De Bijzetvader

Afgelopen maandag was het vaderdag in Spanje.

Maar niet voor mij. Want ik ben een Bijzetvader. En die krijgen géén kadoos, ook al wonen ze in Sinterklaas-land.

Bijzetvader is moeilijk in het Spaans te vertalen. Zelf hanteer ik in mijn familie de titel “Padre Adoptado”, de “Geadopteerde Vader”. Dit is door moeder en zoon goedgekeurd. Ze vinden het zelfs grappig. Het is de tweede keer dat ik binnen een familie als geadopteerde vader fungeer.
Het is geen dankbare positie. De Bijzetvader heeft voornamelijk plichten en geen rechten. Zo wordt van een geadopteerde vader wél verwacht dat hij de kinderen helpt met hun huiswerk, hen van school haalt, met hen naar de tandarts gaat, en verjaardagkado´s voor ze koopt. Maar als je besluit om het kind eens aan een oor te trekken nadat het twee uur lang het bloed onder je nagels heeft uitgetrokken, dan blijkt dat je daar mee uit moet kijken.
“Blijf van mijn kind af”, roept de moeder, daarmee aangevend dat het nu niet meer jouw kind is, ook al heb je net een pleister op zijn knie geplakt.
Het kind doet ondertussen zijn best om bij elke voorkomende gelegenheid duidelijk te maken dat je niet de “echte vader” bent. Ik maak mezelf helemaal geen illusies, en hoef helemaal niet voor “echte vader” te worden aangezien. Maar het zijn toch geen prettige situaties; de dokter zegt “misschien kan je vader even je jas aangeven” en het kind kraait meteen “dat is mijn vader niet!”.

Die “echte vader” is in mijn geval met de noorderzon vertrokken, spoorloos verdwenen. Daar heb ik geluk bij, want er zijn ook “echte vaders” die elke week een paar keer op bezoek komen.

De Geadopteerde Vader, de Bijzetvader, de Plastic Vader, de Pleegvader, de Onechte vader. Hij moet niet zeuren, want dan plaatst hij zichzelf in een slachtofferrol, en daar houden vrouwen niet van. Dus hij slikt alles maar. Er zit weinig anders op.

Hadden de jaren zeventig maar wat langer geduurd. Dan waren we nu een Erkende Minderheid geweest. Helaas, voordat we het in de gaten hadden waren de tien jaren zeventig op en zaten we in de jaren tachtig. Daar was geen plaats meer voor huilende Bijzetvaders. En het ziet er niet naar uit dat er snel weer een “zachte revolutie” aankomt.

Ik pleit voor een internationale Bijzetvaderdag, waarom niet, op de 4e zondag in maart.
(foto: Man Ray, "cadeau")