Ode aan de Utrechtse,..

afbeelding: De Domtoren. In Utrecht weten ze hem overeind te houden.

Wilt u ook een blog beginnen? Laat u niet afschrikken, want iedereen kan schrijven. Het is net als met muziek maken. In het begin maak je de ene fout na de andere, maar oefening baart zeker kunst en hoe meer u schrijft des te beter het wordt.

Dat neemt niet weg dat mijn blog zijn grote kwaliteit voor een groot deel te danken heeft aan de hulp van de Utrechtse. Ze verbetert, redigeert, geeft aanbevelingen daar waar nodig. Ze is vervolmakend. Ze zet de puntjes op mijn ies, de spijker slaat ze meest op de kop, en elke slordigheid wordt onmiddelijk afgestraft. Zo kon mijn laatste stukje (Bedriegen) geen goedkeuring vinden. Genadeloos haalde ze uit met de moker. Het hangt als los zand aan elkaar, zo sprak ze streng en ze heeft gelijk. Ik geef het toe: ik had niet mijn best gedaan. Maar dat krijg je dan, als je zo’n blog hebt. Ik wilde mijn lezers coûte que coûte vasthouden en toen schreef ik maar wat uit de losse pols.

Daarnaast is ze ook nog zinnelijk, opwindend en prikkelend, deze Utrechtse. Niet iedereen heeft een Utrechtse, speels en kruidig, eentje die spreekt tot de verbeelding. Zo eentje die zo tot je verbeelding spreekt dat je van haar gaat dromen, met name van haar lange wimpers, …

Mijn vrienden vragen zich af. Wie is toch die Utrechtse waarmee Duveltje tegenwoordig op zonnige zondagmiddagen door de tuinen van Slot Zeist en Kröller-Müller dwaalt? Tja, ze zijn jaloers, natuurlijk, begrijpelijk. Want niet iedereen heeft een Utrechtse.