(foto boven: Jolet als ze mocht kiezen hoe ze eruit kon zien- foto beneden: de èchte Jolet.)Nu onze vorsten zo boos zijn, slaat die boosheid natuurlijk ook een beetje over op het plebs, het gewone volk, zeg maar. Ik huurde een professionele klusjesman in om een werkkamertje te bouwen. Hij ging driftig aan de slag en timmerde het geheel af met balkjes en met gipsplaten en isoleerde het geheel met glasvezel en andere rommel. Door de isolatie-actie kromp de kamer.
Nadat de klusjesman was vertrokken kwam ik erachter dat door de deur van de kamer niet meer dichtging. Ik belde de vakman op en zei voorzichtig: “misschien dat u er eens over na kan denken hoe we dit op kunnen lossen”. Hij werd boos en sprak: “U kijkt alleen maar naar wat er mis is gegaan! Heeft u niet gezien hoe mooi het behang er op zit?”
“U heeft gelijk”, stamelde ik, verrast, en ik hing de hoorn op de haak. Iedereen heeft recht op zijn eigen boosheid, dacht ik. Als Bea boos mag zijn, dat mag de klusjesman dat ook.
Toen ik afgelopen zaterdag door de Volkskrant bladerde stuitte ik op een artikel onder de titel “Beslissen doe je zo” van Jolet Plomp, E-Coach beslissen. En ik werd boos. Hoewel het eigenlijk te min voor woorden is. “Beslissen is hot”, zo begint het artikel. Natuurlijk is dat alleen al absolute flauwekul. Vervolgens gaat ze door: “Beslissen is leuk, het hoort bij onze welvaart en daar hebben we hard en doelbewust naar toegewerkt. We kunnen en mogen veel meer kiezen dat vijftig jaar geleden”.
Mensen opgelet, weest waakzaam, dit is rioolpsychologie! Het is juist dit soort zich prostituerende wetenschappers, zichzelf verkopend onder de naam E-Coach, waartegen de maatschappij beschermd zou moeten worden. Keuze veronderstelt vrijheid. De keuzes waarmee de huidige maatschappij ons opzadelt hebben echter niets met vrijheid te maken. Integendeel, ze simuleren vrijheid. Een vriendin van mij bezocht laatst een wat minder ontwikkeld land. “Heerlijk”, riep ze, toen ze terug was. “Er was maar één soort frisdrank te koop in de winkel, ik hoefde niet te kiezen tussen vijftig soorten zoals hier in de supermarkt”. De kapitalistische maatschappij schept een schijnvrijheid. We mogen kiezen tussen vijftig verschillende frisdranken, twintig soorten shampoo en als we geld hebben tussen honderden verschillend vakanties, maar over veel belangrijke dingen mogen we helemaal niet beslissen, en niet kiezen. Zo mogen de meeste mensen niet kiezen of ze morgen gaan werken of een vrije dag nemen, of ze om negen uur willen beginnen met werken of om twaalf uur ’s middags. In veel gevallen beslist iemand anders wanneer je met vakantie of met pensioen mag. Beslissen of je dood wil als je een ernstige ziekte hebt, of beslissen dat je van je partner gaat scheiden, met alle problemen vandien; “beslissen is hot” en “beslissen is leuk”.
Dan: “Mensen zijn gebouwd op schaarste – elke kans pakken in een ongewisse omgeving. Toen de mensen op de savanne rondtrokken, lang geleden, was dit de beste overlevingsstrategie”. Mevrouw Plomp heeft misschien tijdens haar studie geput uit “Winnetou en Old Shatterhand”?
Tenslotte citeer ik nog één stukje (anders word ik te boos): “Uiteindelijk stommelen we allemaal maar wat rond. Soms leidt een keuze tot mooie dingen, en soms valt het enorm tegen”. Hoe kan je jezelf nu overleveren aan zo’n onbenul?!
Jolet heeft er ook een boekje over geschreven. Dat moet verkocht worden. En Jolet heeft besloten dat het boekje beter verkoopt met de foto van een mooie jonge vrouw op de voorkant dan met haar oude, lelijke kop. Jaaaa, Jolet kan zelf héél goed kiezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten