foto: ontwerp voor een standbeeld voor Mart Smeets, bij het stadhuis te Hilversum.De man heet Ramón Trecet en is ex-basketball prof. Hij schrijft stukjes in Marca, een van Spanje´s grootste sportdagbladen. Sport interesseert me heel weinig en het zal me worst wezen dat Trecet denkt dat Rijkaard na dit seizoen niet bij Barcelona blijft.
Toch beinvloedt de man mijn dagelijkse stemming. Dat doet hij door Diálogos 3 te presenteren, een radioprogramma op Radio Tres, een van de Spaanse nationale radiozenders.
Elke werkdag rijd ik naar kantoor. Van 15.45 tot 16.00 heb ik de radio aan en op de 94,5 FM huiver ik met de muziek van Ramón Trecet. Ik griezel, koude rillingen lopen over mijn rug, mijn maag draait zich om en ik begin te zweten. Ik kan natuurlijk net zo goed een ander radiostation kiezen, maar het is net als met hele slechte televisie; het fascineert en daarom blijf ik luisteren. Tegelijkertijd vind ik het onvoorstelbaar dat zoiets ongestraft kan worden uitgezonden.
Ramon Trecet draait wat tegenwoordig "wereldmuziek" wordt genoemd. Helaas kiest hij altijd nèt de "foute" muziek; een Afrikaans deuntje, maar met een ritmeboxje eronder, electronische doedelzakken, Roemeense volksmuziek met een vals jazzy tintje. Wie nog niet begrijp wat ik bedoel moet even naar Andrea Gerak luisteren.
"Het zoeken van schoonheid is het enige protest dat de moeite waard is in deze afschuwelijke wereld", zegt Ramon Trecet. Wat moet je nu van zo iemand verwachten? Hij is altijd op zoek maar hij zendt alleen maar kitsch uit. Ramon Trecet gaat de strijd aan tegen de rol van het geld in de muziekindustrie, maar tegelijkertijd promoot hij al die akelige new-age muziek.
Ondanks zijn slechte smaak verkondigt hij zijn uitgesproken mening over wat goede muziek is en wat niet.
Nee,.. Nederland moet blij zijn met Mart Smeets, die houdt van leuke liedjes van Eric Clapton. Ik pleit voor een standbeeld.
Toch beinvloedt de man mijn dagelijkse stemming. Dat doet hij door Diálogos 3 te presenteren, een radioprogramma op Radio Tres, een van de Spaanse nationale radiozenders.
Elke werkdag rijd ik naar kantoor. Van 15.45 tot 16.00 heb ik de radio aan en op de 94,5 FM huiver ik met de muziek van Ramón Trecet. Ik griezel, koude rillingen lopen over mijn rug, mijn maag draait zich om en ik begin te zweten. Ik kan natuurlijk net zo goed een ander radiostation kiezen, maar het is net als met hele slechte televisie; het fascineert en daarom blijf ik luisteren. Tegelijkertijd vind ik het onvoorstelbaar dat zoiets ongestraft kan worden uitgezonden.
Ramon Trecet draait wat tegenwoordig "wereldmuziek" wordt genoemd. Helaas kiest hij altijd nèt de "foute" muziek; een Afrikaans deuntje, maar met een ritmeboxje eronder, electronische doedelzakken, Roemeense volksmuziek met een vals jazzy tintje. Wie nog niet begrijp wat ik bedoel moet even naar Andrea Gerak luisteren.
"Het zoeken van schoonheid is het enige protest dat de moeite waard is in deze afschuwelijke wereld", zegt Ramon Trecet. Wat moet je nu van zo iemand verwachten? Hij is altijd op zoek maar hij zendt alleen maar kitsch uit. Ramon Trecet gaat de strijd aan tegen de rol van het geld in de muziekindustrie, maar tegelijkertijd promoot hij al die akelige new-age muziek.
Ondanks zijn slechte smaak verkondigt hij zijn uitgesproken mening over wat goede muziek is en wat niet.
Nee,.. Nederland moet blij zijn met Mart Smeets, die houdt van leuke liedjes van Eric Clapton. Ik pleit voor een standbeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten