woensdag, november 15, 2006

De Praatstaker


Ik heb vandaag mijn praatstaking beeindigd. Praatstakingen komen voor in huiselijke
conflictsituaties. Meestal gaat het daarbij om een uit de hand gelopen conflict tussen partners, waarbij één van beiden spontaan besluit dat verbale communicatie geen uitweg biedt. Afgelopen maandagochtend riep mijn vrouw mij in een hysterische bui toe dat ze niet met me wilde praten en dat als ik toch wilde praten dat maar met mijzelf moest doen. Waarop ik onmiddelijk besloot in praatstaking te gaan.
Ik ben inmiddels door ervaring gerijpt. Mijn vader en moeder bedienden zich vroeger ook al van de praatstaking, waarbij ik kan herinneren dat mijn vader er eens in slaagde om zijn zwijgen tenminste 14 dagen vol te houden. Daar ben ik met mijn tweeeneenhalve dag nog heel ver vanaf.

De geoefende praatstaker weet dat het totale zwijgen uit den boze is. Net als bij de hongerstaking af en toe nog enig voedsel en water moet worden ingenomen, moet bij de praatstaking er een elementaire woordenwisseling worden gehandhaafd. Als dit niet gebeurd dan komen de dagelijkse huishoudelijke disciplines in gevaar en maakt de praatstaker zichzelf het leven veel te zuur. Zo wordt er verplicht gegroet en praktische huishoudelijke mededelingen ("ik heb de hond al uitgelaten") zijn ook toegestaan. Dit heeft het bovendien het voordeel dat de omgeving telkens aan de staking wordt herinnerd.
Toen ik vanmiddag mijn vrouw begroette zei ze niets terug. "Spreek je niet meer met me?", vroeg ik schijnheilig. "Nee", zei ze, "want...." en toen volgde er een speech van een kwartier. Toen ze had uitgelegd waarom ze een praatstaking was begonnen, keek ze enigszins ongemakkelijk naar het plafond, want ze besefte dat ze zojuist vijftien minuten onafgebroken had gepraat. Het probleem voor een praatstaker met een rustig karakter is dat de staking pas na een stevige poos opgemerkt wordt. Mijn echtgenote heeft geen rustig karakter en als haar iets goed af gaat, dan is het wel praten. Ik begon opnieuw: "dus, ...", maar ze onderbrak me onmiddelijk en opnieuw volgde er een toespraak van ruim tien minuten. Er lijkt nu een voorlopige wapenstilstand aangebroken. Ik voel me als een Feniks uit zijn as
herrezen.

Geen opmerkingen: