vrijdag, augustus 29, 2008

Zware Port - 5

afbeelding: Vrouw gekleed in het zwart, fragment van het schilderij van Henrique Pousão (1859-1884)

Zondagmorgen. Het museum Soares dos Reis ligt om de hoek, dichtbij het hotel. Het is onze laatste stop voordat we terug rijden van Porto naar La Coruña. Op Internet was er weinig informatie over dit museum te vinden. De helft van de website deed trouwens het niet (dit is inmiddels hersteld).
Drie Britse toeristen staan samen bij ons bij het loket. Ze hebben het museum uit een gidsje opgediept en krijgen uitleg van een jonge student. Hij is zichtbaar opgewekt vanwege het feit dat hij het Engels dat hij op school geleerd heeft eens uit kan proberen. Het museum ligt buiten de toeristische routes en vanochtend is er verder bijna geen publiek te bekennen. Blijkbaar wil de directie de bezoekersaantallen niet onnodig opdrijven, hetgeen tegenwoordig zonder meer bewonderenswaardig genoemd kan worden. Zeker na mijn enerverende bezoek aan Ikea van gisteren.

“Linha do horizonte” – "Line of the horizon" heet de tentoonstelling op de begane grond. Hier vinden we werk van eigentijdse Portugese kunstenaars. Het thema, de horizon in het landschap, is de gemeenschappelijke deler. De technieken en stijlen lopen erg uiteen. Mij vallen vooral Álvaro Lapa en fotografe Rita Magalhães op. Rita Magalhães laat zich in haar werk beïnvloeden door Johannes Vermeer. Dat is wel aardig, vooral als je weet dat de Portugese kunstenaars zich in ook de 16e en 17e eeuw op de Nederlandse en Vlaamse kunstenaars oriënteerden.
Op de 1e verdieping van het museum bevindt zich een interessante collectie met enkele hoogtepunten, waaronder de schilderijen van Henrique Pousão (1859-1884) en de beelden van António Soares dos Reis (1847-1889). Als ik een foto neem, zonder flitslicht, komt een van de museumwachten meteen op me toegesneld. “Absoluut verboden!”, zegt hij. “U kunt beneden in de museumwinkel reproducties kopen”. Dat zal ik doen, zo beloof ik hem.
Met de merchandising is het slecht geregeld, want in de museumwinkel is niemand om me te helpen. Er zijn wel ansichten, maar niet van het beeldje dat ik wilde fotograferen. Reproducties zie ik al helemaal niet. Tenslotte verschijnt er toch een mevrouw die mij vier ouderwetse ansichten verkoopt. Eéntje is er voor de Utrechtse, waarvan ik weet dat ze binnenkort weer haar kritisch oog over dit blogje zal laten glijden. We verlaten het museum en nemen afscheid van Porto.

Ter afsluiting van deze vijf blogjes over Porto een gedicht van Fernando Pessoa:

Autopsicografia

De dichter wendt slechts voor.
Hij veinst zo door en door
Dat hij zelfs voorwendt pijn te zijn
Zijn werkelijk gevoelde pijn.
En zij die lezen wat hij schreef,
Voelen in de gelezen pijn
Niet de twee die hij geleden heeft,
Maar een die de hunne niet kan zijn.
En zo rijdt op zijn rails in ’t rond,
Tot vermaak van onze rede,
Die opwindtrein, in dichtermond
Ook wel ‘het hart’ geheten.

(Vertaling August Willemsen)

woensdag, augustus 27, 2008

Zware Port - 4

foto: Jardins do Palácio de Cristal, Porto, Portugal (Creative Commons, Tiago S Costa)

De Postcard Brass Band, een Portugese Dixieband met een alternatief geluid, verrast ons zaterdagavond in het park van het Palacio de Cristal.
Het is tien uur, de zon is al achter de horizon verdwenen en het podium is verlicht met spots en met kaarsen. De sfeer is ontspannen. Het publiek, een mengeling van jong en oud, chique en sportief, meest autochtone Portugezen, een enkele toerist zoals wij, zit deels op de versleten houten klapstoeltjes, deels op het gras daar omheen.
We zijn op tijd en hebben een plekje op de eerste rij. De muzikanten beginnen te spelen. Het is duidelijk dat ze er zin in hebben, want het plezier straalt van ze af.

