Je kan de Duivel ook teveel tarten. Vier keer kort achter elkaar over een internationaal vliegveld heen. Twee keer Amsterdam, twee keer Madrid, waarbij het laatste natuurlijk hèt transferpunt is voor Mexicanen.Plotseling stond ze daar tegenover me, die lelijke, dikke, geblondeerde vrouw met haar grote gouden oorbellen in. Terwijl ze me lachend aankeek, hoestte ze, zonder haar hand voor haar mond te houden, recht in mijn gezicht. Onontkoombaar. Als ik de griep moet krijgen, dan is het nu, dacht ik. Het was op maandag. En, ja hoor. Zo was het.
Vrijdagavond zit de Mexicaanse plotseling naast me.
-"Ha één en één", lacht ze.
-"Wabblief", zeg ik, "das toch twee?"
-"Dacht jij nou écht dat jij twintig jaar lang zonder griep rond zou kunnen lopen?", vroeg ze.
-"Dacht het niet", antwoordde ik verlegen.
Nu zit die Mexicaanse al een week bij me. Het is een echte zeur. Ze veroorzaakt vooral veel hoofdpijn. De rest valt wel mee. Allemaal (Mexicaanse) indianenverhalen.
Bestel hier de agenda Mexicana 2010.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten