Foto: Venetian Baroque Orchestra(vervolg van het vorige blogje)
Het Italiaanse orkest zette wat onzeker in. Ook de stemmen van de solisten waren in de allereerste delen nog niet echt op gang. Manuela Custer haperde even, maar dit bleek gelukkig alleen een aanloopje naar een groots optreden. Custer heeft de meest speciale vocaal, heel gevoelig, wat vooral sterk naar voren komt in delen met minder volume waar ze een ongewoon sentiment in weet te leggen. Romina Basso valt vooral op door haar donkere, warme stem.
Karina Gauvin steeg boven haar eigen kunnen uit. Deze zangeres heeft een perfecte stembeheersing, ook in de stukken met veel volume en in het hoog. In het laatste deel kreeg ze na haar laatste aria een flink applaus. Romina Basso klapte het hardst en trappelde wild met haar voeten uit enthousiasme over de topprestatie van haar collega. Dat was leuk om te zien.
Mary-Ellen Nesi heeft een solide stem, ze zong haar partijen met passie en perfectie.
Marina Comparato bleef wat achter bij haar collega’s. Het was storend dat ze steeds in een lichte spreidstand stond, haar ene been wat verder naar voren dan het andere, om houvast te krijgen. Hierdoor leek het alsof ze bezig was een spoorwegwissel om te zetten. Ondanks deze lichaamsbeweging bleef haar stem in body en volume tekort schieten. Zuiver en ritmisch correct was het wel, daar was niets op aan te merken.
Tussen de Custer en Comparato aan de ene kant en Gauvin en Nesi aan de andere kant leek wat na-ijver te bestaan. Er waren af en toe wat scheve blikken. In het programmaboekje was te lezen dat deze oratoria in de tijd van Vivaldi juist werden gebruikt voor teambuilding onder de vocalisten. Het succes en de ovatie na afloop leken de afgunst tussen de diva’s geheel weg te vagen.
De teambuilding was zeker in orde bij het Nationaal Jeugdkoor, de 19 dames zongen van begin tot eind vlekkeloos en het enthousiaste applaus na afloop was zeker ook voor hen bedoeld.
Tussen de aria’s door werd vele malen geapplaudisseerd.
De stadsfreules naast mij bleven de hele voorstelling flink tekeer gaan. “Wauw”, riepen ze herhaaldelijk, hetgeen voor een stadsfreule wel een ludieke kreet is. Verder, “Ongelooflijk”, “Fantastisch”, “Nou, nou!” en dat alles met een zeer deftig accent.
Ik weet zeker dat ze dat in de namiddag ook nog een keer hebben geroepen vanaf hun balkon in Amsterdam Zuid. De stadsfreules en het stralende weer maakten mijn zaterdagmatinee compleet.
1 opmerking:
mi add johannes09@hotmail.com
Een reactie posten