Duveltje in Normandië 2

Foto: het graf van Jaques Prévert in Omonville-la-Petite, ©Duveltje, 2010

Ik gooi mijn racefiets achter in de auto en rijd naar Omonville-la-Rogue. De kust ten westen van Cherbourg is geen hooggebergte, maar de heuveltjes zijn aardige kuitenbijters. Ik heb geen geschikt bergverzet op mijn fiets en moet af en toe aardig afzien. Het prachtige kustlandschap maakt veel goed.
Ik volg de D45 en kom langs een bordje dat Maison Prévert aangeeft. Even aarzel ik, dan besluit ik dat ik er wel langs moet fietsen. Het is tenslotte een van mijn favorieten.
De dichter Jaques Prévert raakt de laatste tijd misschien wat in vergetelheid. Hij was bevriend met André Breton, Pablo Picasso, Man Ray en andere grote kunstenaars. Zelf werd hij pas in 1946 bekend toen zijn bundel Paroles werd uitgegeven.

Het stukje van de D45 naar het huisje is weer een steile klim. Ik fiets tot aan het kerkhof van Omonville-la-Petite, stap af en ga te voet verder. Daar ligt Jaques Prévert samen met zijn vrouw en zijn dochter begraven. Zijn goede vriend Alexandre Tauner ligt er vlakbij. Langs de weg van het kerkhof naar het huis loopt een stroompje en zijn rozen geplant. Het witte huisje ligt wat tussen de bomen verscholen en de tocht doet sprookjesachtig aan.

Een van zijn gedichten:

Trois allumettes

Trois allumettes, une à une allumées dans la nuit
La première pour voir ton visage tout entier
La seconde pour voir tes yeux
La dernière pour voir ta bouche
Et l'obscurité toute entière pour me rappeler tout cela
En te serrant dans mes bras.

Duveltje in Normandië

Afbeelding: Un semeur (1850) - Jean-François Millet

Voordat ik in de auto stap smeer ik me flink in met Solar Expertise van L’Oreal, factor 30. De zon schijnt hier nu weliswaar niet uitbundig, maar ik heb gemerkt hoe verraderlijk de Normandische hemel kan zijn. Ik rijd van Querqueville naar Cherbourg en met moeite raak ik de auto kwijt op de parkeerplaats aan de Avenue de la Ville.

Ik breng een bezoek aan het musée d'art Thomas-Henry. De man aan de ingang is blij met de komst van een geïnteresseerde buitenlandse toerist en overstelpt me met folders. De toegang is gratis. Dat is toch aardig van Sarkozy, bedenk ik met een glimlach. Het doel van mijn bezoek is de tentoonstelling over Jean-François Millet (1814-1875). Millet werd geboren in Gréville-Hague, een klein plaatsje, ongeveer 15 kilometer ten westen van Cherbourg in Normandië.
Eerder deze week wandelde ik al met zus J. en vriend R. naar het gehucht Landemer, waar je een prachtig uitzicht hebt over de kust en waar Millet enkele landschappen schetste en schilderde. Millet is een van de eerste Franse Impressionisten en bleef bekend omdat hij beroemdere schilders als Vincent van Gogh, Monet en Pissarro beïnvloed zou hebben.

Het museum Thomas-Henry ging in 1836 open en Millet heeft het zelf bezocht om de doeken van anderen te bestuderen en na tekenen. Hij schilderde, net zoals Van Gogh later zou doen, de gewone mensen die op het land werkten, boeren en hun knechten. Ook schilderde hij een semeur, een zaaier, die hier helaas niet te zien is omdat het doek in het Museum of Fine Arts in Boston hangt.

De tentoonstelling “Millet : A l'aube de l'Impressionnisme” geeft een overzicht van zijn hele werk, maar vooral van het impressionistische deel. In het overige deel van het museum hangen ook portretten, waaronder die van de familie Ono.

