Een standbeeld voor Mart Smeets

foto: ontwerp voor een standbeeld voor Mart Smeets, bij het stadhuis te Hilversum.

De man heet Ramón Trecet en is ex-basketball prof. Hij schrijft stukjes in Marca, een van Spanje´s grootste sportdagbladen. Sport interesseert me heel weinig en het zal me worst wezen dat Trecet denkt dat Rijkaard na dit seizoen niet bij Barcelona blijft.
Toch beinvloedt de man mijn dagelijkse stemming. Dat doet hij door Diálogos 3 te presenteren, een radioprogramma op Radio Tres, een van de Spaanse nationale radiozenders.

Elke werkdag rijd ik naar kantoor. Van 15.45 tot 16.00 heb ik de radio aan en op de 94,5 FM huiver ik met de muziek van Ramón Trecet. Ik griezel, koude rillingen lopen over mijn rug, mijn maag draait zich om en ik begin te zweten. Ik kan natuurlijk net zo goed een ander radiostation kiezen, maar het is net als met hele slechte televisie; het fascineert en daarom blijf ik luisteren. Tegelijkertijd vind ik het onvoorstelbaar dat zoiets ongestraft kan worden uitgezonden.

Ramon Trecet draait wat tegenwoordig "wereldmuziek" wordt genoemd. Helaas kiest hij altijd nèt de "foute" muziek; een Afrikaans deuntje, maar met een ritmeboxje eronder, electronische doedelzakken, Roemeense volksmuziek met een vals jazzy tintje. Wie nog niet begrijp wat ik bedoel moet even naar Andrea Gerak luisteren.

"Het zoeken van schoonheid is het enige protest dat de moeite waard is in deze afschuwelijke wereld", zegt Ramon Trecet. Wat moet je nu van zo iemand verwachten? Hij is altijd op zoek maar hij zendt alleen maar kitsch uit. Ramon Trecet gaat de strijd aan tegen de rol van het geld in de muziekindustrie, maar tegelijkertijd promoot hij al die akelige new-age muziek.
Ondanks zijn slechte smaak verkondigt hij zijn uitgesproken mening over wat goede muziek is en wat niet.
Nee,.. Nederland moet blij zijn met Mart Smeets, die houdt van leuke liedjes van Eric Clapton. Ik pleit voor een standbeeld.

En dan nog even dit:

Ik wil ook nog even vermelden dat ik van de week een mooie film zag met een vreselijk slechte acteur en dat ik toen bedacht dat iemand die slecht zichzelf kan zijn ook nooit een goed acteur zijn kan. Of kan zijn. Dáár ben ik nog niet achter.

Eigenlijk doe ik nog veel te veel

Nou, ... of ik heb geen tijd voor het blog, of ik ben te moe voor het blog. Dat is mooi waardeloos! Dan wordt het maar een beetje in het wilde weg bloggen.
Afgelopen zondag 12 november zwom ik hier voor het laatst in zee. Een persoonlijk record, zó laat in ´t jaar.

Het liefst zou ik de hele dag op een brug staan, of langs het strand wandelen. Nét als Japie.
"Ik doe niks en ik ben niks. Eigenlijk doe ik nog veel te veel." (Nescio, De Uitvreter)

Morgen zijn er verkiezingen in Nederland. Ik doe niet mee. Jullie bekijken het maar, daar met zijn allen in het kikkerland. Gisteren hoorde ik op Euronews hoe Balkenende in de peilingen op voorsprong ligt. Gaan jullie écht aan Balkenende III beginnen?

Voor degenen die vandaag nog iets willen leren:

http://www.solidariteit.nl/extra/2006/de_netwerksamenleving.html

De Handlanger

Ik heb er plotseling een handlanger bij. Overal in de stad staat deze mooie rode diablo op muren en pilaren geschilderd. Misschien is de betekenis bij iemand bekend? Ik tast voorlopig nog in het duister.

De Praatstaker

Ik heb vandaag mijn praatstaking beeindigd. Praatstakingen komen voor in huiselijke
conflictsituaties. Meestal gaat het daarbij om een uit de hand gelopen conflict tussen partners, waarbij één van beiden spontaan besluit dat verbale communicatie geen uitweg biedt. Afgelopen maandagochtend riep mijn vrouw mij in een hysterische bui toe dat ze niet met me wilde praten en dat als ik toch wilde praten dat maar met mijzelf moest doen. Waarop ik onmiddelijk besloot in praatstaking te gaan.
Ik ben inmiddels door ervaring gerijpt. Mijn vader en moeder bedienden zich vroeger ook al van de praatstaking, waarbij ik kan herinneren dat mijn vader er eens in slaagde om zijn zwijgen tenminste 14 dagen vol te houden. Daar ben ik met mijn tweeeneenhalve dag nog heel ver vanaf.