Een sympathieke zwerfhond, het tegenbeeld van zijn lelijke voorganger die ons een paar dagen eerder een paar straten lang achtervolgde, is samen met ons het park in gelopen. Hij laat zich niet wegjagen door de opgeschoten jongen die trapgebaren naar hem maakt. Hij wacht op een afstand en als de muzikanten beginnen te spelen komt hij vlak voor ons zitten. De hond staart aandachtig naar de artiesten op het podium, waarbij hij zelfs zijn oren omhoog steekt om al die mooie jazzgeluiden goed te kunnen beluisteren. Wat zou een leuke Portugese hondennaam zijn? Amadeu lijkt me wel aardig.

Een eindje van ons af zien we een klein jongetje, met een kastanjebruine krullenbol. Hij is een beetje bol en heeft een uilenbrilletje op. Ik schat dat de kleine professor vijf of zes jaar oud is. Hij danst, gaat helemaal op in zijn eigen wereld en trekt zich niets aan van al die volwassenen om zich heen. In zijn denkbeeldige glazen bol vindt hij telkens nieuwe bewegingen uit, zwaait met zijn heupen, met zijn armen, inventiever dan welke balletdanser dan ook. Hij danst niet op het ritme, maar op de muziek. Speelt de trombonist op het podium een solo, dan maakt de kleine jongen trombone-geluid-bewegingen. Speelt de saxofoon, dan verzint hij daar weer iets bij. De kleuter laat zich vallen, staat weer op, wijst naar de hemel, dan naar de aarde, alsof hij de muziek van een diepere betekenis wil voorzien.
Na een tijdje haalt hij ook zijn kleinere broertje op, pakt hem beet en trekt hem mee zijn wereld in. Dan is er een ontmoeting tussen de twee dansende jongetjes en de hond, die even gaat kijken wat er buiten het podium om nog meer te beleven valt. Het beest wil graag spelen, springt heen en weer, maar de draaiende jongetjes zijn de hond teveel. Amadeu gaat dan maar naast een oudere mevrouw zitten die hem heel gezellig vindt en hem lief aait.
Tenslotte zijn de kereltjes moe gedanst. Het oudste dansertje laat zijn broertje los en gaat dan voor de eerste rij van het publiek zitten. Zijn kleine beentjes bungelen in de lege orkestbak voor het podium. Zo brengt hij de rest van het concert door, met openhangende mond, starend naar de vier muzikanten. Vlak voor het einde van het concert verdwijnt de hond plots weer, alsof hij een afgesproken teken volgt. Hij mist daardoor wel de toegift.
Het publiek loopt het park uit. We hebben een lange dag achter de rug en lopen terug naar het hotel. Het was prachtig. Net alsof we even in een film van Fellini hebben meegespeeld.

Om vier uur ’s nachts word ik wakker. Er klinkt gekraai van hanen, gekrijs van meeuwen en er huilt een hond. Misschien is het Amadeu die zijn eigen toegift geeft.

maandag, augustus 25, 2008

Zware Port - 3

Foto: Livraria Lello e Irmão (Joe Aesmorga)

Een verplicht onderdeel van onze reis naar Porto is een bezoek aan Ikea. Er is geen namelijk geen Ikea in A Coruña. De dichtstbijzijnde Spaanse Ikea is in Oviedo op 3,5 uur rijden. Mijn vrouw is iemand die bijzonder veel plezier beleeft aan het inrichten van haar woning en zichzelf een bezoek aan Ikea niet kan ontzeggen. Duveltje is daarbij onmisbaar vanwege zijn talenten op het gebied van interieurdecoratie.

Twee jaar geleden reden we naar Ikea in Oviedo met een verlanglijst voor het verbouwde flatje van Plof. We wisten precies wat we wilden hebben. We zochten uit, rekenden af en reden met de Billy’s en de Benno’s en nog wat van die woondingen met mooie namen weer terug naar A Coruña.

