Ik ben sinds kort de gelukkige bezitter van een originele Utrechtse kaasschaaf. De schaaf kwam toevallig in mijn bezit toen een vriendin mij er plots mee verraste. “Heb je er soms belangstelling voor?”, vroeg ze … en ze hield het ding voor mijn neus.
“Ja, maar hoe zit dat dan?”, vroeg ik enigszins wantrouwig.
“Er zitten wat krasjes op”, zei ze, een beetje schalks. Maar dit was voor mijn geen reden genoeg om haar dit prachtige instrument te ontnemen.
“Bovendien heb ik er al een” , vervolgde ze toen, er lag nu een lichte dwang in haar stem. Dat was voor mij wel een geldige reden om de kaasschaaf aan te nemen, want wat moet alleenstaande vrouw tenslotte met twee goede kaasschaven?
“Weet je het zeker”, vroeg ik nog eenmaal en ze antwoordde “Ja, … want, …”, en toen stokte haar adem. Misschien wilde ze wel zeggen “ja, want, … ik hou van je”, maar dat zei ze niet. Ontdekte ik daar weer een steelse blik in haar ogen, die lichte schittering? Maar ze strekte haar hand uit en zuchtte “hier, pak nou maar!”.
Ik nam de schaaf aan en sindsdien is ze niet meer uit mijn keuken weg te denken. Toen ze mij de schaaf overhandigde viel mij onmiddellijk al op, het instrument ligt prettig in de hand. Bovendien is het fraai ontworpen, met een teakhouten handvat en een schattig fijne heft dat eindigt in een kleine sierlijke hals waarmee het blad wordt vastgehouden. Maar genoeg over het uiterlijk. Het gaat tenslotte om de functionaliteit.
Het snijvlak is breed genoeg voor een flink stuk kaas. De schaaf snijdt uitstekend en behalve de prettige grip is ze ook nog uiterst stabiel. Het blad is van zuiver Fiskars, Zweeds roestvrij staal en staat in een goede hoek van ongeveer 5 graden ten opzichte van de steel. Het gewicht van deze schaaf is trouwens ook ideaal, niet te licht en niet te zwaar. Ze kan ook makkelijk mee op reis, maar dan zou ik er toch wel een doosje om heen doen om te vermijden dat het snijvlak buigt. Het ontbreken van een gebruiksaanwijzing was trouwens geen enkel punt. Het snijden wijst zich min of meer vanzelf.
Het enige nadeel dat deze schaaf kent, is dat ze eigenlijk te prettig en te makkelijk snijdt, zodat je voordat je het weet teveel kaas op je brood hebt liggen.
Elke keer als ik haar vasthoud denk ik aan haar. Jammer van die krasjes.
“Ja, maar hoe zit dat dan?”, vroeg ik enigszins wantrouwig.
“Er zitten wat krasjes op”, zei ze, een beetje schalks. Maar dit was voor mijn geen reden genoeg om haar dit prachtige instrument te ontnemen.
“Bovendien heb ik er al een” , vervolgde ze toen, er lag nu een lichte dwang in haar stem. Dat was voor mij wel een geldige reden om de kaasschaaf aan te nemen, want wat moet alleenstaande vrouw tenslotte met twee goede kaasschaven?
“Weet je het zeker”, vroeg ik nog eenmaal en ze antwoordde “Ja, … want, …”, en toen stokte haar adem. Misschien wilde ze wel zeggen “ja, want, … ik hou van je”, maar dat zei ze niet. Ontdekte ik daar weer een steelse blik in haar ogen, die lichte schittering? Maar ze strekte haar hand uit en zuchtte “hier, pak nou maar!”.
Ik nam de schaaf aan en sindsdien is ze niet meer uit mijn keuken weg te denken. Toen ze mij de schaaf overhandigde viel mij onmiddellijk al op, het instrument ligt prettig in de hand. Bovendien is het fraai ontworpen, met een teakhouten handvat en een schattig fijne heft dat eindigt in een kleine sierlijke hals waarmee het blad wordt vastgehouden. Maar genoeg over het uiterlijk. Het gaat tenslotte om de functionaliteit.
Het snijvlak is breed genoeg voor een flink stuk kaas. De schaaf snijdt uitstekend en behalve de prettige grip is ze ook nog uiterst stabiel. Het blad is van zuiver Fiskars, Zweeds roestvrij staal en staat in een goede hoek van ongeveer 5 graden ten opzichte van de steel. Het gewicht van deze schaaf is trouwens ook ideaal, niet te licht en niet te zwaar. Ze kan ook makkelijk mee op reis, maar dan zou ik er toch wel een doosje om heen doen om te vermijden dat het snijvlak buigt. Het ontbreken van een gebruiksaanwijzing was trouwens geen enkel punt. Het snijden wijst zich min of meer vanzelf.
Het enige nadeel dat deze schaaf kent, is dat ze eigenlijk te prettig en te makkelijk snijdt, zodat je voordat je het weet teveel kaas op je brood hebt liggen.
Elke keer als ik haar vasthoud denk ik aan haar. Jammer van die krasjes.
5 opmerkingen:
Lief Duveltje,
Voor een dag,
Zou ik je Goudse zijn,
Daar lag ik, rijp
En voor het grijpen,
En gretig tastte je toe,
Mijn welvingen in je hand
En ik, ik smelt,
Geef licht zwetend mee,
En dan, flitsend staal,
En hier een snee,
En daar een knaap
Van een jaap,
En je neemt me,
Onder zachte dwang,
Je lust me rauw,
En ik geef mee,
Mijn soepele vlees,
Als een goed Goudse betaamt,
Je gulzige spel,
En zijn oogst,
Een knellende band.
Niet meer, nooit meer.
Liever bleef ik,
Je Utrechtse
Ik ben benieuwd naar de 2e-hands mixer!
Je kunt de garde krijgen
Ik fluister in zachtjes in je oor
en voeg wat zoete woordjes toe
klop, en klots van achter naar voor
ik draai en wordt niet moe
ik laat de garde gaan
steeds sneller, heen en weer
hij blijft straks zeker rechtop staan.
Ik flits mijn garde door het vocht
dat langzaam door mijn klop verhit
verdikt en heerlijk luchtig wordt.
Hup, dan is mijn werk gedaan.
Tevreden kijk jij naar de maan.
Voor een dag zou ik je Roomse zijn,
Je Utrechtse
Een reactie posten