De Bijzetvader

Afgelopen maandag was het vaderdag in Spanje.

Maar niet voor mij. Want ik ben een Bijzetvader. En die krijgen géén kadoos, ook al wonen ze in Sinterklaas-land.

Bijzetvader is moeilijk in het Spaans te vertalen. Zelf hanteer ik in mijn familie de titel “Padre Adoptado”, de “Geadopteerde Vader”. Dit is door moeder en zoon goedgekeurd. Ze vinden het zelfs grappig. Het is de tweede keer dat ik binnen een familie als geadopteerde vader fungeer.
Het is geen dankbare positie. De Bijzetvader heeft voornamelijk plichten en geen rechten. Zo wordt van een geadopteerde vader wél verwacht dat hij de kinderen helpt met hun huiswerk, hen van school haalt, met hen naar de tandarts gaat, en verjaardagkado´s voor ze koopt. Maar als je besluit om het kind eens aan een oor te trekken nadat het twee uur lang het bloed onder je nagels heeft uitgetrokken, dan blijkt dat je daar mee uit moet kijken.
“Blijf van mijn kind af”, roept de moeder, daarmee aangevend dat het nu niet meer jouw kind is, ook al heb je net een pleister op zijn knie geplakt.
Het kind doet ondertussen zijn best om bij elke voorkomende gelegenheid duidelijk te maken dat je niet de “echte vader” bent. Ik maak mezelf helemaal geen illusies, en hoef helemaal niet voor “echte vader” te worden aangezien. Maar het zijn toch geen prettige situaties; de dokter zegt “misschien kan je vader even je jas aangeven” en het kind kraait meteen “dat is mijn vader niet!”.

Die “echte vader” is in mijn geval met de noorderzon vertrokken, spoorloos verdwenen. Daar heb ik geluk bij, want er zijn ook “echte vaders” die elke week een paar keer op bezoek komen.

De Geadopteerde Vader, de Bijzetvader, de Plastic Vader, de Pleegvader, de Onechte vader. Hij moet niet zeuren, want dan plaatst hij zichzelf in een slachtofferrol, en daar houden vrouwen niet van. Dus hij slikt alles maar. Er zit weinig anders op.

Hadden de jaren zeventig maar wat langer geduurd. Dan waren we nu een Erkende Minderheid geweest. Helaas, voordat we het in de gaten hadden waren de tien jaren zeventig op en zaten we in de jaren tachtig. Daar was geen plaats meer voor huilende Bijzetvaders. En het ziet er niet naar uit dat er snel weer een “zachte revolutie” aankomt.

Ik pleit voor een internationale Bijzetvaderdag, waarom niet, op de 4e zondag in maart.
(foto: Man Ray, "cadeau")

De Spaanse Glimlachjes

Ik heb me reeds een paar keer eerder beklaagd over de kwaliteit van de Spaanse televisie. Met het risico om voor een oude zeur te worden uitgemaakt wil ik toch een nieuw fenomeen aankaarten. De plastic of tandenpoetsglimlach is zeker niet nieuw. Het is zelfs een standaard voor een presentator van een willekeurig show- of spelprogramma. Wél nieuw is het volhouden van de glimlach gedurende een hele nieuwsuitzending.

De eerste presentatrice die hiermee begon was Cristina Vilanueva, nota bene de nieuwslezeres van het meest serieuze televisiekanaal, de overheidszender TVE 2.
Ik snapte er niets van. Of het nu om aardbevingen ging, over Clowns zonder Grenzen, over bomaanslagen, drugshandel of corruptie in Marbella, Cristina hield haar stralende glimlach vol.

Toevallig kwam ik afgelopen week een oude vriend van mij tegen. Antonio werkt bij Saatchi en Saatchi in Madrid. Hij vertelde me hoe het in elkaar stak.

In Spanje worden nieuwsuitzendingen onderbroken voor reclame. Tijdens de reclameblokken tussen negen en elf uur ´s avonds wordt een groot deel van de zendtijd in beslag genomen door reclames voor auto’s. De marketingjongens van Peugeot ontdekten dat na een reclameblok in een nieuwsuitzending met Cristina Vilanueva er gemiddeld 1.73 keer méér auto’s verkocht werden dan in dezelfde nieuwsuitzending zónder Cristina en haar onafgebroken glimlach.

Blijkbaar bleef dit nieuws niet binnen de Franse huiskamer, want plotseling begonnen alle nieuwslezeressen onafgebroken te glimlachen. Cristina kreeg een fantastisch aanbod van La Sexta, een commerciële zender, en vertrok zonder aarzelen en glimlachend naar de concurrent.
TVE 2 zat met een probleem. Gelukkig blijkt de nieuwe omroepster, Mara Torres, bereid om tegen een extra vergoeding precies zo´n glimlach te voorschijn te toveren.

Inmiddels heeft het fenomeen zich uitgebreid.
In het filmprogramma, ook op TVE 2, houdt Cayetana Guillén Cuervo haar stijve glimlach moeiteloos drie kwartier vol. En blijkbaar levert dat zoveel poen op Cayetana er sinds november nog een programma bij heeft gekregen: D-Calle, een late-avond-magazine dat geadverteerd wordt met “de wereld gezien door de ogen van vrouwen”, en die wereld wordt bekeken, juist,.. met een glimlach.
La Sexta kon natuurlijk niet achterblijven en begon ook met een nieuw programma “Sé lo que hicísteis la última semana” (“Ik weet wat je de afgelopen week gedaan hebt”) dat gepresenteerd wordt door Ángel Martín en Patricia Conde. Terwijl Angel leuke anekdotes verteld lacht Patricia zich slap. Het hele programma door. Patricia is héél knap en heeft bovendien een hele aanstekelijke glimlach, en dit stimuleert - volgens Antonio – niet alleen de autoverkoop, maar ook die van hypotheken, slank makende yoghurt en andere onbezorgd-leven-produkten.

