Niet doen, Joop!

Foto: Luma Gómez als Carmen Polo y Martínez-Valdés

Afgelopen zondag hadden we de keus tussen een avondwandeling, Agora, de nieuwe film van Amenábar, en het theater.

Die week hadden Plof en ik al de films Whatever Works van Woody Allen en Paris van Jacques Audiard gezien, en we hadden ook al aardig wat gewandeld dus we kozen voor het theater.
We wisten niet wat er in theater Rosalía de Castro zou worden opgevoerd, dus het was een gok. Bij de kassa aangekomen bleek het om een musical te gaan.

"Ik heb het je nooit verteld", mompelde ik tegen Plof, "maar ik haat musicals".
"Ik geloof niet dat er veel wordt gezongen", zei Plof.
"Bovendien gaat het over La Coruña ten tijde van Franco," dat vind je vast wel interessant en het is helemaal in het Galicisch".
Mmm, daar kan Joop van den Ende nog een punt aan zuigen, dacht ik. Een politieke musical uitgevoerd in een minderheidstaal.

Het stuk heet Cidade de Cristal, wordt uitgevoerd door Teatro do Noroeste en speelt eind jaren vijftig. De Glazen Stad is de ook bijnaam voor La Coruña. Het verhaal: een sympathieke Spaanse Elvis raakt verwikkeld in een poging tot een aanslag op Carmen Polo, de vrouw van Franco.
Het werd een lange zit want het verhaal sleepte zich voort. De plot is flauw, ontdaan van enige realiteitszin, er lopen nog wat slappe liefdesaffaires tussendoor. De muziek, rock & roll, was prima. Helaas werd de aandacht daarvan afgeleid door de danseresjes die in tule rokjes een semi-klassiek ballet uitvoeren. Eigenlijk te triest voor woorden. Ik heb er dus alleen dit stukkie aan gewijd om Joop te waarschuwen dat hij het beter niet kan doen, qua musical. Florrie Rost van Tonningen, in Leeuwarden, en dan in het Fries, niet doen Joop!

Het hele stuk was in het Gallicisch, nogal vreemd. Soldaten spraken ten tijde van Franco geen minderheidstaal, want dat was verboden. Dat Carmen Polo Gallicisch spreekt is natuurlijk ook eigenaardig. Misschien is die greep gezegend op het moment dat er een goed toneelstuk staat. Nu werd het er alleen maar slechter van.

De zaak Gordel

Foto: Esperanza Aguirre in gesprek met José Maria Aznar

Corruptie blijft in Spanje de gewoonste zaak van de wereld. Op het ogenblik is het land in de ban van de “Trama Gürtel”, oftwel “de zaak Gordel”. Het is niet duidelijk waarom de zaak een Duitse naam heeft gekregen, misschien kijkt een van de leden van het onderzoeksteam graag naar Duitse Krimis. In ieder geval is “Gürtel” de vertaling van de achternaam van de hoofdrolspeler, Francisco Correa.

Francisco beheert een keten van bedrijven die op verschillende manieren bij malversaties zijn betrokken. Zo werden ambtenaren en bestuurders omgekocht om contracten en vergunningen te verkrijgen. Alle betrokken personen zijn lid van, of hebben banden met, de centrumrechtse Partido Popular (PP).

De afgelopen dagen kwam de ex-minister Esperanza Aguirre (ook PP) in de schijnwerpers te staan in verband met de zaak Gürtel. Sinds 2003 is ze president van de provincie Madrid. In deze functie smeet ze een beetje met geld. Een bezoekje aan het bedrijvenpark La Carpetiana in Getafe kostte 34.748 euro, te betalen aan het Gürtelbedrijf Diseño Asimétrico, een van de betrokken ondernemingen in de zaak Gürtel. De catering was trouwens nog niet eens in deze factuur inbegrepen. De opening van een nieuwe school in november 2006 kostte 9.549 euro, opnieuw te betalen aan Diseño Asimétrico.
De bloemendecoratie voor de Dia de la Constitución op 6 december 2004, kostte 12.000 euro. De bloemen werden verzorgd door het bedrijf Easy Concept. De opening van een sociaal woningbouwproject kostte 23.803 euro. Aangezien bedragen boven de 12.000 eigenlijk officieel moeten worden aanbesteed, stuurde het bedrijf Good and Better een factuur van 11.992 euro en Easy Concept een rekening voor 11.811 euro.

De drie bedrijfjes werden gerund door Francisco Correa.

Zoals gezegd is men in Spanje wel gewend aan corruptie. De reacties variëren
- Schandalig
- Alle politici zijn corrupt
- Dom om zo gesnapt te worden
- Dom om zo openlijk de zaak te bedriegen
- Het is allemaal niet waar
- Het is wel waar, maar het maakt niet uit
> want het zorgt voor werkgelegenheid
> want in andere landen gebeurt het ook, maar komt het niet aan het licht
> want er is altijd corruptie overal
> want de schuldigen worden toch niet gestraft
- Het is verzonnen door de regering Zapatero om de oppositie zwart te maken.

Voorlopig duurt het onderzoek nog voort: wordt vervolgd.

Vacature bankdirecteur

Foto: José is blij!

Ook in Spanje is de verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd een hot issue, daarom geven de bankdirecteuren, lichtende voorbeelden in deze tijden van crisis, ons aan hoe het ook kan:

“Dertig jaar voor dezelfde baas werken is nogal een verdienste bij de Spaanse bank BBVA, de op een na grootste van het land. José Ignacio Goirigolzarri begon al op zijn vijfentwintigste en klom op tot de raad van bestuur. Nu is het welletjes. Hij is welbeschouwd al 55 jaar. De hoogste tijd voor een vervroegd pensioen. De bank heeft ruim 52 miljoen euro voor José klaarliggen.” (bron: weblog Rop Zoutberg, 30-09-‘09).

In heel Europa willen conservatieven de pensioengerechtigde leeftijd verhogen naar 67 jaar. De vergrijzing is een smoes om de maatregel er door te drukken. De verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd doet het aanbod van arbeidskrachten op de arbeidsmarkt stijgen en daardoor zullen de lonen dalen. De lager opgeleiden zijn de dupe. Zij werken in de fysiek zwaarste beroepen en hebben gedurende hun arbeidsleven het minste pensioen opgebouwd. Bij een lager inkomen kan immers ook een kleiner deel worden gespaard. Lager opgeleiden zijn eerder het slachtoffer van een ontslagronde bij bijvoorbeeld een economische crisis. Ze hebben daardoor vaker een pensioengat en minder spaargeld.
In het slechtste geval heb je als stratenmaker 51 jaar op je knieën gezeten om vanaf je 67e een AOW van minder dan 1000 euro per maand op te strijken. Maar dan had je maar bankdirecteur moeten worden. Tip: bij de BBVA staat momenteel een vacature open.