Gisteren mocht ik in het Auditorio de Galicia in Santiago de Compostela de opera "La vedova ingegnosa ossia Il medico ignorante" van Giuseppe Sellitto aanschouwen, uitgevoerd door La Petite Bande van Sigiswald Kuijken.
Het stuk is een vrolijke opera buffa, bedoeld als intermezzo in een serieuze opera (in dit geval van Demofonte van Leonardo Leo e Metastasio).
Sigiswald, die met zijn halflange haar altijd zo al op een Middeleeuwse minstreel lijkt, kondigde het stuk zelf aan, waarbij hij meteen de toon zette door moeite met de Spaanse taal te veinzen en met grappige grimassen op zijn gezicht het publiek aan het lachen te brengen.
De uitvoering is bedoeld om mensen aan een stuk door te laten lachen, zo vertelde hij. Bovendien beloofde hij een verrassing, een aria in het midden van het stuk, die te maken had met het feit dat de zangeres uit Napels afkomstig zou zijn, zo begreep ik het tenminste.
Het stuk is een vrolijke opera buffa, bedoeld als intermezzo in een serieuze opera (in dit geval van Demofonte van Leonardo Leo e Metastasio).
Sigiswald, die met zijn halflange haar altijd zo al op een Middeleeuwse minstreel lijkt, kondigde het stuk zelf aan, waarbij hij meteen de toon zette door moeite met de Spaanse taal te veinzen en met grappige grimassen op zijn gezicht het publiek aan het lachen te brengen.
De uitvoering is bedoeld om mensen aan een stuk door te laten lachen, zo vertelde hij. Bovendien beloofde hij een verrassing, een aria in het midden van het stuk, die te maken had met het feit dat de zangeres uit Napels afkomstig zou zijn, zo begreep ik het tenminste.
De voorstelling bood van alles en nog wat, mime, dans, acrobatiek, zang en dat alles heel vrolijk.
Sigiswald geeft de voorkeur aan een traditionele uitvoering, trouw aan het origineel, niet alleen wat betreft de muziek, maar ook wat betreft de kostuums en het decor. De “aria” tussen het eerste en het tweede bedrijf, gezongen door sopraan Marie Kuijken, bleek een Frans lied uit de 19e of 20e eeuw, dat we niet thuis konden brengen. Met dit lied doorbreekt De Kleine Bende eigenlijk de komische klucht, heel listig, met een serieus intermezzo.
Marie Kuijken´s stem hapert in de afwerking, bloeit vooral daar waar ze met veel volume en lange tonen zingt. Maar juist die imperfectie komt ten goede aan de charme en de spontaniteit. Duveltje houdt helemaal niet van perfectie. Bovendien is haar schoonheid alleen al adembenemend, met haar onschuldige gezichtje, het prachtige blonde haar, blanke huid en de welvingen van haar boezem opgeregen in haar klassieke kostuum. Jaloers zag ik toe hoe Fulvio Bettini daar ongestraft zijn gezicht in mocht steken, tot groot vermaak van het publiek.
Ik heb aan een stuk door gelachen en ook de kinderen die rondom mij heen zaten genoten van het stuk. Het was precies zoals het bedoeld was, bont, luchtig, speels en vrolijk. Ik moet ook nog vermelden dat alles werd uitgevoerd zonder elektrische versterking; zonder dat er één microfoon en versterker aan te pas kwam. Het geluid was perfect en pastte keurig in mijn anti-lawaaibeleid.
Mijn Belgische gasten waren er ook zeer mee ingenomen. Ze ontdekten zo waar een Napolitaans accent in het Franse chanson, alhoewel het een raadsel is waar dát nu vandaan kwam.
Muzikale regie: Sigiswald Kuijken
Theaterregie: Béatrice Cramoix
Choreografie: Letizia Dradie
Sigiswald geeft de voorkeur aan een traditionele uitvoering, trouw aan het origineel, niet alleen wat betreft de muziek, maar ook wat betreft de kostuums en het decor. De “aria” tussen het eerste en het tweede bedrijf, gezongen door sopraan Marie Kuijken, bleek een Frans lied uit de 19e of 20e eeuw, dat we niet thuis konden brengen. Met dit lied doorbreekt De Kleine Bende eigenlijk de komische klucht, heel listig, met een serieus intermezzo.
Marie Kuijken´s stem hapert in de afwerking, bloeit vooral daar waar ze met veel volume en lange tonen zingt. Maar juist die imperfectie komt ten goede aan de charme en de spontaniteit. Duveltje houdt helemaal niet van perfectie. Bovendien is haar schoonheid alleen al adembenemend, met haar onschuldige gezichtje, het prachtige blonde haar, blanke huid en de welvingen van haar boezem opgeregen in haar klassieke kostuum. Jaloers zag ik toe hoe Fulvio Bettini daar ongestraft zijn gezicht in mocht steken, tot groot vermaak van het publiek.
Ik heb aan een stuk door gelachen en ook de kinderen die rondom mij heen zaten genoten van het stuk. Het was precies zoals het bedoeld was, bont, luchtig, speels en vrolijk. Ik moet ook nog vermelden dat alles werd uitgevoerd zonder elektrische versterking; zonder dat er één microfoon en versterker aan te pas kwam. Het geluid was perfect en pastte keurig in mijn anti-lawaaibeleid.
Mijn Belgische gasten waren er ook zeer mee ingenomen. Ze ontdekten zo waar een Napolitaans accent in het Franse chanson, alhoewel het een raadsel is waar dát nu vandaan kwam.
Muzikale regie: Sigiswald Kuijken
Theaterregie: Béatrice Cramoix
Choreografie: Letizia Dradie
Marie Kuijken: sopraan (Drusilla, de weduwe)
Fulvio Bettini: bas (Strabone, de dokter)
Maurizio Colucci: acrobatiek en dans
Apo Züveric: mime (Sergio, dienaar van Strabone)
Marie Arnoud Snakkers: mime (dienares van Drusilla)
Letizia Dradi, Marco Bendoni, Bruna Gondoni: acrobatiek / dans / mime /
Ik had graag de namen van de overige virtuoze musici ook vermeld, maar deze kon ik nergens terugvinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten