wat een macchiato is, maar ik wil graag nog een kannetje melk erbij.
-“Waarom zegt u dat dan niet gewoon”, riep de man kwaad.
De schade inclusief onbeschofte behandeling door de bedrijfsleider bedroeg 6 euro, de melk kregen we gratis. Er gaat ongeveer 10 gram koffie in een kopje espresso, reken uit de winst.

De bovenstaande gebeurtenis lijkt een futiliteit, maar de realiteit is dat je in veel horecagelegenheden niet wegkomt zonder ergernis.

Misschien een idee voor een internetsite: een klachtenformulier online waarvan een kopie rechtstreeks naar het Ministerie voor Toerisme, een tweede naar de betroffen onderneming, een derde naar de consument wordt gestuurd.

vrijdag, juli 03, 2009

Geen gevoel voor afstand

afbeelding: het plan van Filips II voor een olijfoliepijpleiding naar Zuid-Nederland

In de serie ”80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft”, deel 23: "Geen gevoel voor afstand".

Spanjaarden zijn uitgesproken luiaards, dat mag de vaste bezoekers van dit blog zo ondertussen wel bekend zijn. Te lui om op te staan, te lui om een beetje te werken, te lui om naar de stembus te gaan. Omdat ze de laatste jaren ook te lui zijn om huizen te kopen verkeert Spanje nu in een grotere crisis dan welk land ook in West-Europa. Vraag een Spanjaard hoe ver het is naar dichtstbijzijnde toeristeninformatie en hij zal u waarschijnlijk antwoorden dat u tenminste vijftien minuten moet lopen. Daar zal hij dan onmiddellijk aan toevoegen dat u beter met de auto kunt gaan.
Vanzelfsprekend zijn Spanjaarden ook te lui om te lopen. Deel daarom het aantal minuten door drie. In de meeste gevallen kunt u uw auto laten staan en bent u binnen vijf minuten bij de Spaanse VVV.

Maar behalve luiheid schuilt er nog iets anders achter die verkeerde raadgevingen aan verdwaalde toeristen. Spanjaarden hebben geen gevoel voor afstand. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog dacht menig soldaat dat die Lage Landen ergens lagen waar de Spaanse hoogvlakten op hielden. Daar verslikten ze zich ernstig in. De Nederlanden bleken ver weg in het koude hoge Noorden te liggen. Dit maakte de Tachtigjarige Oorlog voor de Spanjaarden niet alleen een koud, maar ook een heel duur avontuur. Voorraden voor de Spaanse troepen moesten duizenden kilometers afleggen, met alle gevolgen van dien. Tomaatjes en sinaasappeltjes bedorven onderweg, de wijn klotste teveel in de vaten en de Spaanse vis bedierf. De paella en zarzuela met smaakten naar niets met Hollandse kabeljauw en garnalen.
Filips II overwoog nog even een olijfolie-pijpleiding aan te leggen vanuit Catalunya, maar dit idee werd al weer snel losgelaten omdat de Fransen natuurlijk niet te vertrouwen waren en een leiding over de zeebodem net zo ambitieus als het aanleggen van een metro in het centrum van Amsterdam.

Als u deze zomer in Amsterdam een Spaanse automobilist tegen het lijf loopt die u de weg vraagt, vermenigvuldig dan de afstand met drie en zeg hem dat hij beter kan gaan lopen. Waarschijnlijk heeft u nog gelijk ook.

dinsdag, juni 16, 2009

Chaim Potok namens Picasso

afbeelding Pablo Picasso - Stier, 1945/1946



Uit het boek "De gave van Asjer Lev". Chaim Potok verzint een conversatie tussen Pablo Picasso en de hoofdpersoon:

Picasso: “Vertel de mensen dat God een moordenaar is en ze kunnen het niet verwerken, ze worden kwaad en maken je af alsof je een stier bent. Wat sta je nou je hoofd te schudden? Geloof je niet dat God een moordenaar is? Wat weet jij van God af? Denk je dat je in Brooklyn werkelijk iets over God hebt geleerd? In Spanje leer je iets over God. God vermoordde mijn kleine zusje. Zo is het, Lev. Een klein meisje, plotseling ziek en dood. Alles wat Hij aanraakt wordt verwoest. Casagemas, Appolinaire, Eva, Max Jacob. Hoe kun je Hem aanbidden, Lev? Hij is de ware verwoester. Satan gaat openlijk te werk, met de kaarten op tafel. Hij neemt je rechtstreeks te grazen, zonder geintjes. God speelt op lievigheid en goedheid en vermoordt je. Wie is er erger, Satan of God? Satan is in ieder geval nog zo fatsoenlijk om ons zijn ware gezicht te tonen. Daarom zet ik het God betaald met mijn schilderijen. Ik vertel de waarheid in mijn schilderijen, maar ik verberg die. Hij weet dat die er is en Hij moet zwetend afwachten hoe mensen die ontcijferen en in zich opnemen. Zo maak ik mijn schilderijen en de mensen komen langs en leren ze langzaam te ontcijferen. Zo zet ik Hem zijn lievigheid betaald.”

vrijdag, juni 12, 2009

New York Free Beats

Free Beats from Chris "Shockwave" Sullivan on Vimeo.



New York staat al heel lang op Duveltjes verlanglijstje.

maandag, juni 01, 2009

Duveltje in Venetië (2)

Foto: Venetian Baroque Orchestra

(vervolg van het vorige blogje)

Het Italiaanse orkest zette wat onzeker in. Ook de stemmen van de solisten waren in de allereerste delen nog niet echt op gang. Manuela Custer haperde even, maar dit bleek gelukkig alleen een aanloopje naar een groots optreden. Custer heeft de meest speciale vocaal, heel gevoelig, wat vooral sterk naar voren komt in delen met minder volume waar ze een ongewoon sentiment in weet te leggen. Romina Basso valt vooral op door haar donkere, warme stem.

Karina Gauvin steeg boven haar eigen kunnen uit. Deze zangeres heeft een perfecte stembeheersing, ook in de stukken met veel volume en in het hoog. In het laatste deel kreeg ze na haar laatste aria een flink applaus. Romina Basso klapte het hardst en trappelde wild met haar voeten uit enthousiasme over de topprestatie van haar collega. Dat was leuk om te zien.

Mary-Ellen Nesi heeft een solide stem, ze zong haar partijen met passie en perfectie.
Marina Comparato bleef wat achter bij haar collega’s. Het was storend dat ze steeds in een lichte spreidstand stond, haar ene been wat verder naar voren dan het andere, om houvast te krijgen. Hierdoor leek het alsof ze bezig was een spoorwegwissel om te zetten. Ondanks deze lichaamsbeweging bleef haar stem in body en volume tekort schieten. Zuiver en ritmisch correct was het wel, daar was niets op aan te merken.

Tussen de Custer en Comparato aan de ene kant en Gauvin en Nesi aan de andere kant leek wat na-ijver te bestaan. Er waren af en toe wat scheve blikken. In het programmaboekje was te lezen dat deze oratoria in de tijd van Vivaldi juist werden gebruikt voor teambuilding onder de vocalisten. Het succes en de ovatie na afloop leken de afgunst tussen de diva’s geheel weg te vagen.

De teambuilding was zeker in orde bij het Nationaal Jeugdkoor, de 19 dames zongen van begin tot eind vlekkeloos en het enthousiaste applaus na afloop was zeker ook voor hen bedoeld.
Tussen de aria’s door werd vele malen geapplaudisseerd.

De stadsfreules naast mij bleven de hele voorstelling flink tekeer gaan. “Wauw”, riepen ze herhaaldelijk, hetgeen voor een stadsfreule wel een ludieke kreet is. Verder, “Ongelooflijk”, “Fantastisch”, “Nou, nou!” en dat alles met een zeer deftig accent.

Ik weet zeker dat ze dat in de namiddag ook nog een keer hebben geroepen vanaf hun balkon in Amsterdam Zuid. De stadsfreules en het stralende weer maakten mijn zaterdagmatinee compleet.

zondag, mei 31, 2009

Duveltje in Venetië (1)

v.l.n.r. (boven) Manuela Custer, Mary-Ellen Nesi, (onder) Karina Gauvin, Marina Comparato, Romina Basso.

Duveltje mocht vorige week de ZaterdagMatinee van Radio 4 in het Amsterdamse Concertgebouw bijwonen. Op het programma stond Juditha triumphans devicta Holofernis barbarie; sacrum militare oratorium RV 644, een opera van Antonio Vivaldi (1678-1741) uit 1716, uitgevoerd door het Venice Baroque Orchestra en het Nationaal Jeugdkoor. Vijf vrouwelijke solisten stonden op het podium, allen met geheel verschillende stemmen en kwaliteiten. Manuela Custer (mezzosopraan), had de hoofdrol van Juditha, Mary-Ellen Nesi (mezzosopraan) zong Holofernes. Karina Gauvin (sopraan) vertolkte de partij van Vagaus. Marina Comparato (mezzosopraan) zong Abra en Romina Basso (mezzosopraan) de rol van Ozias.

Het verhaal in het kort: Het koninkrijk Juda wordt aangevallen door de Assyriërs onder leiding van generaal Holofernes. De mooie Hebreeuwse Juditha zoekt de generaal op. Deze laat zich door de schoonheid betoveren en kijkt vervolgens te diep in het glaasje. Judith hakt zijn hoofd af terwijl hij ligt te slapen. Juda is gered, de Assyriërs worden verslagen.

Het thema van het stuk is niet echt opwindend te noemen. Het inzetten van mooie dames als tactisch wapen lijkt sinds Mati Hari buiten gebruik geraakt en het afhakken van hoofden is in onze Westerse wereld al lang uit de mode.
Juditha triumphans is een religieus oratorium met een politiek karakter, bedoeld om de Venetianen te motiveren in de oorlog tegen de Turken. Mogelijkerwijs is het gebruikt om de overwinning van Venetië op de Turken op het eiland Corfu te vieren, maar dat is niet bewezen.
Dit oratorium is om een andere reden interessant. Vivaldi componeerde het voor de vrouwelijke leerlingen van de Ospedale della Pietà. Het wordt door alleen vrouwen uitgevoerd, ook de partijen van de lagere stemmen, tenoren en bassen worden dus door vrouwen gezongen.
Bovendien was het concert van zaterdag een primeur: dit oratorium was nog nooit eerder in Nederland uitgevoerd.

Naast mij namen twee stadsfreules plaats. Dames van goede stand die voor de gelegenheid zelfs maar een mantelpakje hadden aangetrokken. Hun eerste gilletjes “Fantastisch!”en “Spectaculair”, betroffen de kleding van Manuela Custer die met een fraaie zwarte jurk met split en bijzonder laag uitgesneden decolleté haar rol van de verleidelijke Juditha kracht bijzette.
Ik heb het belang van de kleding in oratoria tot afgelopen zaterdag zeker onderschat. De fraaie rode jurk van Marina Comparato en het mooie witte jasje van Mary-Ellen Nesi mochten er volgens de dames ook wezen.

(wordt vervolgd)

zaterdag, mei 23, 2009

Tentoonstelling Alberto Datas

foto: schilderij-collage van Alberto Datas

In de Fundación Luis Seoane in La Coruña is tot 28 juni as. een expositie van te zien van Alberto Datas. Deze kunstenaar werd in 1935 in La Coruña geboren en stierf in december 2007 in Madrid.

Deze tentoonstelling laat voornamelijk werken zien uit zijn laatste levensjaar. De indrukwekkende collages, mengsel van vele technieken en materialen, olieverf, knipsels uit kranten en tijdschriften, potlood, inkt hebben vaak een politiek thema.

Alberto Datas had een huis in Oleiros, hier vlakbij, waar hij 's zomers altijd een paar maanden doorbracht.

donderdag, mei 14, 2009

Op naar het roze plein !



De Spaanse bijdrage voor het Eurovisie Songfestival 2009 in Moskou: La noche es para mi, (vert. De nacht is voor mij) een kwaliteitsproductie met zangeres Soraya Arnelas in de hoofdrol. Daar kunnen De Toppers nog een puntje aan zuigen!

Gordon laat ons weten dat hij mogelijk de finale van het Eurovisie Songfestival zal boycotten. Als er tijdens zijn verblijf in Moskou met geweld tegen homo’s wordt opgetreden doet hij niet meer mee. “Het zijn mijn mensen”, zei Gordon gisteren op de radio. De publieke opinie schaart zich meteen voluit achter de Amsterdamse kapsoneslijer. Zelfs Minister Plasterk vond het nodig om zich alvast solidair te verklaren met “geef haar een nekschot”-Gordon. Bij de Olympische Spelen durfde geen regeringslid het woord boycot in de mond te nemen (Hoe zit het trouwens met homo’s in de Volksrepubliek China?).

