Duveltje in Venetië (1)

v.l.n.r. (boven) Manuela Custer, Mary-Ellen Nesi, (onder) Karina Gauvin, Marina Comparato, Romina Basso.

Duveltje mocht vorige week de ZaterdagMatinee van Radio 4 in het Amsterdamse Concertgebouw bijwonen. Op het programma stond Juditha triumphans devicta Holofernis barbarie; sacrum militare oratorium RV 644, een opera van Antonio Vivaldi (1678-1741) uit 1716, uitgevoerd door het Venice Baroque Orchestra en het Nationaal Jeugdkoor. Vijf vrouwelijke solisten stonden op het podium, allen met geheel verschillende stemmen en kwaliteiten. Manuela Custer (mezzosopraan), had de hoofdrol van Juditha, Mary-Ellen Nesi (mezzosopraan) zong Holofernes. Karina Gauvin (sopraan) vertolkte de partij van Vagaus. Marina Comparato (mezzosopraan) zong Abra en Romina Basso (mezzosopraan) de rol van Ozias.

Het verhaal in het kort: Het koninkrijk Juda wordt aangevallen door de Assyriërs onder leiding van generaal Holofernes. De mooie Hebreeuwse Juditha zoekt de generaal op. Deze laat zich door de schoonheid betoveren en kijkt vervolgens te diep in het glaasje. Judith hakt zijn hoofd af terwijl hij ligt te slapen. Juda is gered, de Assyriërs worden verslagen.

Het thema van het stuk is niet echt opwindend te noemen. Het inzetten van mooie dames als tactisch wapen lijkt sinds Mati Hari buiten gebruik geraakt en het afhakken van hoofden is in onze Westerse wereld al lang uit de mode.
Juditha triumphans is een religieus oratorium met een politiek karakter, bedoeld om de Venetianen te motiveren in de oorlog tegen de Turken. Mogelijkerwijs is het gebruikt om de overwinning van Venetië op de Turken op het eiland Corfu te vieren, maar dat is niet bewezen.
Dit oratorium is om een andere reden interessant. Vivaldi componeerde het voor de vrouwelijke leerlingen van de Ospedale della Pietà. Het wordt door alleen vrouwen uitgevoerd, ook de partijen van de lagere stemmen, tenoren en bassen worden dus door vrouwen gezongen.
Bovendien was het concert van zaterdag een primeur: dit oratorium was nog nooit eerder in Nederland uitgevoerd.

Naast mij namen twee stadsfreules plaats. Dames van goede stand die voor de gelegenheid zelfs maar een mantelpakje hadden aangetrokken. Hun eerste gilletjes “Fantastisch!”en “Spectaculair”, betroffen de kleding van Manuela Custer die met een fraaie zwarte jurk met split en bijzonder laag uitgesneden decolleté haar rol van de verleidelijke Juditha kracht bijzette.
Ik heb het belang van de kleding in oratoria tot afgelopen zaterdag zeker onderschat. De fraaie rode jurk van Marina Comparato en het mooie witte jasje van Mary-Ellen Nesi mochten er volgens de dames ook wezen.

(wordt vervolgd)

Tentoonstelling Alberto Datas

foto: schilderij-collage van Alberto Datas

In de Fundación Luis Seoane in La Coruña is tot 28 juni as. een expositie van te zien van Alberto Datas. Deze kunstenaar werd in 1935 in La Coruña geboren en stierf in december 2007 in Madrid.

Deze tentoonstelling laat voornamelijk werken zien uit zijn laatste levensjaar. De indrukwekkende collages, mengsel van vele technieken en materialen, olieverf, knipsels uit kranten en tijdschriften, potlood, inkt hebben vaak een politiek thema.

Alberto Datas had een huis in Oleiros, hier vlakbij, waar hij 's zomers altijd een paar maanden doorbracht.

Op naar het roze plein !

De Spaanse bijdrage voor het Eurovisie Songfestival 2009 in Moskou: La noche es para mi, (vert. De nacht is voor mij) een kwaliteitsproductie met zangeres Soraya Arnelas in de hoofdrol. Daar kunnen De Toppers nog een puntje aan zuigen!

Gordon laat ons weten dat hij mogelijk de finale van het Eurovisie Songfestival zal boycotten. Als er tijdens zijn verblijf in Moskou met geweld tegen homo’s wordt opgetreden doet hij niet meer mee. “Het zijn mijn mensen”, zei Gordon gisteren op de radio. De publieke opinie schaart zich meteen voluit achter de Amsterdamse kapsoneslijer. Zelfs Minister Plasterk vond het nodig om zich alvast solidair te verklaren met “geef haar een nekschot”-Gordon. Bij de Olympische Spelen durfde geen regeringslid het woord boycot in de mond te nemen (Hoe zit het trouwens met homo’s in de Volksrepubliek China?).

“Met hun meezingliedjes verleiden ze honderdduizenden mensen tot een on-Hollandse uitbundigheid”, schreef Peter de Waard gisteren enthousiast in de Volkskrant. Wat nou on-Hollands, zo Hollands als de pleuris, denk ik. Bekende Nederlanders gaan naar de concerten van de Toppers, zo zegt de Waard, “VVD-leider Mark Rutten zong vorig jaar uit volle borst met hen mee”. De kouwe rillingen lopen me over de rug. Ik denk even aan de Lullo’s van Jiskefet, want die waren ook heel populair bij VVD-publiek.

