Dakloos in La Coruña

Nee, dit is geen foto van Yann Arthus-Bertrand, en ook geen kunstwerk van Christo en Jeanne-Claude. Dit is een foto gemaakt door Duveltje, vlakbij de toren van Hercules in La Coruña.
Wat is dit? Op de rotsen aan een klein strandje liggen zes handdoeken of andersoortige stukken textiel uitgespreid over de rotsen, daarnaast ligt een matras en nog een stuk opgerold plastic.
Waarschijnlijk zijn de doeken te drogen gelegd en worden ze gebruikt door daklozen om ’s avonds hier op het strand te slapen. Een plaats in de stad bij een luchtrooster of in een cajero (geldautomaat in een gebouw) zou logischer zijn. Op het strand is het immers veel te vochtig.

Bijna drie jaar geleden zocht de dakloze Rosa María E.P. een slaapplaats in een cajero in de wijk Sant Gervasi in Barcelona. Midden in de nacht stapten twee jongens de hal van de geldautomaat binnen, sloegen Rosa Maria en vertrokken weer. De vrouw deed de deur van binnen op slot, maar opende deze weer toen een paar uur later een derde (minderjarige) jongen op de deur klopte. Op dat moment drongen de eerste twee jongens ook weer binnen. De jongens overgoten de vrouw met benzine en staken haar in brand. Twee dagen later overleed Rosa Maria aan haar verwondingen. (foto: bankfiliaal waar de vrouw in brand werd gestoken)

Deze maand, bijna drie jaar later, staan de jongens terecht. De officier van justitie eist voor de twee meerderjarige jongens 25 jaar cel voor moord met voorbedachten rade en 3 jaar voor de schade die aan de automaat en het gebouw werden aangebracht. De jongere jongen is inmiddels veroordeeld tot 8 jaar gevangenis. De verdachten beweren dat ze de vrouw alleen maar uit de hal weg wilden jagen.

Misschien is het met dit verhaal in het achterhoofd dat zes daklozen voor een slaapplaats aan het strand hebben gekozen?

Voor Duveltje geen Walkure vanavond

foto: Víctor Pablo Pérez

Víctor Pablo Pérez heeft voor drie jaar bijgetekend als dirigent van het Orquesta Sinfónica de Galicia. De dirigent heeft een aantal goede voornemens waaronder het voltooien van de reeks concerten van de Nibelungenring. Onze vriendin F., celliste in het orkest, bood aan een vrijkaartje voor me te versieren voor de uitvoering van de Walkure van vanavond in het Palacio de la Opera in La Coruña. Maar vijf uur lang is me een beetje te veel van het goede, ook omdat Plof niet meewil. Bovendien hadden we al een afspraak voor een diner met een vaste groep van vrienden.
De Walkure is het tweede deel uit Der Ring des Nibelungen. Over de uitvoering van het eerste deel, Das Rheingold, schreef ik vorig jaar dit blogje. Janine Jansen trad vorig jaar op met het orkest in La Coruña en vertolkte toen een vioolconcert van Mozart. Ze noemde het een van de beste orkesten van Spanje.
In 2009 maakt het orkest een tour door Europa, in 2010 staat China op het programma en in 2011 Amerika. Hopelijk bezoekt het gezelschap volgend jaar ook Nederland.

Uitzicht

Foto: Oleiros, A Coruña, zondag 19 oktober 10.30 uur.

Meester van goed en kwaad.

Afbeelding: detail van het Laatste Oordeel van Jeroen Bosch (ca.1482)

Het zijn vreemde tijden. Tijden van het strijd tussen chaos en kalmte, licht en donker, goed en kwaad. Banken vallen om en beschaafde landen maken ruzie over spaargeld.

Het was natuurlijk géén toeval dat Duveltje zich het afgelopen weekend samen met de Utrechtse op een romantische en avontuurlijke speurtocht naar ’s-Hertogenbosch begaf. Daar bevindt zich het Jheronimus Bosch Art Center (waarom moet dat nu weer in het Engels? Boeh!). Dit Kunstcentrum is gevestigd in de voormalige Sint-Jacobskerk en herbergt een permanente expositie over het werk en leven van Jeroen Bosch (ca. 1450-1516).

Als er één schilder is die de strijd tussen goed en kwaad tot voornaamste onderwerp van zijn werken heeft gemaakt dan is het deze middeleeuwse meesterschilder. Ik ben een groot Jeroen Boschliefhebber en ik was zeer in mijn nopjes met onze excursie. Bovendien, wie kan er nu beter Duveltjes schilderen dan de oude virtuoos? Het mooiste schilderij is het drieluik van het Laatste Oordeel, waarvan het origineel in Wenen hangt. Het laatste oordeel is een van mijn favoriete onderwerpen. Niet in de minste plaats omdat ik er nog steeds niet achter ben wat er met mij zal gebeuren op de dag des oordeels. Fantastisch vond ik de televisiebewerking van Het grote gebeuren van Belcampo, door de VPRO uitgezonden op oudejaarsavond 1975. Het is het verhaal van het laatste oordeel dat de schrijver situeert in het stadje Rijssen. De kellner en de levenden van Simon Vestdijk, een boek met hetzelfde thema, heb ik wel drie keer ademloos uitgelezen. Jeroen Bosch heette eigenlijk Jheronimus van Aken, omdat zijn familie oorspronkelijk uit Aken afkomstig was. Omdat hij in ’s-Hertogenbosch werd geboren noemde hij zich later Jheronimus Bosch.
Dat Duveltje een paar weken geleden in Aken de domtoren beklom is puur toeval. In Den Bosch beklom Duveltje samen met de Utrechtse de toren van de Sint-Jacob. Toen wij boven op de kerk stonden loerde Onze Lieve Heer net even uit de hemel naar beneden en snapte ons. Net als in Aken sloeg het weer onmiddellijk om. De zon verdween en plots woei een ijzig koude wind door de Sint-Jacobskerk. We maakten ons als de wiedeweerga uit de voeten. De vriendelijke mevrouwen bij de kassa probeerden ons nog te verleiden tot een bezoek aan het schildersatelier, dat geheel in de stijl van de 15e eeuw is nagebouwd. Maar we sloegen het aanbod af en rollebolden verkleumd het Kunstcentrum uit.

Misschien heb ik het wel te bont gemaakt en Onze Lieve Heer teveel uitgedaagd met al die beklimmingen. Duveltje is namelijk getroffen door een woekerpolis en door een omgevallen bank. Afgelopen maandag kwam Paus Benedictus gelukkig met een uitspraak over mijn geldzorgen: “Door de economische crisis verdwijnt het geld in het niets”, zei de Paus. “Hij die alleen bouwt op zichtbare en tastbare zaken als succes, carrière en geld, bouwt zijn huis op zand”. Het is maar goed dat geld niet gelukkig maakt. Dankzij de Paus wandel ik nog steeds met een grote glimlach over straat.