Zaterdagochtend in Porto. Om kwart voor acht klinkt de wekker van het mobieltje van mijn vrouw. Ze fluistert zachtjes mijn naam. “Kom op, we gaan”, zegt ze. Een half uur later rijden we over een lege snelweg richting Matosinhos, een buitenwijk van Porto. Het regent.
“Kijk, dat komt nou goed uit”, zegt mijn vrouw, “dit is een perfecte dag voor een bezoek aan Ikea. Wat hadden we hier anders moeten doen, met dit lelijke weer?”.
Ik weet het wel, maar ik zeg het niet. Op mijn verlanglijstje stonden nog de prachtige boekwinkel Lello en het station San Bento met de beroemde tegelwanden. Musea zijn er ook volop. Ik roep heldhaftig: “Niets! Schat, dit is ideaal. We hadden het niet beter kunnen treffen”. Ik besluit het als een man te dragen, met een glimlach. Vier dagen zonder zeurend kind, vier dagen vrij, en dan een paar uur in Ikea door brengen , dat is een compromis, dat is op te brengen.“Heb je een lijst van dingen die je hebben wil?”, vraag ik. “De lijst zit in mijn hoofd”, zegt mijn vrouw.
Als dat maar goed gaat, denk ik en mijn vrees wordt later bewaarheid. De lijst blijkt nogal chaotisch te zijn.
Om 9 uur rijden we de parkeergarage van Ikea in O Porto in. We zijn de eersten.

Het ongelooflijke is gebeurd. Duveltje, vijand van grootkapitalisme, globalisme en alles wat daarmee te maken heeft, bevindt zich als eerste klant in een winkel van een van de meest succesvolle Europese multinationals. Midden in het hol van de leeuw, in zijn vakantie, op een zaterdagmorgen.
In Portugal is het een uur vroeger dan in Spanje, dat waren we even vergeten. “Geen gemor!”, roept mijn vrouw. We doen ochtendgymnastiek! Ochtendgymnastiek, op zaterdagmorgen om 09.00 uur in de parkeergarage van de Ikea in Porto. Dat moet mij overkomen. Ochtendgymnastiek houdt in: snelwandelen door de parkeergarage. Ik houd het drie rondjes vol, dan geef ik het op. Inmiddels groeit de rij wachtenden. Plof vraagt hoe laat we naar binnen mogen. Om half tien kunt u het restaurant al in, belooft een Ikea-medewerker opgewekt. Na een kopje Ikea-koffie à 40 cent lopen we de winkel in. Nauwelijks zijn we binnen of Plof blijft al gefascineerd staan bij de bakken vol kinderspeelgoed. Goed, denk ik, net grootouders geworden, dus geen gezeur. Maar ook bij de bedden blijven we lang staan, bij de keukens, bij de eettafels. De lijst in Plof’s hoofd bestond aanvankelijk uit een nieuwe tafel om aan te werken en een rekje voor de pannen in de keuken, maar hoe verder we de winkel binnenlopen hoe groter de lijst blijkt te worden.

Om 12.00 uur zijn we nog steeds niet bij de kassa aanbeland. De winkel is inmiddels zo druk dat de mensen voetje voor voetje over de Ikea-route schuifelen. Negentig procent van de klanten bestaat uit Spanjaarden, waarschijnlijk voor het grootste deel afkomstig uit Vigo. Ik bijt op mijn tanden. Daarna op mijn tong. Probeer mijn glimlach nog vast te houden, maar die is nu inmiddels al veranderd in een akelige verbeten grimas.
Plof heeft het in de gaten. “Je moet niet zo kinderachtig doen”, zegt ze. “Ik zeg toch niets”, kreun ik. “Nee, maar dat smoelwerk van jou zegt genoeg”.

Om 13.00 staan we eindelijk buiten. “Je raadt het nooit”, zegt ze, “ik krijg plotseling een fantastische inval”. “Zo?”, vraag ik hoopvol en ik denk even aan een onverwachte excursie naar een nabijgelegen kasteel of klooster, museumbezoek, of een etentje in een van die geweldige restaurants die haar vader vroeger bezocht.
“Die commode, die we zagen in de slaapkamers. Volgens mij past die perfect.” Ik word duizelig, zie even zwart voor mijn ogen. Dan besluit ik nogmaals mijn goede wil te tonen. Opnieuw de winkel in. Maar niet alleen voor de commode blijkt nu. We gaan ook nog even naar de afdeling Verlichting. Nu word ik boos. Het spijt me, maar ik houd het niet meer. Er volgt een woordenwisseling. Plof geeft gelukkig toe. We vertrekken uiteindelijk na een persoonlijk record in Ikea, 5 uur en twee keer de hele route van ingang tot aan de kassa.

