North Sea Jazz 2008 – III- Youssou N’Dour en Alicia Keys

Een van de meest geliefde attracties bij een bezoek aan de Bijenkorf vroeger was een rode kast waar een aapjesorkest in stond. Moeder gooide er een kwartje in en dan begonnen de aapjes vrolijk heen en weer te schudden en klonk er een lekker muziekje. Toen ik vijf jaar oud was moest mijn moeder mij aan een arm wegsleuren van die mooie machine. Vijf jaar later liep ik er zonder omkijken langs. De band van Youssou N’Dour leek afgelopen zondagavond wel wat op dat apenorkestje. Een bandje met een bassist, een gitarist, een drummer, een keyboardman, een percussionist, dat stond te spelen alsof iemand ergens een kwartje in had gegooid.

Duveltje heeft zelf opgetreden en op podia muziek gemaakt. Het leven van een artiest gaat niet over rozen. Meestal moeten muzikanten uren reizen voordat ze op de plaats van het optreden arriveren. Daarna is het wachten, … soundchecken, ... weer wachten. Tochtige kleedkamers, mensen die aan je trekken, of juist van je af willen zijn. Ik vermoed dat de muzikanten van Youssou N’Dour moe waren. Het Afrikaanse gezelschap leek mat en ongeïnspireerd. Dezelfde avond moest de band ook nog eens op het Cactusfestival in België spelen. Tijdens het concert op het North Sea Festival schommelde het tempo vreselijk. Het geluid was niet best. Er was een overdaad aan rommelig getrommel op een te hoog volume. Vooral Assane Thiam drong met zijn Tamatrommeltje veel te veel op de voorgrond. Jammer. Youssou N’Dour is een artiest die zich hard maakt voor mensenrechten, voor gelijkheid en andere goede zaken. In Time Magazine werd hij in 2007 genoemd als een van de 100 meest invloedrijke artiesten ter wereld. Ik zou graag een stuk mooie muziek van zo’n held beluisteren, maar dat zat er afgelopen zondag niet in. Na het derde stuk percussielawaai sloeg ik op de vlucht.

Nog even over Alicia Keys. Om met Alicia mee te mogen zingen moest je bovenop de dagkaart van 75 euro nog eens 15 euro extra neertellen. Maar daar kreeg je ook wat voor.

Een deel van de tekst van het liedje No One:

Through the days and nights
I don’t worry cause
Everything’s gonna be alright
People keep talking
They can say what they like
But all I know is everything's gonna be alright

De fans zongen dit lied, ondanks de moeilijke tekst, uit volle borst mee en deden dit met een grote glimlach op het gezicht. Duveltje kan dus schrijven wat hij wil, maar voor Alicia blijft het toch led for old iron. Eén ding is zeker: het was een grote publiekstrekker en vooral dankzij Alicia zijn er in 2008 op het Noordzee Jazzfestival meer hamburgers, pannekoeken, en falafels verkocht dan ooit tevoren. Voor degenen die er niet bij waren schrijf ik hier nog op dat Alicia een gewone spijkerbroek droeg en een beetje te dik was.