Begin dit jaar kreeg ik tijdens mijn bezoek aan Nederland van mijn vriend Jack en vriendin Semira de bundel "Bronwater" van Diana Ozon cadeau.
Er staat een gedicht "Museumtuin" in deze bundel, dat mij heel erg aanspreekt, want ik ken de tuin van het Stedelijk Museum heel goed. Nét als Diana zat ik vroeger in de zandbak, met mijn
vriendjes en vriendinnetjes. Ik maakte kransjes van de madeliefjes in het gras, en ik raapte de kastanjes van de grond. En zomers spatte het water van de fontein je nat.De beelden in de tuin staan me goed voor ogen, en als kind zijnde klom je zomers in die beelden, en nog voel ik het warme metaal onder mijn handen. Plots stond ook een reusachtig beeld van drie verticale staalplaten. Zonder twijfel: "Ma, ik weet niet of ik het wel mooi vind dat beeld?" "Nee, maar het is misschien niet bedoeld om mooi te zijn. Maar het is wel érg groot", zo zal mijn moeder beweerd hebben.
Verder hebben we ons "terug-naar-de-natuur-gevoel" (Bronwater) blijkbaar gemeen. Het zal wel met leeftijd te maken hebben. Ik kweek tegenwoordig rozen,..

Prachtig vind ik:

"Er loopt alleen niets rond
op de kale planeet

De krijs van een vogel
wordt er niet gehoord

Vertel elkaar vandaag nog
wie morgen wordt vermoord"

Ik heb er geen verstand van, maar tis prachtig toch?