Die middag krijg ik van Plof in Livraria Lello een boek cadeau. Ze had geld over, want de commode heeft ze uiteindelijk toch laten staan.

zaterdag, augustus 23, 2008

Zware Port - 2

foto: Avenida dos Aliados, Porto.

Plof heeft akelige herinneringen aan Porto. Ze is er twee keer eerder geweest, jaren geleden met vriendinnen die een abortus nodig hadden, in tijden dat het allemaal nog illegaal was. De mooie kanten van Porto had ze nog niet gezien. Maar de mooie kanten kunnen niet zonder de lelijke. In Porto ligt het dicht naast elkaar. Achter de stegen, waar het stinkt naar broeiend vuilnis en urine, ligt de schone, witte Avenida dos Aliados, met stoere standbeelden, onder andere van koning Peter IV. De helft van de huizen in het oude stadscentrum lijkt leeg te staan. Veel van het leven is verdwenen naar de buitenwijken.

Vrijdagmorgen nemen we de bus naar de Fundação de Serralves, het museum voor moderne kunst. Ik heb er niet veel zin in. Ik wil liever naar iets authentiek Portugees, maar Plof heeft zin in moderne kunst. Zo rijden we door de buitenwijken, saaier, maar wel schoner en dichter bevolkt. We bekijken de expositie van de Zuid-Afrikaanse fotograaf David Goldblatt, Intersecções intersectadas (Intersections intersected). De foto’s geven een beeld van het troosteloze Zuid-Afrikaanse landschap, geteisterd, eerst door Apartheid, nu door AIDS. Zuid-Afrika, in het tijdperk van AIDS, staat bij sommige titels van de foto’s. In de tijd dat de Apartheid werd opgeheven, na 1990, schakelde Goldblatt over van zwart-wit naar kleur. De foto’s blijven even onthullend en ontluisterend. Verlaten dorpen, kale vlakten, lege pleinen waar op stadsmeubilair, een muur of op een monument een AIDS-symbool is geschilderd. Waarom heb ik nooit zoiets gezien op de foto’s waarmee kennissen terugkomen na hun trips naar Zuid-Afrika?
De entree voor het museum bedraagt 5 euro. Het museum herbergt een te duur restaurant. Vandaar misschien dat hier weinig Portugezen rondlopen. Of komt het omdat het vakantie is en de zon nu zo uitbundig schijnt? Het inkomen per hoofd van de bevolking in Portugal is het laagste van alle West-Europese landen, maar tegelijkertijd staat het land bij de eerste twintig landen op de quality of life index. Die hoge kwaliteit vertaalt zich ondermeer in vriendelijkheid, want de Portugezen zijn over het algemeen bijzonder aardig en behulpzaam.

We laten het museum achter ons en lopen door naar het strand, over de Avenida de Marechel Gomez Costa. Hier woont de gegoede burgerij, in witte villa’s, groene tuinen. Aan het strand eten we vis, met uitzicht over zee, tussen gewone Portugezen.

donderdag, augustus 21, 2008

Zware Port

foto: deel van de gevel van de Capela de Santa Catarina, in Porto, voorstellende een deel van het leven van Sint Franciscus.

Op zoek naar avontuur steekt Duveltje de grens over en belandt hij samen met vrouw Plof in het indrukwekkende Porto. De Portugese havenstad ligt op slechts drie uur rijden van La Coruña.

Porto is zwaar. Dat voel ik als ik de rivier de Douro oversteek, de Luis I-brug na zonsondergang over loop en omhoog kijk. Tonnen donker staal hangen boven mijn hoofd. Een gevoel vergelijkbaar met hoogtevrees.
Boven die tonnen staal straalt de volle maan, die iedereen die nacht wakker lijkt te houden. Honden huilen en janken, meeuwen krijsen en lachen als kleine, ondeugende, boze kinderen, hanen kraaien, eksters kwekken en katten miauwen volop in de eindeloze Portugese nacht.
We doorkruisen de kleine stegen, klimmen over de steile heuvelwanden. Middeleeuwse taferelen. Een man, in lompen gehuld, op een stoepje, toont de stomp van zijn afgezette been. Een ander hangt roerloos in een portiek, draait woest met zijn ogen, terwijl de rest van zijn lichaam verlamd lijkt. Misschien hard geraakt door de wieken van de mallemolen van het leven?
Dronken mannen, gearmd zwalkend over de straat. De zomer is volop in gang, in Porto heerst de liefde als in de lente. Vrijende paartjes in de straten, op de kaden, in de parken. Een rat schuifelt snuffelend over de boulevard zonder zich ook maar iets van de mensen aan te trekken.
Hippiecultuur, aan de oevers van de Douro. Vrolijke, jonge mensen, in Indiase kleren gehuld, hun huid omhangen en doorstoken met sieraden. Het doet me aan vroeger denken. Een lelijke vuilbruine straathond, zijn ribben steken door zijn armzalige borstkas, die ons vals keffend achtervolgt, twee straten lang, druipt uiteindelijk af als Plof sneller gaat lopen.
De toeristen zoeken elkaar ‘s avonds op, op de Cais de Ribeira, opeen gedrukt op de terrasjes van de restaurants, waar ze graag twee keer te veel betalen om hun eigen soort eens goed te bekijken en zich niet in de stad onder hoeven te dompelen.
Buitenlandse bezoekers lopen de bodega’s af, waar ze geïnviteerd worden op een glas port. Het eerste glas is gratis, met het tweede glas betalen ze het eerste, en het derde glas moet ze over halen een fles Tawny te kopen. De bodega’s hebben elk hun eigen boot die aan de kade van de Douro ligt. Het water van de rivier weerkaatst de maan en de grote neonverlichtingen van Sandeman.
Contrasten, licht en donker, vuil en schoon, kunst en kitsch.
Ik ben er nog niet uit. Die blauwe tegeltjes op de wanden van de kerken, dat is toch gewoon kitsch. Of wordt iets kunst als het oud is?

zondag, augustus 10, 2008

Spartelen op het droge

foto: het ongebruikte zwembad

In de serie ”80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft”, deel 18: “traagheid in de besluitvorming”.

Het flatgebouw waar ik woon ligt aan een ría, dat is een soort een zeeinham. Naast onze flat werden de afgelopen tien jaar rijen nieuwe huizen gebouwd. Toen de tweede huizenrij aan deze zeeinham in 2005 werd voltooid besloot de projectontwikkelaar en eigenaar ook maar meteen een zwembad aan te leggen. In de appartementen wonen veel gezinnen met kinderen. Hier in het noordwesten van Spanje is het niet het hele jaar door zonnig weer, maar vanaf mei tot en met september is het hier zeker warm genoeg voor een buitenbad.

De ría zelf is jammer genoeg niet geschikt om in te zwemmen. Er zijn drie verschillende gemeentes verantwoordelijk voor de zuivering van het water en die maken er allemaal een potje van. Met een beetje eensgezindheid en vaart in de besluitvorming zou het probleem allang opgelost kunnen zijn. De verderop gelegen conservenfabriek schijnt nog steeds haar afvalwater in de ría te lozen. Een zwembad zou een uitkomst kunnen zijn.

Maar sinds het in 2005 gereed kwam heeft nog steeds niemand in dit zwembad gezwommen. Er bestaat namelijk onenigheid wie er voor de kosten van het onderhoud moet betalen. De eigenaar, de geheimzinnige dokter Pombo, een rijke medicus, heeft een deel van de appartementen verkocht, een ander deel heeft hij verhuurd. Hij vind dat de kopers en huurders voor het zwemplezier moeten betalen, maar deze willen daar niets van weten.
Deze week was het bijna 30 graden in La Coruña, maar de bewoners en hun kinderen blijven hier verstoken van zomers zwemplezier in het mooie bad dat voor hun Spaanse neuzen ligt.

De Spaanse traagheid in de besluitvorming heeft Nederland in de Tachtigjarige Oorlog erg geholpen. De Spaanse koning Filips II was een twijfelaar. Als hij een eindelijk eens een besluit nam duurde het vaak ook nog eens een maand of langer voordat men in de Lage Landen op de hoogte was. Aan de andere kant hadden de edelen in dienst van de Spaanse koning ook nog hun persoonlijke belangen die ze wilden verdedigen. Daarom lieten ze vaak de koning niet of slecht informeren over de ontwikkelingen in de Nederlanden. De Nederlandse Staten maakten op hun beurt dankbaar gebruik van het machtsvacuüm om politieke besluiten te kunnen nemen. In juli 1581 leidde de Nederlandse eensgezindheid tegenover de Spaanse koning tot het Plakkaat van Verlatinghe waarin een groot deel van de Nederlanden gezamenlijk verklaarden dat zij in Filips II niet langer hun officiële heerser zagen.