“Met hun meezingliedjes verleiden ze honderdduizenden mensen tot een on-Hollandse uitbundigheid”, schreef Peter de Waard gisteren enthousiast in de Volkskrant. Wat nou on-Hollands, zo Hollands als de pleuris, denk ik. Bekende Nederlanders gaan naar de concerten van de Toppers, zo zegt de Waard, “VVD-leider Mark Rutten zong vorig jaar uit volle borst met hen mee”. De kouwe rillingen lopen me over de rug. Ik denk even aan de Lullo’s van Jiskefet, want die waren ook heel populair bij VVD-publiek.

Jerney Kaagman wordt ook geciteerd in het Volkskrantartikel “Hier hebben we zo lang naar gestreefd: de popularisering van de Nederlandstalige muziek. Het is een nieuwe vorm van massacommunicatie”. Ach, Jerney, wat een slecht geheugen. Hoe zat dat ook alweer met André van Duyn, het Goede Doel, Doe maar, Vader Abraham en de Zangeres zonder naam? Bah, wat een ellende. Treurig dat de Volkskrant dit Telegraaf-artikel publiceert.

Vriendje Froger heeft een half miljoen euro in de songfestival-onderneming geïnvesteerd. Let op mijn woorden, die Gordon loopt heus niet weg.

Ik heb niets tegen homo's, maar laat deze kwal alsjeblieft niet het gezicht van het liberale, tolerante Nederland in het buitenland zijn.

Tenslotte een tip voor de Russen: verander één keer per jaar het Rode Plein in een Roze plein.

zondag, mei 10, 2009

Cursusdrang (3)

Foto: La Coruña, charmante yogalerares prijst zichzelf aan via uithangbord.
© Duveltje 2009


Ook in Spanje zijn veel vrouwen bezig met hun wellness. Een beetje Spaanse vrouw van de wereld doet aan zelfontplooiing.

Mijn vrouw Plof volgde het afgelopen jaar een cursus literair schrijven en daarna deed ze Pilates. Pilates is een systeem voor fysieke training ontwikkeld in jaren 20 en 30 van de vorige eeuw door de boxer, circusartiest en leraar zelfverdediging Joseph Pilates. Hij schreef een paar boeken waaronder Return to Life through Contrology. Bij Pilates ben je net als met yoga met zowel je geest als met je lichaam bezig.
Volgens Plof was Pilates dè ontdekking. Ze voelde zich beter dan ooit. Pijntjes verdwenen, ze was tevreden en meer ontspannen. Door twee à drie keer Pilates in de week was er natuurlijk geen tijd meer voor onze gezamenlijke avondwandelingen of een bioscoopje tussendoor. Dat moest ik toch begrijpen vond ze en dat deed ik ook. Als man ben ik gebaat met een tevreden en gezonde vrouw.

Nu is Pilates weer voorbij. Het was een gedoe, zei Plof. Na het werk weer in de auto stappen, het drukke La Coruña inrijden, je auto zien kwijt te raken, zware oefeningen doen en dan weer door dat drukke verkeer heen terug naar huis. Dat begrijp ik ook. Al die cursussen zorgen bij mij voor veel inzicht in de denkwijze van vrouwen die hun leven proberen te verbeteren.

woensdag, mei 06, 2009

Cursusdrang (2)

Afbeelding: Channeling zorgt ervoor dat u nooit meer alleen bent

Vervolg van mijn blogje van 24 april

Het hoogtepunt van het cursusleven van mijn ex-vrouw A. was de meditatiecursus. De meditatie werd gecombineerd met koekjesverkoop volgens een piramidesysteem. Via een of andere new-age-groep kwam A. in de coockies-club terecht. De dames die het hadden opgezet opereerden vanuit een leuk 18e-eeuws pand binnen de Amsterdamse grachtengordel. A. sleurde me mee naar een kennismakingsbijeenkomst waarop de koekverkoop met veel bombarie zou worden aangeprezen.
Bij aankomst stelde ze mij gelijk voor aan twee grijze dames gekleed in paarsroze gewaden die de negotie dreven. Het paar glimlachte mij vriendelijk toe. Eigenlijk glimlachten ze de hele avond onophoudelijk tegen iedereen. Volgens mijn ex-vrouw was dat het beste bewijs dat de koekverkoop de poorten naar de hemel opende.

