dinsdag, december 18, 2007

Zwarte Kerst

Van de week verschenen er foto’s van de ramp voor de kust van Zuid-Korea, zoals deze hierboven. Door de kleuren en de opstelling van de figuren krijgt de foto - heel misplaatst - iets feestelijks.

Januari 2003 maakten ik met mijn vrouw en zoon een uitje naar het plaatsje Muros, een dorpje dat is gelegen op zo’n 100 kilometer onder La Coruña. Het was geen gewoon uitje.
Op 19 november 2002 verging iets zuidelijker de olietanker de Prestige. Hoewel het ramptoerisme ons tegen de borst stuit, leek het ons toch een goed idee om onze zoon te confronteren met een andere realiteit dan die van zijn Playstation. Op ongeveer 2 kilometer van de kust was de misselijke makende stank van olie al allesoverheersend. Ter plekke aangekomen zagen we de zwarte drap op de rotsen, en een paar mensen die daar moedig bezig waren om er wat van weg te krabben. We hielden het er niet lang uit. Zwaar gedeprimeerd keerden we terug naar huis.

De Spaanse regering zette die eerste dagen na de ramp slechts 350 man in, voor een kustlijn van 33 kilometer. Later bleek dat 190 kilometer kust met olie was vervuild. Deze mensen droegen geen beschermende kleding, anders dan die zijzelf hadden georganiseerd. Daarna begint een enorme vrijwilligersbeweging op gang te komen. Mensen stromen toe, bewoners van de dorpen langs de kust zelf, mensen uit andere delen van Spanje, en mensen uit andere landen. Op 2 december komt een rapport naar buiten waarin staat dat de olie zeer giftig en kankerverwekkend is. Op dat moment zijn al honderden mensen in behandeling vanwege vergiftigingsverschijnselen, overgeven, irritatie van huid, keel en ogen, duizeligheid, etc.. Greenpeace schetste de mogelijke lichamelijk schade die de olie op lange termijn zou kunnen hebben zoals blijvende aantasting van het zenuwstelsel, long- en huidkanker.

Ook in Korea zijn het weer de mensen uit de dorpen uit de kust en de vrijwilligers die hun gezondheid, misschien wel hun leven op het spel zetten om de kust weer schoon te maken. Het zal weer maanden duren voordat ze daar mee klaar zijn. In 2002 was het in Galicië, in 2007 in Zuid-Korea, een zwarte kerst.

zondag, december 09, 2007

Vóór klimaatverandering

plaatje: het Laatste Oordeel door Hieronymus Bosch (1450-1516)
Bent u vóór klimaatverandering? Kan dat dan,vraagt u zich af. Jazeker! Duveltje is namelijk vóór klimaatverandering. Wèg met die hysterie. Van de week las ik - in de wachtkamer, bij de dokter - in een modern Nederlands mannenblad een interview met Jan Mulder. Jan riep dat hij tegen “die windmolenhysterie” was . Lelijk, zo vond hij die windmolens. Nee, dan liever één grote kerncentrale, dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Jan Mulder heeft meestal gelijk, waar hij het ook over heeft, dus het kan geen kwaad om er nèt zo over te denken.
Ook Duveltje ziet alleen maar voordelen. Nederland wordt een land met een Middellandse Zeeklimaat. Al die toeristen die nu nog naar Spanje gaan komen straks hier naar toe. Het lelijke polderland stroomt onder en er komen nòg meer stranden bij. En Nederland biedt natuurlijk kwaliteitstoerisme, iets waar die Spanjaarden, Grieken en Italianen niet toe in staat zijn. We krijgen een zuidelijk karakter, dat is gezellig. En het voetbal is in die landen ook veel beter. De poolkappen smelten langzaam weg, en daardoor kan er straks weer geboord worden naar de olie die zich nu nog onder de poolkappen bevindt. Dan zijn we minder afhankelijk van die enge arabieren. Wie had er nu iets aan die poolkappen? Bovendien is George Bush nu ook tegen klimaatverandering. En als Bush ergens tegen is, dan ben ik juist vóór. En die Al Gore die ziet er ook te gelikt uit.
Duizenden diersoorten verdwijnen, maar daar zit ik ook niet mee. Er blijven er nog duizenden over. In Nederland schijnen everzwijnen te leven. Ik heb nog nooit één everzwijn gezien. Mist u de dodovogel? Ik kan me mijn leven zonder pandaberen wel voorstellen.