Zouden de buren zich verenigen en gezamenlijk bij de gemeente aankloppen dan was het probleem waarschijnlijk al opgelost. Maar tot nu toe is nog niemand op het idee gekomen. Duveltje laat ze nog even lekker op het droge rondspartelen.

In de serie "80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft" verschenen eerder:

1. Gebrek aan eensgezindheid

2. El desayuno

3. La comida

4. La siesta

5. La merienda

6. La cena

7. Gebrek aan kennis van de eigen taal

8. Gebrek aan leuke creatieve ideeën

9. Corruptie

10. Geen beslissingen durven nemen

11. Ondeskundig liegen

12. Grootheidswaanzin

13. Luiheid

14. Domheid

15. Bedriegen

16. De Barbeknoei

17. Slecht mikken

vrijdag, augustus 08, 2008

Tja, die Che

Foto: de schrijvers Xosé Neira Vilas en Anisia Miranda voor het beeld van Che Guevara.

De burgemeester van Oleiros, een gemeente die grenst aan de stad La Coruña, is een linkse rakker. Ángel García Seoane haalde in 2004 al eens de internationale pers. Hij gebruikte de gemeentelijke elektronische publiciteitsborden om de Israëlische premier Ariel Sharon een moordenaar te noemen. Oleiros is een bijzonder prettige gemeente om in te leven. De burgemeester zorgt voor veel groen. Er worden overal parken en wandelpaden aangelegd. De burgers zijn over het algemeen heel tevreden en vandaar dat hij ondanks zijn uitgesproken linkse politiek en beschuldigingen van fraude in 2006 toch herkozen werd.
Ook na zijn herverkiezing houdt hij de polemiek rondom zijn persoon gaande. De burgemeester onderhoudt goede relaties met het politieke regime op Cuba en met Fidel Castro. Dit uit zich onder meer in een jaarlijkse loterij waarbij reizen naar Cuba worden verloot onder de burgers van Oleiros die deelnemen aan een van de vele cursussen die de gemeente organiseert.

Plotseling verrees er in juni 2008 op een drukbereden rotonde langs de kust een 10 meter hoog beeld voorstellende de kop van Che Guevara, ontworpen door de Cubanen Juan Quintanilla en Carol Williams. Het overbekende portret dat de fotograaf Alberto Korda ooit maakte diende als voorbeeld voor het beeld. De installatie kostte zo’n 160.000 euro. De oppositie beweert dat van dit geld slechts 6000 euro bij de Cubaanse kunstenaars terecht is gekomen.
Een buurman wilde weten wat ik daar nou van vond. Ik zei dat er al zoveel standbeelden voor beroemde mensen op deze aardbol staan, dat er ook nog wel eentje bij kan voor Che. En die 160.000 euro vind ik goed besteed, zeker in vergelijking met 1,2 miljard voor paardensport op de Olympische Spelen. Daarop vertelde mijn buurman mij dat een kennis van hem naast Che gevochten had in de Cubaanse revolutie. Deze zou de guerillero eens hebben aangetroffen in een compromitterende situatie. Che was in het gezelschap van meerdere ontklede dames, die hij met rum had overgoten. Dan hadden ze beter dat als onderwerp kunnen nemen van het standbeeld was mijn reactie. Oleiros kan om Che Guevara heen, maar niet om Ángel García Seoane.

donderdag, augustus 07, 2008

Merluza a la Gallega

foto: Merluza a la Gallega, copyright Duveltje 2008

Nee, dit wordt geen receptenblog. Maar om het uitzetten van de televisie tijdens de Olympische Spelen nog aantrekkelijker te maken voorziet Duveltje u van enige recepten voor heerlijke Spaanse gerechten.

De Spaanse keuken kenmerkt zich door eenvoud. Spanjaarden geven de voorkeur aan vers en simpel en hun keuken kent weinig gecompliceerde gerechten. Recht voor de raap is het devies. Vlees en vis wordt meestal gewoon gebakken en gebraden in olijfolie, groenten gekookt in water. Helaas ontbreekt het in restaurants nogal eens aan verse groenten. Salades worden daarentegen wel volop geserveerd. De Spaanse keuken is eenvoudig, makkelijk en gezond.

