Aangespoeld

De aanblik van een los kledingstuk op straat heeft iets onwezenlijks, iets dramatisch. Het duidt op de voorbije aanwezigheid van een voorbijganger, een medemens. Op een of andere manier heeft deze zich ontdaan van een stuk kleding, een stuk van zijn identiteit. Het gebeurde gewild of ongewild, maar ongetwijfeld met een reden.

Welke tragiek schuilt er achter die losse schoen op straat? Een ongeluk, een nachtelijke zwalkpartij? Het meest fascinerend is wel het damesondergoed, waarvan men zich in grotere hoeveelheden lijkt te ontdoen dan van andere kledingstukken. Is die damesslip misschien haastig uitgetrokken en waarom? Waait damesondergoed gemakkelijker van de waslijn, zijn het misschien mannen die deze souvenirs laten slingeren, of kinderen die het ondergoed van hun moeder hebben ontvreemd?

Op mijn tocht langs het strand van Santa Cristina werd mijn oog getroffen door deze aangespoelde damessandaal. De toevallige ontmoeting met de kapotte emmer, de plastic beker en het palmblad volgde waarschijnlijk pas op het strand. Ik maak mij snel een voorstelling van het drama: een wilde nacht, zwaaiend loopt ze over het strand, luid lachend slaat ze haar hoofd met het lange blonde haar achterover, beschonken, een fles champagne in haar hand, een glas in het andere. Ze struikelt, giechelt, mompelt: "Verdomme, mijn sandaal", kijkt even met troebele blik naar de grond en wandelt dan op één sandaaltje verder.

Het vreemde is dat ik hierna nog meer van dit soort voorstellingen op het strand aantrof (wordt vervolgd …)