(foto: dal van de Semois)De Tour de France brengt herinneringen terug. Het was 1970 of ´71. Eddy Merckx ging de tour winnen. Dat was zo goed als zeker.
Het was de eerste keer dat ik verliefd werd. 13 jaar oud. We waren met de familie (vader moeder, zus) op vakantie in een socialistisch vakantiekamp ergens in de Belgische Ardennen, in Bohan, aan het riviertje de Semois. Ze heette Nathalie, kwam uit Rheims en ik had nog nooit zo´n mooi meisje gezien. Haar huid was donkerbruin als die van een kleine zigeunerin en ze had grote donkere ogen.
Voor de rest kan ik me er weinig van herinneren. Het overkwam me, en ik was helemaal in de war. Mijn moeder vond het prachtig en neuriede steeds maar Nathalie van Gilbert Becaud.
Toen de vakantie afgelopen was schreef ik met moeder´s hulp brieven naar Frankrijk en kreeg nooit antwoord terug. De volgende zomer passeerden we, op weg naar de Italiaanse rivièra, Rheims en we gingen op bezoek. Het is die leeftijd dat meisjes plotseling twee keer zo volwassen zijn als jongens. Ze zei me heel beleefd en even ongeinteresseerd gedag en verdween daarna “naar een afspraak”.
De volgende Nathalie kwam tien jaar later. Miss Curacao, een stuk bruin suikergoed, dat het liefst appeltaart at terwijl ze in bed lag. Toen ze na drie maanden nog steeds twijfelde of ze iets zou moeten ondernemen verliet ik haar. Haar luiheid werd haar uiteindelijk noodlottig, maar daarover misschien een andere keer.
De derde Nathalie verscheen onlangs. Ze werkt bij mij op kantoor. Een ronde Venezuelaanse met alweer een cremekleurige huid, met een stel prachtige groene ogen. Ze glimlacht altijd breeduit als ze me ziet, zodat ik telkens heel even duizelig word.
Maar verliefd worden op een Nathalie, dat doe ik niet meer.
Mijn muziekje van vandaag:
Hot Butter – Popcorn (1972)
Voor de rest kan ik me er weinig van herinneren. Het overkwam me, en ik was helemaal in de war. Mijn moeder vond het prachtig en neuriede steeds maar Nathalie van Gilbert Becaud.
Toen de vakantie afgelopen was schreef ik met moeder´s hulp brieven naar Frankrijk en kreeg nooit antwoord terug. De volgende zomer passeerden we, op weg naar de Italiaanse rivièra, Rheims en we gingen op bezoek. Het is die leeftijd dat meisjes plotseling twee keer zo volwassen zijn als jongens. Ze zei me heel beleefd en even ongeinteresseerd gedag en verdween daarna “naar een afspraak”.
De volgende Nathalie kwam tien jaar later. Miss Curacao, een stuk bruin suikergoed, dat het liefst appeltaart at terwijl ze in bed lag. Toen ze na drie maanden nog steeds twijfelde of ze iets zou moeten ondernemen verliet ik haar. Haar luiheid werd haar uiteindelijk noodlottig, maar daarover misschien een andere keer.
De derde Nathalie verscheen onlangs. Ze werkt bij mij op kantoor. Een ronde Venezuelaanse met alweer een cremekleurige huid, met een stel prachtige groene ogen. Ze glimlacht altijd breeduit als ze me ziet, zodat ik telkens heel even duizelig word.
Maar verliefd worden op een Nathalie, dat doe ik niet meer.
Mijn muziekje van vandaag:
Hot Butter – Popcorn (1972)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten