Spaanse popmuziek

Het is sinds mensenheugenis triest gesteld met de Spaanse popmuziek. Van de meeste Spaanse popgroepen gaan er 13 in een dozijn. Als zanger mag je best vals zingen en de tekst is niet erg belangrijk, als het publiek maar een beetje mee kan gillen.
Het liefst is een lied romantisch, of swingend en is de tekst een beetje tragikomisch. Wie deze drie factoren weet te combineren in één song heeft zeker een hit.

Muziek is een belangrijk element in een oorlog. Met een pakkend lied vecht je een stuk beter. Terwijl wij Nederlanders in de Tachtigjarige Oorlog konden bogen op populaire liederen zoals Piet Hein (zijn naam is klein), stonden de Spanjaarden met hun mond vol tanden voor de muren.

Deze week nummer 1 (bij het populaire radiostation 40 Principales) : Run Run, een gezamenlijke productie van de groep Estopa en de zangeres Rosario. Met de Spaanse videoclips is het al even treurig gesteld.

Slechte popmuziek is een van de 80 redenen waarom de Spanjaarden ons in de Tachtigjarige Oorlog niet eronder kregen.

In de serie "80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft" verschenen eerder:

1. Gebrek aan eensgezindheid
2. El desayuno
3. La comida
4. La siesta
5. La merienda
6. La cena
7. Gebrek aan kennis van de eigen taal
8. Gebrek aan leuke creatieve ideeën
9. Corruptie
10. Geen beslissingen durven nemen
11. Ondeskundig liegen
12. Grootheidswaanzin
13. Luiheid
14. Domheid
15. Bedriegen
16. De Barbeknoei
17. Slecht mikken
18. Traagheid in besluitvorming
19. Geen Sinterklaas
20. Bijgeloof
21. Slechte rekenkennis
22. Gebrek aan humor
23. Geen gevoel voor afstand
24. Overdreven aandacht voor Iberische ham
25. Niets in de Spaanse schoen
26. Vissalade van zeeduivel

Elisa en Marcela

El Pais besteedde de afgelopen week aandacht aan een boek dat al in 2008 verscheen, Alén dos Homes, van Narciso de Gabriel.

Het boek vertelt het verhaal van de liefde tussen twee vrouwen, Elisa en Marcela. Doordat Elisa zich voordeed als man wisten de vrouwen zich op 8 juni 1901 in de kerk van San Jorge in A Coruña te laten trouwen. De twee hadden hun plan goed voorbereid. Elisa kleedde zich in mannenkleren en liet zich onder de naam Mario dopen.

Pas enkele weken na de bruiloft werd Mario ontmaskerd. De pers dook bovenop het verhaal en de vrouwen vluchtten naar Porto in Portugal. Daar werden ze gearresteerd, maar na korte tijd weer vrijgelaten.
Marcela was zwanger en beviel op 6 januari 1902, Driekoningen, van een dochter. Het schandaal was nu compleet en opnieuw stortte de pers zich op het paar. Daarop reisden de vrouwen naar Argentinië. Uiteindelijk wisten ze in het drukke gewoel van Buenos Aires te verdwijnen.

Na publicatie van het artikel in El País blijken verschillende regisseurs geïnteresseerd in de verfilming van het verhaal, waaronder Isabel Coixet.
Er zou geen betere regisseur voor dit project te vinden zijn. Coixet liet al eerder prachtige films het licht zien, zoals La vida secreta de las palabras en Paris, je t'aime. Allebei biografieën van vrouwen.

Boekenweek

Laat u zich verleiden tot het kopen van prulliteratuur door een foto van een knappe glimlachende auteur op de achteromslag? Of durft u eens wat meer?

Probeer dan eens iets Gallicisch, bijvoorbeeld Manuel Rivas:
“Er waren driehonderd raven, gekamd door de wind. En er was een meisje en een kerk.
Op een dag merkte het meisje, dat daar altijd in de buurt speelde, dat alle dieren en de bomen zwegen. Sterker nog, ze zaten roerloos te luisteren, de verstilde raven, als met vreemd glanzend stuifmeel gepenseeld.
Het licht verbleekte opeens en uit het niets van de Buitenzee brak een onweer los dat de hele hemel van Nemancos in glassplinters uiteen deed spatten.”

Manuel Rivas, In wild gezelschap, uitgeverij Ambo Anthos 2002, ISBN 90 263 1739 5, vertaling door Elly Bovée.Originele titel: En salvaje compañía (En salvaxe compaña) (1994).