Cristina Vilanueva is in 1998 in Barcelona afgestudeerd in journalistieke wetenschappen. Ik vroeg me af: ”Hoe kan een intelligent mens nu zo iets volhouden?”. Terwijl ik het stukje wat ik hierboven net geschreven had nog eens overlas, stelde ik mij voor dat voor iedere vijf minuten hardop voorlezen er duizend euro op mijn bankrekening bijgeschreven werden, en plotseling verscheen er een grote glimlach op mijn gezicht.

Hoe zit dat nou met De Juana Chaos?

Spanje wordt dezer dagen opnieuw verscheurd door ETA. Ditmaal niet door een bomaanslag maar dankzij de zaak De Juana Chaos. De Juana Chaos is een lid van ETA die op 2 maart 2007 uit de gevangenis ontslagen werd. Hij was op dat moment al meer dan 100 dagen in hongerstaking en had op dat moment volgens de betrokken artsen nog slechts korte tijd te leven.

Een kleine samenvatting van de zaak Iñaki de Juana Chaos:

In 1986 werd Iñaki de Juana Chaos leider binnen het commando "Madrid" van de ETA. Tot aan 1987 nam hij deel aan aanslagen die aan 25 mensen het leven kostten.

In januari 1987 wordt hij bij een inval in een woning in Madrid gevangen genomen. Hij wordt daarna veroordeeld tot meer dan 3000 jaar gevangenisstraf.
Na 18 jaar gevangenis uitgezeten te hebben staat hij op het punt te worden vrijgelaten (na aftrek volgens de Spaanse wet van strafrecht van 1973). Hij wordt echter opnieuw veroordeeld voor het schrijven van artikelen voor verschillende Baskische nationalistische bladen waaronder Gara.
Op 7 augustus 2006, tijdens de wapenstilstand tussen de regering Zapatero en ETA, begint hij een hongerstaking als protest tegen deze laatste straf.
In oktober onderbreekt hij even de hongerstaking om deze vervolgens weer voort te zetten. Hij wordt overgeplaatst naar een ziekenhuis waar hij kunstmatige voeding krijgt toegediend.Uiteindelijk wordt hij op 2 maart 2007 uit het ziekenhuis
ontslagen. Dit gebeurt op persoonlijk besluit van Minister Alfredo Pérez Rubalcaba, van Binnenlandse Zaken, om humanitaire redenen.
Na ontslag uit het ziekenhuis heeft De Juana Chaos nu huisarrest.


Er wordt driftig gespeculeerd over de vrijlating van de (ex-)terrorist. De regering zou de onderhandelingen met ETA willen hervatten (De aanslag in Madrid betekent volgens een verklaring van ETA geen schending van de wapenstilstand).
De beslissing tot vrijlating wordt zwaar bekritiseerd door de rechtse Partido Popular(PP). Volgens deze partij zwicht de regering voor de terroristen. De kritiek is nogal eigenaardig omdat de PP in haar regeringsperiode vele ETA-gevangenen heeft vrijgelaten hoewel ze hun straf nog niet hadden uitgezeten. Afgelopen zondag 10 maart, was er in Madrid een demonstratie tegen de vrijlating van De Juana Chaos georganiseerd door de PP waaraan honderdduizenden deelnamen. Er werd tijdens deze demonstratie door de PP met geen woord gerept over de slachtoffers van de aanslag in Madrid van 11 maart 2004.
De regering bekritiseerd op haar beurt de PP, die volgens haar alleen maar tweedracht zaait en er voor zorgt dat er geen eenheid is in de strijd tegen het terrorisme.

Ik wil me niet in de discussie begeven. Maar ik vraag me, samen met vele Spanjaarden, af waarom de regering niet toegeeft aan referendum voor een onafhankelijk Baskenland. De meerderheid van de Basken wil helemaal geen volledig autonoom baskenland, dat is al jarenlang duidelijk.

Waarschijnlijk gaat het alleen maar om geld. Baskenland is een van de rijkste delen van Spanje en waarschijnlijk wil de regering niet het minste risico lopen het zonder de opbrengsten van de Baskische economie te moeten stellen.

Een interessant document is de EUSKOBAROMETRO, te vinden op

http://www.ehu.es/cpvweb/paginas/euskobar_ultimoeusko.html (in het castellaans)

Dit laat zien hoe het Baskische volk op het ogenblik denkt over de verhouding met Spanje, over verschillende politieke partijen, over autonomie en nog meer zaken.

13 graden Celcius en het regent

Ik zie het vanochtend ff niet zitten. De vrouw die dat ff uitvond is dezelfde als die van het aanhalingstekengebaar (handen ter hoogte van het hoofd houden en wijs- en middelvingers voor en achterwaarts bewegen).

A Coruña, 13 graden Celcius en het regent. Het regent hier al sinds november bijna elke dag. De gezichten van de mensen zien grijs, grijs als de lucht, en grijs als de natte straatstenen.

Waarom voerde het noodlot mij nu net naar de meest armoedige en de meest natte provincie van Spanje?

En ik bedacht: Als ik dood ga en het blijkt dat de hel niet bestaat, of dat hij vol is, hetgeen allebei even waarschijnlijk is, dan kan God me altijd nog terugsturen naar Galicia.

Mijn excuses aan iedereen die mij de afgelopen tijd schreef dat mijn blog zo leuk was. Het blog is de afgelopen tijd een beetje in het slog geraakt.

In de pen zitten nog stukjes over de zaak Juana Chaos, over Franco, over de irmandiños en over de glimlachjes op de Spaanse televisie. Dus blijf visiteren!