Oudejaarsavond in La Coruña (2)

foto: Las supremas de Móstoles

In de serie ”80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft”, deel 20: “bijgeloof”.

Het Oudejaarsfeest werd in familiekring gevierd. Geweldige hoeveelheden oesters, krab en grote gambas vormden het voorgerecht. Daarna volgde de zeeduivel, met kleine garnalen en venusschelpen in wittewijnsaus. Toen een varkensgebraad met rode pepers. Het eten werd vergezeld van goede wijnen, een fijne Albariňo en een even uitstekende Rioja.
En terwijl de grootouders fluisterden , de ouders smoesden, de kinderen praatten en de kleinkinderen gilden stond de televisie aan. Dat is in Spanje traditie op Oudejaarsavond, want het is de beste manier om de klok in de gaten te houden.

Iedere televisiezender heeft zo zijn eigen gala met bekende artiesten. Bij ons stond de Gallega aan, dat is de regionale TVG, voluit Televisión de Galicia en we werden onthaald op talloze showorkesten en sterartiesten zoals Las supremas de Móstoles, Marta Sánchez, en Los Vivancos. Dit alles gepresenteerd door Xosé Ramón Gayoso. Gayoso is het gezicht van TVG, een presentator die al jarenlang zowat elke avond op de Gallega te zien is. Waarschijnlijk zal hij ook na zijn dood nog in een transparante lijkkist bij elk showprogramma de studio ingedragen zal worden. Voor dat toneel stond een enthousiaste menigte te hossen, compleet met feesthoedjes, toetertjes, in galakostuum, een glas in de hand, kortom helemaal in feeststemming.

Plotseling wees de kleine Clara opgewonden naar het scherm. "Papa", riep ze, een van de weinige woorden die ze met haar anderhalf jaar uit kan spreken. Ja, ja, Clara had gelijk, want daar op het podium stond papa.
Maar hoe was dat nu mogelijk? Papa, de swingende Cubaanse trompettist in het showorkest zat immers naast me. “15 dagen geleden opgenomen”, mompelde hij, emotieloos.

Dus we zaten te kijken naar mensen die deden alsof het Oudejaarsavond was.
We hielden de klok in de gaten. Het belangrijkste onderdeel van het vieren van Oudejaarsavond in Spanje is het eten van de 12 druiven op de slagen van de klok, de zogenaamde Campanadas. Om middernacht moet je precies op iedere klokslag een druif in je mond steken en doorslikken. Dat brengt geluk voor het jaar dat vóór je ligt. Zonder druiven kan het wel eens een heel slecht nieuw jaar worden. Er zijn maar weinig Spanjaarden die zich aan dit vreemde bijgeloof durven te onttrekken.

Om tien voor twaalf begon Xosé Ramón plotseling zenuwachtig te doen. “Het is tijd”, zo riep hij. “De druiven, opgepast!”
In de huiskamer keken we elkaar bevreemd aan. Het was tien minuten te vroeg. Was dit een misplaatste grap? Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, … en daar waar de eerste van de twaalf klokslagen moest klinken gingen we de reclame in. Smakelozer kon het bijna niet, daar waren Galiciërs, Nederlanders en Cubanen het over eens.

Na de reclame probeerden Las Supremas de Mostoles het nog met Gloria Gaynor’s, I will survive, in het Spaans Ai wiel soerfaif, maar menig Galiciër zal per ongeluk om tien voor twaalf de eerste druif in zijn mond gestopt hebben, daarmee het noodlot over zich afroepend.

Hoe vaak zullen de Spanjaarden tussen 1568 en 1648 hun druiven hebben moeten missen? Door dit soort bijgeloof moest de Tachtigjarige oorlog tegen de nuchtere Nederlanders natuurlijk wel verloren worden.