Nieuwe groeten uit Nederland

Deze foto siert vandaag de voorkant van de bijlage van de Leeuwarder Courant. Er staat helaas niet bij wie hem gemaakt heeft. Hoewel ik denk dat in het algemeen de hoofddoek een symbool van onderdrukking is vind ik dit een prachtige foto. Voor meer informatie: www.nieuwegroetenuit.nl/

Hebberitis in de Nederlandse horeca

Afbeelding: Caffe macchiato, bron Wikipedia.

Dezer dagen had ik visite uit Spanje op bezoek. Tijdens onze uitstapjes bezochten we nog al wat cafés en restaurants. Helaas lijdt de Nederlandse horeca aan hebberitis. Veel horeca-ondernemers willen met zo min mogelijk moeite zo veel mogelijk geld willen verdienen. Dat leidt tot slechte service en te hoge prijzen.

In Spanje bestaat de hoja de reclamaciones, een klachtenformulier voor de consument, verplicht bij de wet. Iedere ondernemer moet het altijd klaar hebben liggen. De Spaanse ondernemer is niet zo blij als een klant om deze hoja vraagt, want het kan hem narigheid in de vorm van controles van allerlei aard opleveren. Zo’n systeem zou in Nederland niet misstaan. Inmiddels lijkt het alsof de Nederlandse horecaondernemer overal mee wegkomt. Vergelijkbaar met Belgische wielrenners die op cocaïnegebruik worden betrapt.

Grand café Brinkmann op de Grote Markt in Haarlem. De Spaanse dames willen graag een cortado. Een cortado is een espresso met een beetje melk. De cortado bestaat helaas niet in Nederland. Inmiddels kennen veel bars en cafés wel een Italiaanse equivalent, de macchiato, espresso met een vlekje melk. In de Wikipedia staat een bijdrage met de fraaie foto die ik hierboven heb overgenomen.

Ik probeerde drie macchiato te bestellen, maar onze serveerster wist niet wat dat was. Ik legde het uit. Een espresso met een beetje melk, kan dat? “Dat kan niet, want het zit niet in mijn computer", was het antwoord.
Drie espresso met een kannetje melk ernaast, was dat misschien mogelijk? Ja, dat kon wel.
Even later bracht een andere serveerster toch drie macchiato, de koffie was bijna zwart. Dat was niet de bedoeling. We vroegen aan een derde bediende een kannetje melk, maar toen dat niet kwam stond ik op en liep ik naar de man die achter de bar stond. Hij zag eruit als de bedrijfsleider. Ik zei: "Sorry maar onze koffie is bijna zwart, heeft u misschien nog een kannetje melk erbij?"
- “U heeft een macchiato besteld”, zei hij pinnig. "Weet u wel wat dat betekent in het Italiaans? Een vlek melk, .. u heeft een vlek melk in uw koffie gekregen. U heeft dus een macchiato gekregen!”.
Hij maakte in het geheel geen aanstalten om nog wat extra melk te serveren. Zijn vervelende reactie schoot me in het verkeerde keelgat en ik zei: “Mijnheer, deze koffie is vrijwel zwart. Ik weet heel goed wat een macchiato is, maar ik wil graag nog een kannetje melk erbij.
-“Waarom zegt u dat dan niet gewoon”, riep de man kwaad.
De schade inclusief onbeschofte behandeling door de bedrijfsleider bedroeg 6 euro, de melk kregen we gratis. Er gaat ongeveer 10 gram koffie in een kopje espresso, reken uit de winst.

De bovenstaande gebeurtenis lijkt een futiliteit, maar de realiteit is dat je in veel horecagelegenheden niet wegkomt zonder ergernis.

Misschien een idee voor een internetsite: een klachtenformulier online waarvan een kopie rechtstreeks naar het Ministerie voor Toerisme, een tweede naar de betroffen onderneming, een derde naar de consument wordt gestuurd.

Geen gevoel voor afstand

afbeelding: het plan van Filips II voor een olijfoliepijpleiding naar Zuid-Nederland

In de serie ”80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft”, deel 23: "Geen gevoel voor afstand".

Spanjaarden zijn uitgesproken luiaards, dat mag de vaste bezoekers van dit blog zo ondertussen wel bekend zijn. Te lui om op te staan, te lui om een beetje te werken, te lui om naar de stembus te gaan. Omdat ze de laatste jaren ook te lui zijn om huizen te kopen verkeert Spanje nu in een grotere crisis dan welk land ook in West-Europa. Vraag een Spanjaard hoe ver het is naar dichtstbijzijnde toeristeninformatie en hij zal u waarschijnlijk antwoorden dat u tenminste vijftien minuten moet lopen. Daar zal hij dan onmiddellijk aan toevoegen dat u beter met de auto kunt gaan.
Vanzelfsprekend zijn Spanjaarden ook te lui om te lopen. Deel daarom het aantal minuten door drie. In de meeste gevallen kunt u uw auto laten staan en bent u binnen vijf minuten bij de Spaanse VVV.

Maar behalve luiheid schuilt er nog iets anders achter die verkeerde raadgevingen aan verdwaalde toeristen. Spanjaarden hebben geen gevoel voor afstand. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog dacht menig soldaat dat die Lage Landen ergens lagen waar de Spaanse hoogvlakten op hielden. Daar verslikten ze zich ernstig in. De Nederlanden bleken ver weg in het koude hoge Noorden te liggen. Dit maakte de Tachtigjarige Oorlog voor de Spanjaarden niet alleen een koud, maar ook een heel duur avontuur. Voorraden voor de Spaanse troepen moesten duizenden kilometers afleggen, met alle gevolgen van dien. Tomaatjes en sinaasappeltjes bedorven onderweg, de wijn klotste teveel in de vaten en de Spaanse vis bedierf. De paella en zarzuela met smaakten naar niets met Hollandse kabeljauw en garnalen.
Filips II overwoog nog even een olijfolie-pijpleiding aan te leggen vanuit Catalunya, maar dit idee werd al weer snel losgelaten omdat de Fransen natuurlijk niet te vertrouwen waren en een leiding over de zeebodem net zo ambitieus als het aanleggen van een metro in het centrum van Amsterdam.

Als u deze zomer in Amsterdam een Spaanse automobilist tegen het lijf loopt die u de weg vraagt, vermenigvuldig dan de afstand met drie en zeg hem dat hij beter kan gaan lopen. Waarschijnlijk heeft u nog gelijk ook.