Na het bezoek aan het museum koop ik een krant en vind een tafeltje in het chique Café du Theatre. Le Monde besteedt veel aandacht aan het schandaal rondom Sarkozy. De Franse president zou 150.000 euro hebben gekregen van de multimiljonair Liliane Bettencourt om zijn verkiezingscampagne mee te financieren. In ruil daarvoor zou er belastingfraude door de vingers zijn gezien.
Bettencourt erfde destijds het cosmeticabedrijf L’Oreal. Ik kijk naar het flesje zonnebrand dat uit mijn tas steekt en bedenk dat ik in mee heb geholpen aan de verkiezingsoverwinning van de Franse president. Maar ik moet niet zeuren, Liliane beschermt me tegen huidkanker en Nicolas laat me gratis het museum in.

Silly Putty

Afbeelding: Silly Putty in de originele verpakking.

Zo’n crisis gaat zelfs een Duveltje niet in de kouwe kleren zitten. Het blog verkeert ook in crisis. De schrijflust is minmaal, de inspiratie nul, maar af en toe komt een verhaaltje je gelukkig zomaar aanwaaien.

In een poging om mijn buikje eraf te krijgen raas ik op mijn racefietsje over het platteland. Het gaat lekker, met 29 kilometer per uur tegen de wind in. Ook al is het maar windkracht 3 of 4, toch vind ik het een topprestatie voor een man die zijn top al ver gepasseerd is.
Plotseling ruik ik een eigenaardige kunststof. Mijn hersenen beginnen driftig te draaien. Wat is dit ook wat weer, die typische lucht, het is iets van vroeger. Het schiet me te binnen: Silly Putty.

Silly Putty was een rage toen ik op de lagere school zat. We hebben er nogal wat mee gemaakt: de Skippybal, de Jo-Jo’s, knikkeren, touwtje springen, diabolo, rolschaatsen, voetbalplaatjes, batmanplaatjes, er was elk jaar wel weer wat.
Waar het vandaan kwam was een mysterie, maar plotseling moest je Silly Putty hebben. Er was echte Silly Putty en nep-Silly Putty in de handel. De echte kon stuiteren en het namaakspul kon dat niet. Mijn moeder kocht natuurlijk de namaak, de sufferd. Die geur blijft blijkbaar 40 jaar lang in je hersens opgeslagen. Misschien was het wel verslavend of kankerverwekkend.
Een rage is in ieder geval wel een goed antwoord op de crisis. Ik ga maar eens wat bedenken.

Spaanse popmuziek

Het is sinds mensenheugenis triest gesteld met de Spaanse popmuziek. Van de meeste Spaanse popgroepen gaan er 13 in een dozijn. Als zanger mag je best vals zingen en de tekst is niet erg belangrijk, als het publiek maar een beetje mee kan gillen.
Het liefst is een lied romantisch, of swingend en is de tekst een beetje tragikomisch. Wie deze drie factoren weet te combineren in één song heeft zeker een hit.

Muziek is een belangrijk element in een oorlog. Met een pakkend lied vecht je een stuk beter. Terwijl wij Nederlanders in de Tachtigjarige Oorlog konden bogen op populaire liederen zoals Piet Hein (zijn naam is klein), stonden de Spanjaarden met hun mond vol tanden voor de muren.

Deze week nummer 1 (bij het populaire radiostation 40 Principales) : Run Run, een gezamenlijke productie van de groep Estopa en de zangeres Rosario. Met de Spaanse videoclips is het al even treurig gesteld.

Slechte popmuziek is een van de 80 redenen waarom de Spanjaarden ons in de Tachtigjarige Oorlog niet eronder kregen.

In de serie "80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft" verschenen eerder:

1. Gebrek aan eensgezindheid
2. El desayuno
3. La comida
4. La siesta
5. La merienda
6. La cena
7. Gebrek aan kennis van de eigen taal
8. Gebrek aan leuke creatieve ideeën
9. Corruptie
10. Geen beslissingen durven nemen
11. Ondeskundig liegen
12. Grootheidswaanzin
13. Luiheid
14. Domheid
15. Bedriegen
16. De Barbeknoei
17. Slecht mikken
18. Traagheid in besluitvorming
19. Geen Sinterklaas
20. Bijgeloof
21. Slechte rekenkennis
22. Gebrek aan humor
23. Geen gevoel voor afstand
24. Overdreven aandacht voor Iberische ham
25. Niets in de Spaanse schoen
26. Vissalade van zeeduivel

Elisa en Marcela

El Pais besteedde de afgelopen week aandacht aan een boek dat al in 2008 verscheen, Alén dos Homes, van Narciso de Gabriel.

Het boek vertelt het verhaal van de liefde tussen twee vrouwen, Elisa en Marcela. Doordat Elisa zich voordeed als man wisten de vrouwen zich op 8 juni 1901 in de kerk van San Jorge in A Coruña te laten trouwen. De twee hadden hun plan goed voorbereid. Elisa kleedde zich in mannenkleren en liet zich onder de naam Mario dopen.

Pas enkele weken na de bruiloft werd Mario ontmaskerd. De pers dook bovenop het verhaal en de vrouwen vluchtten naar Porto in Portugal. Daar werden ze gearresteerd, maar na korte tijd weer vrijgelaten.
Marcela was zwanger en beviel op 6 januari 1902, Driekoningen, van een dochter. Het schandaal was nu compleet en opnieuw stortte de pers zich op het paar. Daarop reisden de vrouwen naar Argentinië. Uiteindelijk wisten ze in het drukke gewoel van Buenos Aires te verdwijnen.

Na publicatie van het artikel in El País blijken verschillende regisseurs geïnteresseerd in de verfilming van het verhaal, waaronder Isabel Coixet.
Er zou geen betere regisseur voor dit project te vinden zijn. Coixet liet al eerder prachtige films het licht zien, zoals La vida secreta de las palabras en Paris, je t'aime. Allebei biografieën van vrouwen.

Boekenweek

Laat u zich verleiden tot het kopen van prulliteratuur door een foto van een knappe glimlachende auteur op de achteromslag? Of durft u eens wat meer?

Probeer dan eens iets Gallicisch, bijvoorbeeld Manuel Rivas:
“Er waren driehonderd raven, gekamd door de wind. En er was een meisje en een kerk.
Op een dag merkte het meisje, dat daar altijd in de buurt speelde, dat alle dieren en de bomen zwegen. Sterker nog, ze zaten roerloos te luisteren, de verstilde raven, als met vreemd glanzend stuifmeel gepenseeld.
Het licht verbleekte opeens en uit het niets van de Buitenzee brak een onweer los dat de hele hemel van Nemancos in glassplinters uiteen deed spatten.”

Manuel Rivas, In wild gezelschap, uitgeverij Ambo Anthos 2002, ISBN 90 263 1739 5, vertaling door Elly Bovée.Originele titel: En salvaje compañía (En salvaxe compaña) (1994).

Lecto II

Toen ik in het Casa del Libro in La Coruña de Wooden Reading Rest tegenkwam besloot ik onmiddellijk mijzelf deze prachtige standaard cadeau te doen. De Reading Rest is gemaakt van fraai Canadees elzenhout en kostte 37,44 euro.

Het viel niet mee mijn zelfgemaakte Lecto I bij de vuilnis te zetten. Maar de Lecto I voldeed niet helemaal en begon ook al wat uit elkaar te vallen.

De standaard wordt verkocht door That company called if. Ze hebben er trouwens nog veel meer: kijk maar op www.thatcompanycalledif.com

Ik noem hem trouwens Lecto II, want als ik tegen hem praat dan is Wooden Reading Rest veel te lang.