Misschien wel het bekendste recept uit Galicië (Spanje) is dat voor de Merluza a la Gallega, in het Nederlands Heek op zijn Gallicisch. Heek is een vis die hoort tot de familie van de schelvissen en is familie van de in Nederland veel gegeten kabeljauw. Heek is echter malser en voller van smaak. Er is nogal wat kwaliteitsverschil en in Spanje zijn bij een goede viskraam vaak meerdere soorten heek te vinden, verschillend in grote en gevangen in verschillende viswateren. In Galicië is dit gerecht een verplicht onderdeel op de menukaart van elk visrestaurant.

Ingrediënten (4 personen)

1 heek van ca. 1,5 kg.
4 middelgrote aardappels
2 à 3 teentjes knoflook
1 middelgrote ui
1 laurierblad
1 à twee theelepeltjes paprikapoeder mild
(als u het kunt bemachtigen; pimenton dulce van het merk Jauja)
2 à 3 eetlepels olijfolie,
1 klein blikje doperwten (optioneel).

De vis schoonmaken; in lengte snijden en de graat verwijderen, daarna de kop en de staart verwijderen (u kunt deze eventueel meekoken).
De rest van de vis in moten van ca. 10 cm dik snijden. Uien pellen, knoflookteentjes pellen en in plakjes snijden.
1 liter water aan de kook brengen. De ui door tweeën snijden en toevoegen. Het laurierblad toevoegen en een beetje zout. Eventueel een scheutje witte wijn in het water doen.
De aardappels toevoegen en laten koken tot ze bijna gaar zijn (ca. 10 tot 15 minuten) . Vervolgens de moten vis toevoegen en de laatste vijf minuten meekoken.

Als de vis gaar is de helft van het water afgieten, doperwten toevoegen en alles even in de pan laten staan.
In een koekenpan de olijfolie verhitten en daarin 2 of 3 teentjes knoflook bakken, als de teentjes kleur beginnen te krijgen paprikapoeder toevoegen en door de knoflook roeren.
De vis, de aardappels en doperwten uit de pan nemen of afgieten en deze vervolgens in een aardewerken schaal leggen. De olie met knoflook en paprikapoeder er overheen gieten. Warm opdienen. De doperwten zijn optioneel. Volgens mijn vrouw is het originele recept zonder doperwten en komen de erwten uit de Asturiaanse keuken.

Bij dit gerecht kunt u een van de uitstekende Galicische witte wijnen drinken zoals een Ribeiro of een Albariño. Tegenwoordig zijn deze wijnen in de betere Nederlandse slijterijen verkrijgbaar.

woensdag, augustus 06, 2008

Opzetkleindochter

Hier een fotootje van mijn Spaanse Opzetkleindochter. Wat een dotje, niet? Hoewel ze nog maar weinig kan zien zo kort na haar geboorte heeft ze haar ogen wijd open en luistert aandachtig naar alles om zich heen. Net als haar Bijzetgrootvader.

maandag, augustus 04, 2008

Helemaal geen Olympische Spelen


afbeelding: Links een ter dood veroordeelde vrouw in China, 2001. Rechts atletiek.

Nog 4 dagen tot de Olympische spelen. Ik pleitte al eerder voor een tv-boycot van de openingsceremonie. Maar eigenlijk moeten we helemaal niet naar de Spelen kijken en zouden we het hele evenement moeten boycotten.
In El País van gisteren 3 augustus 2008, stond in de column “Cosa de dos” van Enric González een kritische kanttekening bij alle reclame die er gemaakt wordt rondom de Olympische Spelen. “Alle Olympische Spelen van tegenwoordig zijn één groot platform van publiciteit voor een stad en voor een land. (...) China blijft een tirannie (...) een drievoudige alliantie tussen communisme, technologie en multinationals, die wel eens typerend zou kunnen zijn voor wat ons in de 21e eeuw te wachten staat”, zo schreef González.
Gelukkig zijn er ook internationaal gewaardeerde journalisten die tegen de Spelen durven te ageren en niet alleen Duveltjes met een blogje. Ik trap nog maar eens met liefde een open deur in: 1, 2 miljard euro hebben de faciliteiten voor het onderdeel paardensport van de Olympische Spelen gekost. Het onderdeel speelt zich trouwens af in Hong Kong en niet in Peking.
Moet u eens nadenken wat een investering van 1,2 miljard euro zou kunnen betekenen voor bijvoorbeeld kankeronderzoek, voor het genezen van zieken, het bestrijden van hongersnood. Hoeveel mensenlevens hadden er niet gered kunnen worden met 1,2 miljard euro?
Dit is schandalig. Als die miljarden die in de Olympische Spelen worden geïnvesteerd op een of andere manier zouden bijdragen aan het welzijn van mensen, aan de solidariteit tussen mensen, of aan de internationale verbroedering, zoals de voorstanders van dit soort circussen altijd roepen, dan zou dit misschien nog gerechtvaardigd zijn. Maar dat is natuurlijk nooit aan te tonen en daarom zijn de Olympische Spelen in deze vorm waanzin.

