maandag, januari 29, 2007

Een huis voor 15,52 euro per maand


In Spanje verdwijnt de afgelopen tijd de ene na de andere corrupte burgemeester in het cachot. Naast de zakkenvullers die goede zaken doen door steekpenningen van aannemersmaatschappijen en projectontwikkelaars aan te nemen, zoals in Marbella, zijn er gelukkig ook eerlijke burgervaders.

Juan Manuel Sánchez Gordillo is burgemeester van het dorp Marinaleda, een dorp in Andalusië met niet meer dan 2.700 inwoners.
In Marinaleda kunnen woningzoekenden zélf een huis bouwen voor niet meer dan 15,52 euro per maand. Voor dat geld krijg je 90 vierkante meter woning, verdeeld over twee verdiepingen, plus een terras van 100 vierkante meter. Het huis heeft drie slaapkamers, een salon, een badkamer, toilet, keuken en een kleine hal.
In Villaverde, de goedkoopste wijk van Madrid, kost een vergelijkbaar huis 435.000 euro, hetgeen een hypotheek van 2100 euro per maand over 30 jaar oplevert.

De gemeente heeft de benodigde grond verkregen door aankoop en deels door onteigening. Het provinciale bestuur, de Junta van Andalucia, financiert het bouwmateriaal à 12.000 euro.

Het schijnt dat er in het kantoor van de burgemeester een foto van Che Guevara aan de muur hangt. “De grond is eigenlijk van iedereen, net als het water en de lucht”, zo zegt de burgemeester. En hij citeert regelmatig artikel 47 van de Spaanse grondwet, waarin staat dat iedere Spanjaard recht heeft op waardige en adequate woonruimte.

Het lijkt een sprookje, maar het tegendeel is waar.
Het project begon in de jaren tachtig en inmiddels zijn er al 350 huizen volgens deze formule gebouwd. Als je zelf niet wil timmeren en metselen; alleen directe familie mag bouwen, anders moet je een professionele aannemer inhuren en daar wordt streng op gecontroleerd. De fundering wordt altijd eerst door profesionele bouwvakkers gelegd. Er wordt aan twintig huizen tegelijk gebouwd, en niemand weet welk van de 20 huizen hij krijgt tot dat alle huizen af zijn. Op deze wijze wordt er voor gezorgd dat aan alle woningen even hard en goed wordt gebouwd.

Meer informatie voor degenen die nu graag naar Marinaleda willen verhuizen:

http://www.soc-andalucia.com/cooperativas/cooperativas2.htm

http://www.marinaleda.com/

zondag, januari 21, 2007

Lawaai


Sommige mensen beweren dat Europa de gewone burger alleen maar geld kost. Ik ben het daar volslagen mee oneens. Het wonder der gemeenschapszin in Europees Verband werd mij voor het eerst duidelijk in 1974. Toen werd de wet Algemeen Verbod Veeltonig Toeteren Binnen en Buiten de Bebouwde Kom (kortweg AVVTBBBK) aangenomen.
Even een korte uitleg:
Vooral in Zuid-Europese landen was het vóór 1974 de gewoonte te tijdens de rit met de automobiel veelvuldig te toeteren. Dit gebeurde vooral in bochten op smalle wegen om het tegemoetkomend verkeer te waarschuwen.
Naarmate het aantal weggebruikers groeide, nam het toeteren evenredig toe, zodat de Europese families wiens huizen zich in bochten bevonden begonnen te klagen. Behalve het toeteren in bochten, was het gebruik geworden om driftig en liefst polyfoon te toeteren bij het ontmoeten van vrienden en kennissen, bij bruiloften, bij het ontdekken van vrouwelijk schoon op aangrenzende voetpaden, en tevens bij de overwinningen van de lokale voetbalploeg, partijoverwinningen en bevallingen.
Sinds de AVVTBBBK werd aangenomen is het hiermee afgelopen en worden overtredende veeltoeteraars hard aangepakt. De AVVTBBBK kent twee uitzonderende bepalingen; veelvoudig en/of polyfoon toeteren is slechts toegestaan indien hiertoe een vergunning is afgegeven door de lokale overheid (bijvoorbeeld ter gelegenheid van een wielerevenement), of indien het voertuigen van gezagsdragers en ambulances met grote haast betreft.

