Afbeelding: Silly Putty in de originele verpakking.Zo’n crisis gaat zelfs een Duveltje niet in de kouwe kleren zitten. Het blog verkeert ook in crisis. De schrijflust is minmaal, de inspiratie nul, maar af en toe komt een verhaaltje je gelukkig zomaar aanwaaien.
In een poging om mijn buikje eraf te krijgen raas ik op mijn racefietsje over het platteland. Het gaat lekker, met 29 kilometer per uur tegen de wind in. Ook al is het maar windkracht 3 of 4, toch vind ik het een topprestatie voor een man die zijn top al ver gepasseerd is.
Plotseling ruik ik een eigenaardige kunststof. Mijn hersenen beginnen driftig te draaien. Wat is dit ook wat weer, die typische lucht, het is iets van vroeger. Het schiet me te binnen: Silly Putty.
Silly Putty was een rage toen ik op de lagere school zat. We hebben er nogal wat mee gemaakt: de Skippybal, de Jo-Jo’s, knikkeren, touwtje springen, diabolo, rolschaatsen, voetbalplaatjes, batmanplaatjes, er was elk jaar wel weer wat.
Waar het vandaan kwam was een mysterie, maar plotseling moest je Silly Putty hebben. Er was echte Silly Putty en nep-Silly Putty in de handel. De echte kon stuiteren en het namaakspul kon dat niet. Mijn moeder kocht natuurlijk de namaak, de sufferd. Die geur blijft blijkbaar 40 jaar lang in je hersens opgeslagen. Misschien was het wel verslavend of kankerverwekkend.
Een rage is in ieder geval wel een goed antwoord op de crisis. Ik ga maar eens wat bedenken.