Jerney Kaagman wordt ook geciteerd in het Volkskrantartikel “Hier hebben we zo lang naar gestreefd: de popularisering van de Nederlandstalige muziek. Het is een nieuwe vorm van massacommunicatie”. Ach, Jerney, wat een slecht geheugen. Hoe zat dat ook alweer met André van Duyn, het Goede Doel, Doe maar, Vader Abraham en de Zangeres zonder naam? Bah, wat een ellende. Treurig dat de Volkskrant dit Telegraaf-artikel publiceert.

Vriendje Froger heeft een half miljoen euro in de songfestival-onderneming geïnvesteerd. Let op mijn woorden, die Gordon loopt heus niet weg.

Ik heb niets tegen homo's, maar laat deze kwal alsjeblieft niet het gezicht van het liberale, tolerante Nederland in het buitenland zijn.

Tenslotte een tip voor de Russen: verander één keer per jaar het Rode Plein in een Roze plein.

Cursusdrang (3)

Foto: La Coruña, charmante yogalerares prijst zichzelf aan via uithangbord.
© Duveltje 2009

Ook in Spanje zijn veel vrouwen bezig met hun wellness. Een beetje Spaanse vrouw van de wereld doet aan zelfontplooiing.

Mijn vrouw Plof volgde het afgelopen jaar een cursus literair schrijven en daarna deed ze Pilates. Pilates is een systeem voor fysieke training ontwikkeld in jaren 20 en 30 van de vorige eeuw door de boxer, circusartiest en leraar zelfverdediging Joseph Pilates. Hij schreef een paar boeken waaronder Return to Life through Contrology. Bij Pilates ben je net als met yoga met zowel je geest als met je lichaam bezig.
Volgens Plof was Pilates dè ontdekking. Ze voelde zich beter dan ooit. Pijntjes verdwenen, ze was tevreden en meer ontspannen. Door twee à drie keer Pilates in de week was er natuurlijk geen tijd meer voor onze gezamenlijke avondwandelingen of een bioscoopje tussendoor. Dat moest ik toch begrijpen vond ze en dat deed ik ook. Als man ben ik gebaat met een tevreden en gezonde vrouw.

Nu is Pilates weer voorbij. Het was een gedoe, zei Plof. Na het werk weer in de auto stappen, het drukke La Coruña inrijden, je auto zien kwijt te raken, zware oefeningen doen en dan weer door dat drukke verkeer heen terug naar huis. Dat begrijp ik ook. Al die cursussen zorgen bij mij voor veel inzicht in de denkwijze van vrouwen die hun leven proberen te verbeteren.

Cursusdrang (2)

Afbeelding: Channeling zorgt ervoor dat u nooit meer alleen bent

Vervolg van mijn blogje van 24 april

Het hoogtepunt van het cursusleven van mijn ex-vrouw A. was de meditatiecursus. De meditatie werd gecombineerd met koekjesverkoop volgens een piramidesysteem. Via een of andere new-age-groep kwam A. in de coockies-club terecht. De dames die het hadden opgezet opereerden vanuit een leuk 18e-eeuws pand binnen de Amsterdamse grachtengordel. A. sleurde me mee naar een kennismakingsbijeenkomst waarop de koekverkoop met veel bombarie zou worden aangeprezen.
Bij aankomst stelde ze mij gelijk voor aan twee grijze dames gekleed in paarsroze gewaden die de negotie dreven. Het paar glimlachte mij vriendelijk toe. Eigenlijk glimlachten ze de hele avond onophoudelijk tegen iedereen. Volgens mijn ex-vrouw was dat het beste bewijs dat de koekverkoop de poorten naar de hemel opende.

Zelf at A. graag van de fiber cookies, maar dat was eigenlijk niet de bedoeling. Er moest vooral veel verkocht worden. Ik kocht meteen een of twee dozen koekjes om er van af te wezen. Het lukte A. niet om de nodige wederverkopers te vinden. De piramideverkoop sloeg toen al snel om in een piramideopslag. Mijn ex kreeg er pas genoeg van toen er thuis in de gang wel zeven dozen stonden wachtten op potentiële afnemers. Gelukkig vond ze op dat moment afleiding in een cursus channeling. De koekjes mocht ik weggeven. Ze vonden hun weg naar kantoor en andere outlets. Ik moet toegeven dat dit mij uiteindelijk wel een hele hoop goodwill heeft opgeleverd.

De merels

Vier mei, acht uur ’s avonds. Vader, moeder, ik en mijn zus. We stonden voor het raam en keken uit op het kruispunt dat tegenover ons lag. Het Zuiderbad, de brandweerkazerne, het water, de brug. In mijn herinnering was het altijd prachtig weer, die vierde mei.
Wat ging er om in de hoofden van mijn ouders? Zij hadden de oorlog meegemaakt.
Mijn vader wilde er niet graag over praten. Teveel ellende meegemaakt en gezien. Een paar keer voor de Arbeitseinsatz opgepakt en in Duitsland tewerk gesteld. Mijn moeder was enkele malen aangehouden vanwege haar Joodse uiterlijk. Ook zij zweeg meestal over de oorlog.

We keken naar buiten. Een enkele auto kwam aanrijden. De straatverlichting ging aan, de auto stopte en de bestuurder zette de motor uit. Ik dacht en denk nog steeds aan die doden, al die miljoenen mensen. Gesneuveld, gestorven, weggerukt uit hun families, slachtoffers van het machtspel der groten. Een spel om geld en macht, waarin holle begrippen als eer, trots en vaderland weerklinken.

De stilte wordt hoorbaar dankzij de merels. De merels, die zich nergens wat van aantrekken. Het vrolijke gefluit galmt door de straten, over de gracht, over het kruispunt. De stilte doorbroken door het geluid van de hoop.

Het duurt maar twee minuten. Twee hele lange minuten.

4 mei 2009