Zelf at A. graag van de fiber cookies, maar dat was eigenlijk niet de bedoeling. Er moest vooral veel verkocht worden. Ik kocht meteen een of twee dozen koekjes om er van af te wezen. Het lukte A. niet om de nodige wederverkopers te vinden. De piramideverkoop sloeg toen al snel om in een piramideopslag. Mijn ex kreeg er pas genoeg van toen er thuis in de gang wel zeven dozen stonden wachtten op potentiële afnemers. Gelukkig vond ze op dat moment afleiding in een cursus channeling. De koekjes mocht ik weggeven. Ze vonden hun weg naar kantoor en andere outlets. Ik moet toegeven dat dit mij uiteindelijk wel een hele hoop goodwill heeft opgeleverd.

maandag, mei 04, 2009

De merels



Vier mei, acht uur ’s avonds. Vader, moeder, ik en mijn zus. We stonden voor het raam en keken uit op het kruispunt dat tegenover ons lag. Het Zuiderbad, de brandweerkazerne, het water, de brug. In mijn herinnering was het altijd prachtig weer, die vierde mei.
Wat ging er om in de hoofden van mijn ouders? Zij hadden de oorlog meegemaakt.
Mijn vader wilde er niet graag over praten. Teveel ellende meegemaakt en gezien. Een paar keer voor de Arbeitseinsatz opgepakt en in Duitsland tewerk gesteld. Mijn moeder was enkele malen aangehouden vanwege haar Joodse uiterlijk. Ook zij zweeg meestal over de oorlog.

We keken naar buiten. Een enkele auto kwam aanrijden. De straatverlichting ging aan, de auto stopte en de bestuurder zette de motor uit. Ik dacht en denk nog steeds aan die doden, al die miljoenen mensen. Gesneuveld, gestorven, weggerukt uit hun families, slachtoffers van het machtspel der groten. Een spel om geld en macht, waarin holle begrippen als eer, trots en vaderland weerklinken.

De stilte wordt hoorbaar dankzij de merels. De merels, die zich nergens wat van aantrekken. Het vrolijke gefluit galmt door de straten, over de gracht, over het kruispunt. De stilte doorbroken door het geluid van de hoop.

Het duurt maar twee minuten. Twee hele lange minuten.

4 mei 2009

vrijdag, april 24, 2009

Cursusdrang (1)

Afbeelding: Vipassana meditatie in de Tihar gevangenis in India.

Mijn zus kwam vorige week gebroken terug van een cursus Vipassana in België. Het fijnste van de cursus was om daarna weer thuis te komen, beweerde zij.

Vrouwen hebben een veel grotere cursusdrang dan mannen. Dat is geen wonder, want ze hebben ook veel meer onvolkomenheden. Mijn ex-vrouw A. stortte zich elk halfjaar in een nieuw cursusavontuur. A. volgde cursussen handopleggen, magnetiseren en Reiki. Wat is er tegen als iemand zichzelf wil ontwikkelen? Ik had er geen bezwaar tegen zolang ik het maar niet leuk hoefde te vinden. Maar dat moest ik wel.

Altijd maakte ik deel uit van haar kortstondige cursustrajecten. Mijn opofferingsgezindheid was groot. In het weekend bezochten we paranormale beurzen, new-age winkels en ik ging ‘s maandags naar kantoor met een lapis lazuli om mijn nek. Op een dag vond ik onder mijn hoofdkussen door A. getekende pentagrammen.

Vanzelfsprekend was ik ook de aangewezen proefpersoon bij het huiswerk voor de cursus magnetiseren.

- “Heb je dan nergens pijn?“, vroeg ze smekend?
- “Nee“, zei ik.
- “Echt niet?“.
- “Nou, wacht, misschien een beetje hier, in mijn schouder.“
- “Kom hier op die stoel zitten!”, zo luidde het onmiddellijke bevel. Zeer geconcentreerd begon ze met haar behandeling.
- “Merk je al wat“?
Nee ik merkte eigenlijk niets.
- “Jij bent niet serieus”, zei ze teleurgesteld en ze was zelfs een beetje boos. “Je moet er wel in geloven, anders dan helpt het niet!”.

Teleurgesteld in mijn inzet probeerde ze daarna handoplegging uit op de katten. Volgens haar met geweldige resultaten. De katten zagen er beter uit dan vroeger en leken zich ook prettiger te voelen.
Ik zag geen verschil, ze spinden net zo hard als voordat mijn ex met haar new-age poespas begon. Maar dat zal mijn verbeelding zijn geweest.

donderdag, april 16, 2009

Playing for a change

Ik vind dit zo'n fantastische mooie video, ik moet hem wel in mijn blog plakken. Met dank aan Brancalúa:


Playing For Change | Song Around The World "Stand By Me" from Concord Music Group on Vimeo.

dinsdag, april 14, 2009

Weg met Franco!

foto: beeld van Franco in Melilla (bron www.20minutos.es)

In Melilla wordt binnenkort het laatste standbeeld van Francisco Franco weggehaald. In heel Spanje waren er tot voor kort nog standbeelden van de dictator in de openbare ruimte aanwezig. Het laatste op het Iberisch schiereiland was een ruiterstandbeeld dat op 18 december 2008 uit het centrum van Santander werd verwijderd.

Het beeld in Melilla wordt voorlopig niet vernietigd. De president van Melilla, Juan José Imbroda Ortiz, wil dat het op een andere plaats tentoongesteld wordt. Franco was in 1921 commandant van het legioen dat Melilla verdedigde tijdens de belegering door Marokkaanse Jif- en Jibalastammen. Dankzij het legioen onder leiding van Franco bleef Melilla Spaans en daar moeten de Spanjaarden dankbaar hem voor zijn, vindt Juan José.

Tijdens de dictatuur eigende de familie Franco zich vele bezittingen toe. Als het laatste standbeeld is gesneuveld wordt het misschien eens tijd om te gaan praten over al het geld en onroerend goed dat de dievenbende aan het Spaanse volk heeft ontstolen. Het vermogen van de familie bedraagt volgens ingewijden tussen de 500 en 600 miljoen euro. Dat geld zou de Spaanse regering goed kunnen gebruiken voor hulp aan de slachtoffers van het regime.

donderdag, april 09, 2009

Fris en helder Salamanca (4)

Foto: Casa de las Conchas, met op de achtergrond een van de torens van de Universiteit van Salamanca. © Duveltje 2009

We slapen de siësta. Daarna lopen we verder door de stad. Er zijn zoveel mooie gebouwen, binnenplaatsen, torens, kerken. Jammer dat die ijzige wind maar blijft blazen. Het is te koud om op een terrasje te gaan zitten.

Het Casa de las Conchas ( het Schelpenhuis) wordt zo genoemd vanwege de sint-jakobsschelpen die als ornament op de gevel zijn aangebracht. Het is gebouwd tussen 1493 en 1512 en is een voorbeeld van laatgotische civiele bouwkunst (gótico civil), waarin bovendien nog Moorse invloeden terug te vinden zijn. De legende gaat dat onder een van de schelpen een schat verborgen ligt.

De sint-jakobsschelp is het symbool van de pelgrimage naar Santiago de Compostela. Vroeger liepen de pelgrims nog een stuk door. De route eindigde in Finisterre dat 100 kilometer meer naar het westen ligt, aan de Atlantische Oceaan.
In Finisterre aangekomen zochten de pelgrims een schelp op het strand en namen die mee als bewijs van hun tocht. Er zijn nog steeds pelgrims die het extra stuk van Santiago naar Finisterre afleggen en veel van hen dragen de hele tocht een sint-jakobsschelp met zich mee.

Het huis behoorde oorspronkelijk toe aan Rodrigo Maldonado de Talavera, rechtsgeleerde, professor aan de universiteit en ridder in de Orde van Santiago, vandaar de schelpen.

Die sint-jakobsschelpen zijn trouwens een ware lekkernij. Ik moet daar binnenkort maar eens een receptje aan wijden.