Het afgelopen weekeinde bevond Duveltje zich in Parijs. Het was boven de 20 graden, zonnig en prachtig en het toeval sloeg blij toe. Mijn medereizigster gaf tot mijn genoegen te kennen zich niet in mijn Duivelse gezelschap door Parijs te willen begeven en ik schuifelde zielsgelukkig alleen, over de kade langs de oever van de Seine, richting Louvre.foto: Mona-Lisa-gangers
Eenmaal in het Louvre koos ik voor de Sully-vleugel, met de Italiaanse meesters, en terwijl de massa zich verdrong voor een zielige Mona Lisa, slechts een miezerig schilderij van een vrouwtje met een gemeen, duivels glimlachje, kon ik zonder gestoord te worden genieten van Botticelli en Fra Angelico. Daarna bewonderde ik de Nederlandse en Vlaamse meesters in de Richelieu-vleugel. Toen besloot ik dat het wel weer genoeg was, maar op weg naar de uitgang belandde ik plotseling bij het enorme bronzen beeld van Martin van den Bogaert (Breda, 1637 – Parijs, 1694), het beeld van de Vier Gevangen. Aanvankelijk waren de Vier Gevangenen onderdeel van een monument ter ere van koning Louis XIV, dat op het Place de la Victoire in Parijs stond. De vier gevangen stonden symbool voor de vier naties die na oorlogen met Frankrijk het Verdrag van Nijmegen tekenden in 1678/1679. Dat waren Brandenburg, het Heilige Roomse Rijk, Spanje, en Holland. Het mooie van de beelden is dat ze tegelijkertijd vier verschillende leeftijden en vier verschillende emoties uitdrukken: hoop, lijden, rebellie, en overgave. Nederland is de rebelse, krachtige jongeman. De beeldhouwer was dus een Nederlander, die naderhand zijn achternaam verfranste tot Desjardins.
foto: De Vier Gevangenen
Tijdens de Franse Revolutie werd het beeld van koning Louis XIV van de sokkel gehaald en versmolten. De Vier Gevangen werden benoemd tot slachtoffers van het absolutisme en de ketenen waarmee ze aan de sokkel zaten werden verbroken. In 1790 vonden zij al hun weg naar het Louvre, maar van 1804 tot 1962 stonden ze in Les Invalides, daarna in het Parc de Sceaux, en vanaf 1992 staan De Vier Gevangenen weer in het Louvre. De Mona-Lisa-gangers sjouwen er ongeïnteresseerd voorbij, maar ik heb er een tijdje naar staan kijken. Daarna kocht ik een kip-sandwich en een flesje water, wandelde het museum uit, en vleidde mij neer op het zachte gras van Les Tuileries,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten