Foto: Sinds vanmiddag heb ik een ècht Nederlandse vensterbank.Tijdens mijn zondagse wandelingetje valt het me op dat in Nederland het symmetrisch denken heeft toegeslagen. Terwijl door het dorp loop kijk ik naar de ramen van de huizen. Voor bijna alle ramen staan, gebroederlijk naast elkaar, twee vazen, of twee kandelaars, twee bloempotten.
Ik vind het verontrustend, grijp naar mijn mobiel en bel een bevriende dame. “Wat heeft dat te betekenen?”, vraag ik. “Beinvloedt kunstmatige inseminatie nu ook al het Nederlandse interieurontwerp? “.
”Nee”, antwoordt ze, “Jan des Bouvrie heeft dat bedacht”. Ze legt uit dat die symmetrie harmonie brengt en rustgevend elementen oplevert. Ik bedank haar en wandel verder.
Ooit heb ik geleerd dat de geometrische figuren in het aardewerk bij de Oude Grieken duidde op een cultuurverarming. Zou deze symmetrie ook duiden op een terugslag? Vast wel.
Hoera! Duveltje heeft het gebracht tot nummer
Ik ben euforisch en spring een gat in de lucht. Wat een succes met mijn schrijfsels! Maar dan begin ik er eens over na te denken. Betekent dit dan mijn virtuele identiteit mijn echte identiteit aan het overstijgen is? Mijn virtuele identiteit wordt belangrijker dan mijn “echte” aanwezigheid in deze wereld. Want in het dagelijks leven kent niemand mij. Terwijl mijn virtuele identiteit hoe langer hoe duidelijker aanwezig lijkt begint mijn echte lichaam te verdwijnen. Het lijkt wel een verhaal van Marten Toonder. Wie ben ik dan? Of ben ik twee? En waar houdt dit op?
Jarenlang heb ik minachtend gedaan over al diegenen die zich zonodig moesten verschuilen achter een virtuele identiteit. Kijk naar al die kinderen, waaronder mijn Opzetzoon, met MSN Messenger. Geen één heet er meer Alfredo, Pedro, Herman of Jaap. Ze hebben allemaal bijnamen. Niemand is zichzelf.
Waarom heb ik dan een alias, nick, pseudoniem zo u wilt, gekozen? Ach, u moest eens weten! Misschien dat ik er ooit eens over uit zal wijden, maar neemt u maar aan dat er een serieuze reden voor was. In Spanje zijn de mensen wat minder begripvol dan in Nederland. Bovendien, ná Hirsi Ali denk ik niet veel kans te maken op een adequate beveiliging van overheidszijde.
Ik word heen en weer geslingerd tussen twee landen. Spanjaard ben ik zeker niet, maar Nederlander ook niet meer. “Mijn vaderland is waar ik inlog”, zo schreef Jacob van Kokswijk een paar jaar terug. Voor mij wordt het nu “Mijn vaderland is waarop ik inlog”, met andere woorden, het Internet is mijn vaderland.
Die symmetrie, misschien heeft het wat te maken met het ontkennen van die schizofrenie? Je bent net als een van die witte vazen die daar achter de ramen staan en ter bevestiging zet je het spiegelbeeld er tegenover neer. Nee, nee, zo simpel kan het niet zijn: die symmetrie is gewoon weer zo’n typisch Nederlandse hype. En als ik me Nederlander wil voelen, dan kan dat. Dan moet ik gewoon meedoen. Identiteit is gewoon te koop bij Jan des Bouvrie. Ik moet even snel twee van iets aanschaffen en die in voor het raam zetten. Helaas,.. het is zondag en de winkels zijn hier dicht.
Dan maar gauw iets geïmproviseerd en in de vensterbank neergezet. Het helpt, ik voel me weer een stuk beter. Zo kan ik gewoon weer door met mijn blog!
3 opmerkingen:
Van harte Duveltje, met je hoge notering in Blog50!
Mijn nieuwe gordijnen hangen links en rechts van het raam, tegen de vensterbank, telt dat ook, twee gordijnen?
O, ja, voor ik het vergeet: ze zijn van Jan des Bouvrie. Of beter nog "Collectie Jan des Bouvrie" (van de Gamma, je ken niet zonder de Gamma).
Kom maar bij me uithuilen als je al te diep in die identiteitscrisis schiet. Zolang je je neus maar niet in m'n symmetrische gordijnen snuit.
Hé Utrechtse,
Ik merk dat het thema je interesseert. Dat biedt perspectieven.
Twee gordijnen telt niet. Je ken namelijk niet zonder gordijnen, mijn Lieve Gammaatje! Ik neem tissues mee.
Je bent welkom Duveltje,
Zal ik je meteen kennis laten maken met het beleg van Utrecht, met of zonder broodjes.
Een reactie posten