Veel Paralympiërs wisten van niets

foto: Dianyuan Wu (79) en Xiuying Wang (77), twee Chinese bejaarde vrouwen, moeten naar een werkkamp wegens het aanvragen van een vergunning voor een demonstratie tijdens de Olympische Spelen.

Let op! Gevoelige lezertjes kunnen dit stukje beter overslaan, want dit wordt een akelig blogje, een haatdragend, cynisch, vervelend stukje.

Gelukkig zijn de Paralympics nu ook voorbij. De Nederlandse atleten zijn vandaag ontvangen in Den Haag en kregen een lintje opgespeld. Bij die Paralympics heb ik het woord mensenrechten niet een keer horen vallen. Niet voor die Paralympische Spelen, niet tijdens, niet na afloop en vandaag tijdens die huldiging ook niet. Ik vraag daarom maar eens aan mijn buurvrouw wat ze daarvan denkt, want die heeft overal een mening over.
Ze zegt: “Het komt omdat gehandicapte mensen zielig zijn. Die mag je niet lastig vallen met mensenrechten".
“Dat is waar”, zeg ik, "en bovendien hebben gehandicapte mensen zelf ook al minder rechten dan andere mensen, omdat ze overal letterlijk en figuurlijk drempels tegenkomen. Dan moet je ze niet met de rechten van ándere mensen lastig vallen” .
“Daarnaast moet je niet vergeten”, vervolg ik, “dat er natuurlijk ook Paralympische sporters zijn die stom zijn, dus die kunnen sowieso niets zeggen over de mensenrechten in Peking. Dan zijn er de doven en de blinden en die weten waarschijnlijk helemaal niets af van die situatie in China”. “Goh”, zegt mijn buurvrouw, “daar had ik nog niet eens aan gedacht”.
“Ja, en dan komt het ergste nog”, roep ik, en ik kom nu echt lekker op dreef, “waarschijnlijk zitten er ook mensen bij die gehandicapt zijn, omdat ze gemarteld zijn. Die moet je natuurlijk al helemaal niet met mensenrechten gaan lastigvallen”. Nu besefte de buurvrouw dat ik misschien wel een mening over iets gaf. Ze raakte daardoor in verwarring en nam afscheid met de opmerking: “Daar ga ik even over nadenken”.

Dianyuan Wu (79) en Xiuying Wang (77), twee bejaarde Chinese vrouwen die herhaaldelijk een verzoek hadden ingediend om tijdens de Olympische Spelen te mogen demonstreren zijn voor een jaar naar een werkkamp gestuurd. Het ging niet om een demonstratie tegen de schending van de mensenrechten, maar om een protest tegen het slopen van hun huizen door de gemeente Beijing.

We hebben de atleten in China niet gehoord, noch de gehandicapten, noch de niet-zieligen. Ik hoop dat ik nog de dag mag meemaken dat iemand zegt: “het spijt me dat ik aan die Spelen van 2008 heb deelgenomen”. En misschien kan Balkenende die Chinese grootmoeders straks ook eens huldigen als ze uit het werkkamp komen.