Fabada Asturiana, bonenschotel uit Asturië

Afbeelding: Fabada Asturiana

Nu het nog even koud blijft, nog maar een Spaans winterrecept. Ook in Spanje kan het ’s winters flink koud zijn en wordt er stevig gegeten. Een voorbeeld van een typische Spaanse winterschotel is de fabada asturiana, een bonenschotel.

Ingrediënten:

# 1 kilo fabes of witte bonen
# 3 spaanse morcilla’s (soort bloedworstjes)
# 2 of 3 kleine chorizoworstjes van ca. 200 gram elk
# 500 gram spek in blokken van 5 x 5 cm gesneden
# 1 grote ui
# 2 teentjes knoflook
# paprikapoeder , safraan en zout naar smaak (let op het spek is ook al zout).

De fabe is een grote witte boon. Waarschijnlijk kunt u de fabes wel ergens in een Spaans winkeltje op de kop tikken, en anders zult u het met de ordinaire Nederlandse witte boon moeten doen.

Was de bonen. Week ze daarna tenminste 12 uur in koud water. Giet het water daarna niet af maar gebruik het juist om de bonen in te koken.

Neem een grote kookpan. Leg de worsten en het spek op de bodem. Gooi de bonen daarboven op met het water en zorg dat ze tijdens het koken ook telkens net onder water blijven staan. Breng het geheel aan de kook. U moet nu tijdens het koken het water twee à drie keer goed afschuimen, dat wil zeggen het schuim dat tijdens het koken boven komt drijven eraf scheppen.
Af en toe doorroeren en zorgen dat de bonen niet aan de bodem van de pan vast koeken. Af en toe koud water bijvoegen en een beetje paprikapoeder naar smaak. Als de bonen gaar zijn haalt u de pan van het vuur.

U kunt nu nog een beetje olijfolie of boter toevoegen om de smaak iets te verzachten. Dit gerecht wordt in een restaurant meestal geserveerd in de typische aardewerken schotels of diepe borden.

Valentijn

Valentijnsdag was de dag van de anonieme liefde. Sinds de jaren negentig is de Amerikaanse Valentijnhysterie ook naar Europa overgeslagen. Je moet het die yanks nageven, ze weten overal geld uit te slaan. Het anonieme is er wel af tegenwoordig. Niet-anoniem levert namelijk meer geld op.

Een paar jaar geleden kreeg ik een bos bloemen opgestuurd. Per post, uit Den Bosch. Anoniem. Ik heb het niemand verteld, want ik voelde mezelf belachelijk. Ik ken niemand in Den Bosch. Nog steeds ben ik er niet achter wie de dader is. Het was wel echte verliefdheid, want verliefdheid is tijdelijk. Het jaar daarop kreeg ik dus niets.

Mijn verlanglijstje:

- een broodrooster (niet uit China)
- Boek, "Graan" van Ruben van Dijk
- CD, 'Deleted Scenes From The Cutting Room Floor' Caro Emerald
- Boek, "Kafka on the Beach", Haruki Marukami
- Een I-Phone, zonder SIM-lock
- een blocnote met lijntjes

(mag anoniem)

Spontaan Spanje

Vorige week. In het vliegtuig naar Nederland zat ik naast Willem, een ex-commando met een heuse commandopet in camouflagekleuren op zijn hoofd en een goed plat Amsterdams accent. Hij dronk twee flesjes Iberia-wijn na elkaar op en kon zich daarna voor niets meer schamen.
“Weet je wat so leuk is an die Spanjaarden?”, zei hij, en gaf zelf meteen antwoord: ”dat spontane. As je hier in Nederland bij iemand langsgaat om etenstijd, dan komt het niet uit. En in Spanje mag je aanschuiven en is het meteen feest”.

Hij heb gelijk. Spanje is spontaner.