De geoefende praatstaker weet dat het totale zwijgen uit den boze is. Net als bij de hongerstaking af en toe nog enig voedsel en water moet worden ingenomen, moet bij de praatstaking er een elementaire woordenwisseling worden gehandhaafd. Als dit niet gebeurd dan komen de dagelijkse huishoudelijke disciplines in gevaar en maakt de praatstaker zichzelf het leven veel te zuur. Zo wordt er verplicht gegroet en praktische huishoudelijke mededelingen ("ik heb de hond al uitgelaten") zijn ook toegestaan. Dit heeft het bovendien het voordeel dat de omgeving telkens aan de staking wordt herinnerd.
Toen ik vanmiddag mijn vrouw begroette zei ze niets terug. "Spreek je niet meer met me?", vroeg ik schijnheilig. "Nee", zei ze, "want...." en toen volgde er een speech van een kwartier. Toen ze had uitgelegd waarom ze een praatstaking was begonnen, keek ze enigszins ongemakkelijk naar het plafond, want ze besefte dat ze zojuist vijftien minuten onafgebroken had gepraat. Het probleem voor een praatstaker met een rustig karakter is dat de staking pas na een stevige poos opgemerkt wordt. Mijn echtgenote heeft geen rustig karakter en als haar iets goed af gaat, dan is het wel praten. Ik begon opnieuw: "dus, ...", maar ze onderbrak me onmiddelijk en opnieuw volgde er een toespraak van ruim tien minuten. Er lijkt nu een voorlopige wapenstilstand aangebroken. Ik voel me als een Feniks uit zijn as
herrezen.

vEEl te dRuk

Ik was er al bang voor. Ik heb het veel te druk om in mijn blog te schrijven. Ik heb namelijk wel wat beters te doen.

Het is vandaag weer 23 graden hier in La Coruña. Warmer dan in El Cairo en in Djakarta. Er is iets mis, en we worden er een beetje bang van. Afgelopen zondag (5 november!) heb ik nog in zee gezwommen. Het water was koud, maar dat is het hier altijd. Er waren maar drie mensen op het strand in Bastiagueiro. Kom daar in Nederland maar eens om, op een zondag met een temperatuur van tussen de 20 en de 25 graden!

29 April jongstleden stierf John Kenneth Galbraith. Voor de ongeletterde lezertjes sluit ik de wikilink maar vast in:
http://en.wikipedia.org/wiki/John_Kenneth_Galbraith

Zo, ik ben weer uitgeblogd, en ga weer door met mijn échte werk.

Data als water

De media waren deze week vol van de klimaatveranderingen op aarde. Het duurt niet lang meer of de ene helft van de wereldbol wordt overstroomd en de andere helft verandert in een woestijn.
De Spaanse media kondigden van de week aan dat burgers extra belasting moeten gaan betalen over de hoeveelheid water indien het gebruik boven de 60 liter per dag komt. Tezelfdertijd werd het bericht door de regering weer omgekeerd; de minimum hoeveelheid water waar iedere burger recht op heeft is 60 liter. Dat is de ongeveer de hoeveelheid die je met één keer douchen verbruikt.

Het is nooit te laat om te leren. In dit geval van Ernest Mandel. Lees:
http://www.ernestmandel.org/nl/debat/txt/grenzen_aan_de_groei.htm

Een citaat uit het artikel: "Een voorstel van apologeten van het kapitalistische systeem luidt bijvoorbeeld: 'Indien veel van deze foute beslissingen betreffende technologie en investeringen, die leidden tot de ecologische crisis, door vrije goederen zijn veroorzaakt, laat ons dan de vrije goederen elimineren. Als lucht een prijs zou hebben, als water een prijs zou hebben, welnu, dan zal de verspilling van deze hulpbronnen geëlimineerd zijn.' U begrijpt de monsterachtige gevolgen.
Wij zouden zelfs een prijs moeten betalen om adem te kunnen halen, terwijl de verwachting dat dit het probleem van de vervuiling zou oplossen, absoluut niet waar is."

Tegelijkertijd kwamen er berichten dat AOL, Cisco en andere grote bedrijven vinden dat de consument moet gaan betalen voor de data die hem via het internet bereiken. Zo zou bevoorbeeld een prijs per email berekend kunnen worden. Het is voor de zoveelste keer dat de industrie de consument probeert te gaan laten betalen voor datatransport over het internet.

Wie geld heeft stinkt niet en is wijs, want hij koopt zoveel water als hij wil, en data als water.