In mijn nieuwe woning moet ik een voorschotbedrag betalen van 288 euro aan gas en elektriciteit. Dat is bijna evenveel als ik aan huur betaal. In de krant lees ik dat er nog tot 2080 genoeg gas uit de Groningse bodem gewonnen kan worden. Al in de zeventiger jaren hoorde ik dat dat gas na 25 jaar op zou zijn. Ik ben jarenlang voorgelogen. Ik moest zogenaamd zuiniger omspringen met energie. Maar toch verstoken we ieder jaar meer gas, en verbruiken we telkens meer elektriciteit. De winkels liggen vol met steeds meer onnodige elektrische apparaten, energieverkwistende hebbedingetjes. Als er echt een probleem zou zijn, dan zou de overheid al lang een verbod hebben afgekondigd op de verkoop van binnen- en buitenkerstverlichting, doucheradio’s, daglichtsimulatoren, stoomreinigers, massageapparaten en andere flauwekul.
Steeds zuiniger en toch steeds meer betalen. Ik doe er niet meer aan mee. Dan maar lekker verkwisten en nòg iets meer voor energie betalen. Ik bezuinig voorlopig op kleding en op eten.
Als het binnenkort warmer wordt dan verstook ik wel weer wat minder.
Zorgen voor het nageslacht? Ik heb geen kinderen, dus ook geen nageslacht. Bovendien zie ik dat het nageslacht van de anderen zich helemaal geen zorgen maakt over de natuur en zich voornamelijk als goedopgeleide consument gedraagt. Daarom gooi ik van nu af aan al het afval weer bij elkaar, draai ik de kraan niet meer zo snel mogelijk dicht, douche ik zo lang ik wil, laat ik de verwarming aan staan als ik boodschappen ga doen, schaf ik geen spaarlampen meer aan.
En als het dan tòch helemaal mis mocht gaan, dan komen die Jehova’s en andere einde-der-tijden-aanhangers ook een keer echt aan hun trekken. Eindelijk een Laatste Oordeel met alles erop en eraan. Hebben ze toch verdiend na al die jaren met die krantjes langs de deur. In weer en wind. Windmolenhysterie!

dinsdag, december 04, 2007

Beslissen doe je niet zó


(foto boven: Jolet als ze mocht kiezen hoe ze eruit kon zien- foto beneden: de èchte Jolet.)
Nu onze vorsten zo boos zijn, slaat die boosheid natuurlijk ook een beetje over op het plebs, het gewone volk, zeg maar. Ik huurde een professionele klusjesman in om een werkkamertje te bouwen. Hij ging driftig aan de slag en timmerde het geheel af met balkjes en met gipsplaten en isoleerde het geheel met glasvezel en andere rommel. Door de isolatie-actie kromp de kamer.
Nadat de klusjesman was vertrokken kwam ik erachter dat door de deur van de kamer niet meer dichtging. Ik belde de vakman op en zei voorzichtig: “misschien dat u er eens over na kan denken hoe we dit op kunnen lossen”. Hij werd boos en sprak: “U kijkt alleen maar naar wat er mis is gegaan! Heeft u niet gezien hoe mooi het behang er op zit?”
“U heeft gelijk”, stamelde ik, verrast, en ik hing de hoorn op de haak. Iedereen heeft recht op zijn eigen boosheid, dacht ik. Als Bea boos mag zijn, dat mag de klusjesman dat ook.
Toen ik afgelopen zaterdag door de Volkskrant bladerde stuitte ik op een artikel onder de titel “Beslissen doe je zo” van Jolet Plomp, E-Coach beslissen. En ik werd boos. Hoewel het eigenlijk te min voor woorden is. “Beslissen is hot”, zo begint het artikel. Natuurlijk is dat alleen al absolute flauwekul. Vervolgens gaat ze door: “Beslissen is leuk, het hoort bij onze welvaart en daar hebben we hard en doelbewust naar toegewerkt. We kunnen en mogen veel meer kiezen dat vijftig jaar geleden”.
Mensen opgelet, weest waakzaam, dit is rioolpsychologie! Het is juist dit soort zich prostituerende wetenschappers, zichzelf verkopend onder de naam E-Coach, waartegen de maatschappij beschermd zou moeten worden. Keuze veronderstelt vrijheid. De keuzes waarmee de huidige maatschappij ons opzadelt hebben echter niets met vrijheid te maken. Integendeel, ze simuleren vrijheid. Een vriendin van mij bezocht laatst een wat minder ontwikkeld land. “Heerlijk”, riep ze, toen ze terug was. “Er was maar één soort frisdrank te koop in de winkel, ik hoefde niet te kiezen tussen vijftig soorten zoals hier in de supermarkt”. De kapitalistische maatschappij schept een schijnvrijheid. We mogen kiezen tussen vijftig verschillende frisdranken, twintig soorten shampoo en als we geld hebben tussen honderden verschillend vakanties, maar over veel belangrijke dingen mogen we helemaal niet beslissen, en niet kiezen. Zo mogen de meeste mensen niet kiezen of ze morgen gaan werken of een vrije dag nemen, of ze om negen uur willen beginnen met werken of om twaalf uur ’s middags. In veel gevallen beslist iemand anders wanneer je met vakantie of met pensioen mag. Beslissen of je dood wil als je een ernstige ziekte hebt, of beslissen dat je van je partner gaat scheiden, met alle problemen vandien; “beslissen is hot” en “beslissen is leuk”.
Dan: “Mensen zijn gebouwd op schaarste – elke kans pakken in een ongewisse omgeving. Toen de mensen op de savanne rondtrokken, lang geleden, was dit de beste overlevingsstrategie”. Mevrouw Plomp heeft misschien tijdens haar studie geput uit “Winnetou en Old Shatterhand”?
Tenslotte citeer ik nog één stukje (anders word ik te boos): “Uiteindelijk stommelen we allemaal maar wat rond. Soms leidt een keuze tot mooie dingen, en soms valt het enorm tegen”. Hoe kan je jezelf nu overleveren aan zo’n onbenul?!
Jolet heeft er ook een boekje over geschreven. Dat moet verkocht worden. En Jolet heeft besloten dat het boekje beter verkoopt met de foto van een mooie jonge vrouw op de voorkant dan met haar oude, lelijke kop. Jaaaa, Jolet kan zelf héél goed kiezen.