vrijdag, augustus 01, 2008

Duveltje is Opa!

Vanmiddag ben ik opa geworden van een kleine, levendige Opzetkleindochter! Overmorgen ben ik in La Coruña en kan ik het wonder met eigen ogen aanschouwen. Moeder en kind maken het goed en oma is door het dolle heen. Dat het zó snel zou gaan had ik in het blogje van vanochtend natuurlijk niet voorzien.

Op zoek naar Rosemary

Afbeelding: hupse moeder achter kinderwagen

Kent u het volgende grapje? Als een man tien jaar oud is vindt hij geen één vrouw leuk. Als hij twintig jaar is vindt hij alle vrouwen leuk. Als hij dertig jaar is vindt hij maar één vrouw leuk. Als hij veertig jaar is vindt hij alle vrouwen leuk behalve één. Voor mij komt daar nu bij: als hij vijftig is vindt hij alleen nog maar vruchtbare vrouwen leuk, plus één.

Ach, hoe graag had Duveltje niet zelf meegedaan aan de nieuwe aflevering van Babyboom. Al mijn sarcasme komt gewoon voort uit jaloezie. Ik word verscheurd door mijn kinderwens, maar het is te laat. Helaas. Duveltje is nooit de juiste vrouw tegengekomen om zijn nageslacht op de wereld te zetten en nu is het te laat. Nu zit ik met de gebakken peren. Of liever: zonder de gebakken peren. Hoe graag had ik niet twee van die lieve gebakken peertjes gehad, een jongen en een meisje, ze het huis laten afbreken, hen geholpen met het huiswerk, een pleister op de geschaafde knieën geplakt als ze met de step of het skateboard waren gevallen, een verjaardagspartijtje georganiseerd, ze een zetje gegeven terwijl ze op de schommel zaten. Twee keer heb ik het aanbod gehad. Zullen we een kind maken? Twee keer heb ik geweigerd omdat ik de omstandigheden geheel niet vond passen en ik ons geen kind zag opvoeden in de chaos waarin we vertoefden en bovendien beschikten we nauwelijks over de financiële middelen. Op die momenten dacht ik nog dat het leven een bepaalde ordening kende en dat je er zelf een draai aan kon geven. Nu weet ik inmiddels dat het niet zo is en dat je beter zo maar wat kan doen, omdat het leven toch van toeval aan elkaar hangt. Doe maar en zie maar waar je uitkomt, dat is het devies. Nu kan het niet meer. Ik zit zonder doetjes. Ik heb weliswaar een Opzetzoon maar die is al vijftien en ziet mij slechts af en toe als vader, meestal echter als Bijzetvader. Mijn vrouw kan geen kinderen meer krijgen voor zover ze dat nog zou willen.

Misschien ben ik zelf wel niet vruchtbaar? U heeft gelijk. Maar er is maar één manier waarop ik daar achter zou willen komen. Hoe ik die verborgen kinderwens heb ontdekt? Ik merk dat ik alleen nog maar op vruchtbare vrouwen val. Nee, natuurlijk val ik nog wel op mijn eigen vrouw. Maar ik merk dat ik mij bijzonder en vooral aangetrokken voel door hupse moeders achter kinderwagens. Volgens mijn vrienden word ik eindelijk volwassen, maar zo zie ik het niet. Binnenkort krijg ik een Spaanse Opzetkleindochter, maar die moet ik delen met vijf Spaanse grootouders, dus dat is niet het echte werk. Loopt er nog een Rosemary voor mij rond?


foto: Mia Farrow in Rosemary's Baby van Roman Polanski (1968)