María Adanez (in het roze) en Laura Pamplona(in het paars) in Aquí no hay quien viva
In de serie ”80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft”, deel 22: "Gebrek aan humor".
Het enige echte leuke programma dat de afgelopen jaren op de Spaanse televisie te zien was, was Aqui no hay quien viva! in het Nederlands Niemand die hier kan leven. Het verhaal speelt in een denkbeeldig apartementengebouw in Madrid waarvan de bewoners constant met elkaar overhoop liggen.
De serie was een enorm succes, waardoor de hoofdrolspelers en de programmamakers het heel hoog in de bol kregen. De eerste hoogvlieger was Loles León, die meteen de serie uitgesodemieterd werd na een absurde salariseis. Uit wraak liet de scriptwriter haar zogenaamd uit het raam vallen. Hierna kreeg de producer kapsones. Hij legde het aan met María Adánez, die de rol van Lucia speelde in de serie, hetgeen Duveltje zich goed kan voorstellen, want María is echt een schatje. Maar daarna liet de producer María Adánez vallen en legde hij het aan met Vanessa Romero, een absolute barbiebop, die in de serie notabene de rol van de lesbische Ana speelde.
Vanessa mocht alleen het 3e seizoen meedoen en tegen die tijd was het succes zodanig uit de hand gelopen dat de acteurs niet meer veilig over straat konden. De omroep Antena 3 probeerde het zootje in de hand te houden, maar de chaos was zo groot dat men nooit van te voren wist wie er op de set zouden verschijnen. Vandaar het programma soms helemaal niet werd uitgezonden terwijl het de avond daarvoor nog was aangekondigd en er maar snel een andere serie tussendoor werd gedouwd. De reclamezendtijd van Aquí no hay quien viva werd gevuld met reclames waarin de hoofdrolspelers zelf te zien waren met pakken havermout, worsten en wasmiddelen. Dat kon niet goed gaan, in 2006 kwam er een einde aan de serie.
Op het ogenblik moet de Spaanse televisiekijker het doen met het programma van de komiek Andreu Buenafuente, een soort van standup-comedian-programma waarin Andreu 75 minuten lang de onbetwiste hoofdrol speelt. Daarbij passeert de ene na de andere aangever, soms een bekende gast, om Andreu nog meer in het voetlicht te zetten.
Verder is de spoeling erg dun. Er is nog één ander programma dat een beetje leuk is: Caiga quien Caiga, waarbij een trio onafgebroken grappen vertelt, meestal met een politiek tintje. Het belangrijkste onderdeel van het programma bestaat uit het stalken van bekende politici. Over het algemeen is Spaanse humor zouteloos.
Het nieuws dat er een grote lading zout onderweg was naar Engeland omdat ze er daar vanwege de vorst doorheen zaten verbaasde me daarom geenszins. In de Tachtigjarige oorlog verdienden Nederlanders dik op het Spaanse zout, dat ondanks de oorlog toch zijn weg naar het noorden van Europa vond. Gebrek aan humor is ongetwijfeld een reden waarom de Spanjaarden de Tachtigjarige Oorlog hebben verloren.
In de serie "80 redenen waarom Spanje de Tachtigjarige Oorlog verloren heeft" verschenen eerder:
1. Gebrek aan eensgezindheid
2. El desayuno
3. La comida
4. La siesta
5. La merienda
6. La cena
7. Gebrek aan kennis van de eigen taal
8. Gebrek aan leuke creatieve ideeën
9. Corruptie
10. Geen beslissingen durven nemen
11. Ondeskundig liegen
12. Grootheidswaanzin
13. Luiheid
14. Domheid
15. Bedriegen
16. De Barbeknoei
17. Slecht mikken
18. Traagheid in besluitvorming
19. Geen Sinterklaas2. El desayuno
3. La comida
4. La siesta
5. La merienda
6. La cena
7. Gebrek aan kennis van de eigen taal
8. Gebrek aan leuke creatieve ideeën
9. Corruptie
10. Geen beslissingen durven nemen
11. Ondeskundig liegen
12. Grootheidswaanzin
13. Luiheid
14. Domheid
15. Bedriegen
16. De Barbeknoei
17. Slecht mikken
18. Traagheid in besluitvorming
20. Bijgeloof
21. Slechte rekenkennis