Oogopener 2

Afbeelding: voorbeeld D.N.I. (Documento Nacional de Identidad)

Een dag na het incident met de rapportcijfers (zie het vorige blogje) melde de Opzetzoon dat hij zijn DNI, de Spaanse nationale identiteitskaart, en zijn buskaart was verloren. De Opzetzoon was in paniek. Niet omdat hij een belangrijk identiteitsbewijs was kwijtgeraakt. Het probleem was dat hij zonder DNI met geboortedatum op Oudejaarsavond geen bar of disco binnen zou komen. Vanaf 16 jaar is het gebruik van alcohol in Spanje toegestaan en die leeftijd heeft onze adolescent pas een half jaar geleden bereikt.

Totaalmamma toog naar de politie, vergezeld door de Bijzetvader. Er moest een formulier worden ingevuld, daarna kon de Opzetzoon zijn nieuwe identiteitskaart na betaling van 18 euro meteen meenemen. De Opzetzoon nam de bus naar het politiebureau waar Totaalmamma een hand op zijn schouder legde terwijl hij het formulier invulde. Daarna trok ze haar portemonnee en de Opzetzoon stak zijn nieuwe DNI in zijn zak.

Het alternatief: De Opzetzoon moet het probleem zelf oplossen. Laat hem het hele flatgebouw doorzoeken. Zorg dat hij het telefoonnummer van het politiebureau vindt en laat hem zelf uitzoeken hoe hij een nieuwe identiteitskaart kan krijgen. Haal geld uit zijn spaarpot en stuur hem naar het politiebureau. Wees er zeker van dat hij de poen onderweg niet verliest. Zorg dat hij niet naar het verkeerde bureau reist. Zorg ervoor dat hij de bus terug op tijd neemt zodat hij niet terug is en te laat komt voor zijn huiswerkbegeleiding. De kans dat hij het DNI een dag later opnieuw verliest is niet gering.

Oogopener

Op 22 december kwam de Opzetzoon thuis zonder rapportcijfers. In plaats daarvan bracht hij een brief mee van school waarin stond: “Uw zoon heeft ondanks herhaalde aanmaningen het boek (…) dat hij op 10 juni jl. uit de schoolbibliotheek leende niet teruggebracht. Daarom zullen de rapportcijfers pas worden verstrekt bij het terugbrengen van het boek.”

Wat volgde was een lunch met discussie. Daarna kreeg Opzetzoonlief een paar biljetten in zijn hand gedrukt. Bijzetvader speelde voor taxi en bracht hem naar het dichtstbijzijnde warenhuis. De Opzetzoon moest van de auto naar het warenhuis en terug nog 50 meter op en neer lopen. Daarna bracht de Bijzettaxi hem naar de school die inmiddels haar deuren had gesloten. De volgende dag trok Totaalmama met het boek opnieuw naar school en kreeg als ruil daarvoor het kerstrapport. Het bestond voornamelijk uit vieren en vijven.

Een Totaalmama is een gescheiden vrouw die haar talenten, zoals haar organisatie- en communicatievermogen, optimaal inzet om haar kinderen zo goed mogelijk op te voeden. Daarnaast heeft ze nog een parttimebaan en probeert ze voor zichzelf zoveel mogelijk "vrijheid" te creëren.

Het alternatief: De Opzetzoon moet het probleem zelf oplossen. Laat hem zijn hele kamer doorzoeken. Zoek het telefoonnummer van de school op, zorg dat hij belt en dat hij de juiste persoon aan de lijn krijgt. Let op dat hij de juiste vragen stelt en de juiste antwoorden krijgt. Haal geld uit zijn spaarpot en zorg dat hij de bus op tijd neemt. Wees er zeker van dat hij de poen onderweg niet verliest. Zorg dat hij niet het verkeerde boek koopt. Zorg ervoor dat hij de bus terug op tijd neemt zodat hij niet te laat komt voor de huiswerkbegeleiding. De kans bestaat dat hij de rapportcijfers alsnog onderweg verliest.