Veel mensen van mijn generatie lijden aan het Bambi-complex. Ik zelf lijd aan het Annie M.G. trauma. Mensen met een Annie M.G.-trauma hebben het de afgelopen jaren zeer zwaar gehad. Na alle aandacht voor de film Ja Zuster, Nee Zuster kwam er een toneelstuk over Annie M.G. Schmidt.
Als MG-lijder moet je opletten welke winkel je binnenwandelt, want sommige warenhuizen verkopen alles in Jip en Janneke uitvoering, van tassen tot odeklonje.
Hoe kom ik aan mijn MG? Het begon met de boekjes uit de Gouden Reeks. Die ellendige boekjes zoals “Vijf brandweermannetjes”, “Sambo het kleine zwarte jongetje” en “Hoep, zei de chauffeur”. Daarna kwamen Jip en Janneke. Ik móest vroeger Jip en Janneke lezen. Daar had ik een grenzeloze hekel aan. Want Jip en Janneke waren zwarte figuurtjes waarvan je niet goed kon zien hoe hun gezicht er precies uitzag. Bovendien leefden ze een leven vol saaiheid; elk zogenaamd avontuur eindigde in niets, eigenlijk leefden Jip en Janneke alleen maar en beleefden ze heel weinig. Het enige leuke was dat ze een tuin hadden, maar dat maakte alleen maar dat ik nog meer een pestpleurishekel aan ze kreeg, want wij hadden geen tuin.
Toen ik op de lagere school zat moest ik het gedicht Sebastiaan opzeggen. Ik vond het vreselijk. Ik vond het een zondermeer een kutgedicht, dat – net als Jip en Janneke - nergens over ging. Maar mijn ouders en de onderwijzeres dachten er anders over. En zo stond ik op een middag ten overstaan van een paar honderd ouders dit vreselijke rijm op te dreunen.
Daarna kwam het boek Wiplala, en de A van Abeltje. Ja Zuster, Nee Zuster was verplichte kost bij ons thuis. En mijn ouders vonden het zóóó leuk, en zóóó geweldig.
Waarschijnlijk is Annie M.G. wel oké, en heb ik er een hekel aan omdat het allemaal moest en mijn ouders het zóóó geweldig vonden, maar toch; de Vliegende Panters zouden eens moeten weten wat een plezier ze mij gedaan hebben met hun heavy-metal-medley van Annie M.G.-liedjes!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten