Cursusdrang (1)

Afbeelding: Vipassana meditatie in de Tihar gevangenis in India.

Mijn zus kwam vorige week gebroken terug van een cursus Vipassana in België. Het fijnste van de cursus was om daarna weer thuis te komen, beweerde zij.

Vrouwen hebben een veel grotere cursusdrang dan mannen. Dat is geen wonder, want ze hebben ook veel meer onvolkomenheden. Mijn ex-vrouw A. stortte zich elk halfjaar in een nieuw cursusavontuur. A. volgde cursussen handopleggen, magnetiseren en Reiki. Wat is er tegen als iemand zichzelf wil ontwikkelen? Ik had er geen bezwaar tegen zolang ik het maar niet leuk hoefde te vinden. Maar dat moest ik wel.

Altijd maakte ik deel uit van haar kortstondige cursustrajecten. Mijn opofferingsgezindheid was groot. In het weekend bezochten we paranormale beurzen, new-age winkels en ik ging ‘s maandags naar kantoor met een lapis lazuli om mijn nek. Op een dag vond ik onder mijn hoofdkussen door A. getekende pentagrammen.

Vanzelfsprekend was ik ook de aangewezen proefpersoon bij het huiswerk voor de cursus magnetiseren.

- “Heb je dan nergens pijn?“, vroeg ze smekend?
- “Nee“, zei ik.
- “Echt niet?“.
- “Nou, wacht, misschien een beetje hier, in mijn schouder.“
- “Kom hier op die stoel zitten!”, zo luidde het onmiddellijke bevel. Zeer geconcentreerd begon ze met haar behandeling.
- “Merk je al wat“?
Nee ik merkte eigenlijk niets.
- “Jij bent niet serieus”, zei ze teleurgesteld en ze was zelfs een beetje boos. “Je moet er wel in geloven, anders dan helpt het niet!”.

Teleurgesteld in mijn inzet probeerde ze daarna handoplegging uit op de katten. Volgens haar met geweldige resultaten. De katten zagen er beter uit dan vroeger en leken zich ook prettiger te voelen.
Ik zag geen verschil, ze spinden net zo hard als voordat mijn ex met haar new-age poespas begon. Maar dat zal mijn verbeelding zijn geweest.