In een schaarstecultuur als de onze worden zaken die ruimschoots aanwezig zijn ondergewaardeerd. In Spanje is dat het geval met licht. In restaurants wordt schaarse verlichting niet op prijs gesteld. Kaarsen op tafel zijn geheel uit den boze; “Is het al kerstmis?”, vraagt de Spaanse bezoeker dan sarcastisch. Vandaar al die gezellige tl-verlichting in de Spaanse eetgelegenheden.
Niet alleen licht wordt ondergewaardeerd, maar ook stilte. Spanje is een dun bevolkt land, en daarom wordt er met stilte slecht omgegaan. Het volgende geluidspanorama is geen uitzondering: Het volumen van de televisie staat voluit. Terwijl moeder in de keuken enthousiast een conversatie voert via haar mobiele telefoon, heeft zoonlief de radio keihard gezet. Ook de buren laten van zich horen. De benedenburen hebben ook de televisie aanstaan, maar op een ander kanaal en de bovenburen hebben de muziek voluit staan en zingen luidkeels mee, terwijl ze met hun voeten het ritme aangeven.

In Nederland is dat lawaai een van de oorzaken van flatneurose. In Spanje worden ze er vrolijk van.

maandag, januari 15, 2007

Vóor of tégen de vrijheid?

Na de aanslag in december op terminal T-4 op het vliegveld Barajas in Madrid was het plan om afgelopen weekend in Spanje grootschalig te demonsteren.

We moeten de straat op, riep iedereen. Maar daarna was het snel afgelopen met de eenheid. Want hoe zat het met het motto van de demonstratie.? “Voor de vrede, en tégen het geweld”, riepen sommigen. Toen bleek dat Batasuna zich hier wel in kon vinden, en van plan was om mee te doen, was dat voor velen geen aanvaardbaar motto meer (Batasuna is de politieke vertegenwoordiging van de voorstanders van afscheiding van Baskenland, en wordt veelal beschouwd als de “legale” politieke tak van ETA).
De AVT (Vereniging van slachtoffers van het terrorisme) wilde niet meedoen en de Partido Popular ( PP) ook niet, want die willen nooit aan iets meedoen waar de PSOE van president Zapatero achter staat. Daarna werd de zin “we eisen van ETA het einde van het geweld” toegevoegd en wilde Batasuna niet meer meedoen.
Verder was er onenigheid over het motto bij de vakbonden, de PSOE, en andere politieke partijen.
Het meest eigenaardige was wel de discussie over het motto “vóór de vrijheid”. De vakbonden waren daar tegen.

Wie Spaans begrijpt kan een korte verzameling van alle wirwar lezen op:

blogs.20minutos.es

Uiteindelijk werd er in Pamplona en Madrid gedemonstreerd onder het motto: “vóór de vrede, het leven, de vrijheid en tegen het terrorisme”. Het aantal mensen dat zich niet in de war had laten brengen en meeliep in Madrid afgelopen zaterdag lag rond de 200.000.

zaterdag, januari 13, 2007

Anders Leven In Spanje


Vrienden en kennissen vragen me wel eens hoe het leven hier nu is in Spanje. En het leven is hier natuurlijk héél anders dan in Nederland.

In Nederland stond ik meestal om een uur of zeven op, en om een uur of half negen, negen uur zat ik op kantoor en werkte tot een uur of een. Dan was het lunchtijd. Daarna werkte ik vervolgens tot vijf of zes uur, kookte, at mijn avondeten op en zette de televisie aan, of las nog wat.

Hier in Spanje is het leven héél anders. Meestal sta ik op om een uur of halftien of tien uur. Pablo, de bediende brengt mij mijn ontbijt op bed, of ik sta op, en ontbijt rustig aan de ontbijttafel op het terras met uitzicht op zee, of beneden in de terrastuin.
Daarna wandel ik in mijn badjas naar het strand, dat is hier maar zo´n vijf minuten vandaan, en neem een fris ochtendbad. Soms doe ik nog een beetje gymnastiek op het strand.
Weer thuis gekomen neem ik een douche, en kleed mij aan. Ik lees de ochtendkrant, of een boek, en soms zit ik een uurtje achter de computer.
Maria, de huishoudster, maakt ondertussen het eten klaar. Ze is een uitstekende kok, en haar paella´s zijn fantastisch. Hier eet ik natuurlijk geen stamppot, maar heerlijke Mediterrane gerechten. Mijn favorieten zijn kreeft, gefrituurde inktvis en lamskoteletjes. Hier eten we twee keer per dag “warm”, om twee uur en om een uur of tien. Na de lunch slapen we hier in Spanje de siësta. Dan is het buiten doodstil, je ziet geen auto´s en mensen meer op straat, want iedereen rust uit en doet een dutje. Er vliegen zelfs minder vliegtuigen door het Spaanse luchtruim. Tot een uur of vijf, dan sta ik weer op.
Ik schrijf dan soms een beetje, of ik werk een beetje in de tuin, en ik schilder tegenwoordig ook in olieverf. Als ik zin heb neem ik een duik in ons zwembad, en drink een cocktail of een colaatje. Ik maak een wandelingetje door het dorp of door de stad, en doe wat kleine boodschapjes (het meeste wordt aan huis gebracht). Soms ga ik een lokaal cafeetje binnen, drink een biertje, en converseer wat met de vriendelijke lokale bevolking. Daarna ga ik meestal met de hond nog even langs het strand rennen, of ik pak de boot en vaar een stukje langs de kust.
Dan is het meestal al weer een uur of negen. Ik lees een avondkrant, kijk het journaal op televisie en daarna dineer ik. Vaak trekken we ´s avonds nog een lekker flesje wijn open, en zitten we nog een tijdje bij het open haardvuur voordat we lekker gaan slapen.
(Het leuke duiveltje komt uit de Codex Gigas)

woensdag, januari 10, 2007

Heden Oud Nieuws

Het gaat goed met het Blog,.. af en toe nog wat stijlschaven en zinscheuren. Het loopt weliswaar nog geen storm met de bezoekersaantallen, maar de verwachtingen zijn hooggespannen nu Het Blog aan de lijst van Wereldexpat is toegevoegd. Kijk op
http://www.wereldexpat.nl/nl/wonen/contactmetNL/wereldexpat_blogs_spamvrij
voor een lijst van Nederlandse Bloggers.






Wegens druk-druk heden oud nieuws: een schrijfsel van woensdag 28 augustus 2002:

Eergisteren zat ik in de trein van Zaragoza naar Barcelona. Een Talgo, dat wil zeggen een soort Intercity. Een afstand van ongeveer 300 kilometer, die per auto in goed drie uur af te leggen valt. De trein deed er 5 uur over. Op het traject Zaragoza – Lleida wordt namelijk gewerkt aan een hogesnelheidstrein. Dat betekent dat de sneltrein waarin ik nu reis langzamer gaat. Vroeger was er de stoptrein, en daarna kwam de sneltrein. Vanaf 1969 heet de sneltrein in Nederland een “Intercity”. Het zoveelste voorbeeld van een vervelende Engelse term die nergens anders toe dient dan de gewone burger voor de gek te houden. Helaas gaat de Intercity helemaal niet sneller dan de vroegere sneltrein. De Talgo kent hetzelfde probleem. En waarschijnlijk gaat de hogesnelheidstrein (heet hier AVE) straks ook helemaal niet sneller. We blijven met dezelfde snelheid reizen, en met dezelfde vertraging. En dat is helemaal niet erg, want er is genoeg te zien onderweg. Maar het zou beter zijn als de NS en de Renfe gewoon van te voren zouden aangeven dat de reis geen vier uur duurt, maar vijf uur en een kwartier.
De trein staat stil bij verlaten stations. Stations waar vroeger een enkele stoptrein halt hield. Langs de spoorbaan staan telegraafpalen, met kapotte lijnen die los hangen. Niemand heeft de moeite genomen om ze weg te halen. De telegraaf bestaat niet meer. Nu is er Internet.

Naast me zit Eva. Ze is econometrist. Ze heeft de Camino naar Santiago de Compostela gelopen. Ik heb net het boek van Shirley Maclaine gelezen, " The Camino : A Journey of the Spirit". Maclaine´s verslag van de pelgrimstocht is een ongeneerde mix van semi-religieus gewauwel en new-age nonsens. De Camino is tegenwoordig net de Ramblas van Barcelona, of de Kalverstraat in Amsterdam zoals je wilt. Door de grote hoeveelheid aan publiciteit wordt de Camino steeds meer gelopen door fanatiekelingen die het zien als een sportieve uitdaging. Iemand die intelligent is en die een bedevaarttocht wil volbrengen, niet vanwege zijn katholieke geloof, maar als een soort meditatieve prestatie, kiest niet de weg naar Santiago. Moet je je voorstellen: loop je naast die gekke MacLaine die (volgens haar zeggen) de hele weg achtervolgd wordt door fotografen die proberen naaktfoto´s van haar te nemen (en dat terwijl ze in 1934 geboren werd).
Eva Econometrist vond het ook veel te druk en was blij dat ze weer in de trein terug naar huis zat.
Als u dan toch een eindje om wil: een verstandig mens kiest, net als Bertus Aafjes, voor een voettocht naar Rome.